Επί του συγκεκριμένου γεγονότος, γνώμη μου είναι ότι μπορεί να είναι από απόλυτα αλήθεια μέχρι η απόλυτη πλεκτάνη/εκβιασμός. Άλλωστε οι "επώνυμοι" είναι πιο ευάλωτοι στα δεύτερα.
Αναφέρθηκαν στίχοι του Καφάβη, τραγούδια των Queen, τελετές του Page, το boudoir του de Sade και διάφορα άλλα.
Πριν από αρκετό καιρό έκανα διάφορες σκέψεις γύρω από το θέμα με αφορμή την επίσκεψή μου στην αναδρομική του Τσαρούχη στο Μπενάκη. Είναι ένα θέμα που δεν γίνεται να μην σε απασχολήσει όσο φιλότεχνος, όσο φιλελεύθερος, όσο αντοιχτόμυαλος και αν είσαι. Και ο λόγος είναι απλός. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν έκανε καμμία προσπάθεια (και καλώς κατ' εμέ) να αφήσει το έργο του έξω από την προσωπική του ζωή. Να αφήσει το έργο του ανεπηρέαστο από τη σεξουαλική ή γενικά προσωπική του ζωή. Αν το έκανε, το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να παράξει ένα έργο υποκριτικό, αλλοιωμένο από τα πραγματικά του "θέλω" και την πραγματική του ματιά για τη ζωή. Εκτιμώ λοιπόν τον ειλικρινή, πραγματικό τρόπο που έβλεπε τα πράγματα. Εκτιμώ το θάρρος να ζωγραφίσει ναύτες και αλφαμίτες σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία ήταν ακόμα ποινικό αδίκημα...
Συμπέρασμα: Αισθάνθηκα ότι μεγάλο μέρος του έργου του δεν με αφορά. Εκτιμώ την αισθητική αξία του έργου αλλά όχι την καλλιτεχνική. Η τεράστια μονομέρεια αυτού του ανθρώπου με κούρασε και με έκανε να πιστεύω ότι δεν απευθυνόταν σε εμένα, ή ίσως και σε κανέναν άλλο. Εν ολίγοις, οι ετεροφυλόφιλοι καλλιτέχνες δεν ζωγραφίζουν συνεχώς γκόμενες, θα με κούραζαν το ίδιο...
Πού θέλω να καταλήξω...Στην ουσία ο ίδιος ο καλλιτέχνης μας δείχνει το δρόμο τον οποίο θέλει να ακολουθήσουμε για να "εισπνεύσουμε", να "χωνέψουμε" το έργο του. Άλλοι πέφτουν θύματα της κάθε τους εμμονής (σεξουαλικής, πολιτικής, θρησκευτικής, κτλ) άλλοι όχι. Άλλοι μας δίνουν "οδηγίες χρήσης" των έργων τους, άλλοι όχι. Δεν με αφορά ο Τσαρούχης, όσο δεν με αφορά και ο σοβιετικός ρεαλισμός του Shagin, ή το Black Metal κάποιας φινλανδικής μπάντας...Εν ολίγοις δεν με αφορά η "θεματική" καλλιτεχνία στο βαθμό που δεν με αγγίζει το θέμα. Και να με αγγίζει δεν παύει να με περιορίζει και να αυτοπεριορίζεται σε μια οπτική γωνία μόνο.
Επίσης και το βάζω τελευταίο γιατί θεωρώ ότι είναι και το πλέον σημαντικό. Δεν γουστάρω την καλλιτεχνική υποκρισία. Δεν ακούω Νταλάρα, δεν θεωρώ τους Stones επαναστάτες (πλέον), στεναχωρέθηκα όταν έμαθα ότι η φωτογραφία του Khaldei με τη σοβιετική σημαία να υψώνεται στο reichstag ήταν στημένη.
Θα πέταγα τους δίσκους του Pletnev αν στις συναυλίες του είχε κάποιο γυμνό αγόρι να του γυρνάει τις σελίδες. Αν παίζοντας την "παθητική" σκεφτόταν αυτό το γυμνό αγόρι ή καμμιά δίμετρη ρωσίδα δεν μπορώ να το γνωρίζω, δεν φαίνεται στο παίξιμό του. Αν φαινόταν θα έκρινα με βάση αυτό. Αν είναι ένοχος, να πάει φυλακή. Αυτά.
ΥΓ. Ο διαχωρισμός των ανθρώπων και η σαλαμοποίηση των προσωπικοτήτων τους με βρίσκει αντίθετο. Τον θεωρώ μεγίστη υποκρισία στην οποία δεν πέφτουν θύματα ούτε οι ίδιοι οι σοβαροί καλλιτέχνες όπως έγραψα πιο πάνω. Αυτή τη στιγμή δεν γράφω μόνο ως φυσικός, ή ως άντρας, ή ως ιδιωτικός υπάλληλος. Γράφω σαν την συνισταμένη όλων των ιδιοτήτων μου και αυτό είναι που με χαρακτηρίζει.
