Μικρό αφιέρωμα στον John Lennon

πάντως φρόντιζε το γιό του. Ακόμα και τον μίκυ έβαζε στο τ σερτ

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

για να παραφράσω τον Ουίνστον, "ήξερε την τιμή κάθε δίσκου και την αξία κανενός". :ciao:

ο κοσμάκης τον έβλεπε....
όλοι μας τον βλέπαμε.

και αν ξαναβγεί....σίγουρα πάλι θα τον δούμε
 
και αν ξαναβγεί....σίγουρα πάλι θα τον δούμε

ξαναβγήκε. το 90-φεύγα στον Antenna.
κι έδειχνε τις τηλεοπτικές σειρές των Monkees από τα 60ς.

και πάω στοίχημα πως αν τον ρωτούσες ποιό είναι το καλύτερο κομμάτι τους, δεν θα σου έλεγε το Randy Scouse Git.
 
Re: Απάντηση: Μικρό αφιέρωμα στον John Lennon

Υπαρχει μια απολυτη συνοχη σε αυτο.

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---



Ουτε τον Αγνωστο Πολεμο δεν σκεφτηκαν να γραψουν σε κασσετα σκεψου....

αυτή η χούντα δεν βόλευε ούτε τους δικούς της...
Παρείχε οικονομική ευρωστία και ασφάλεια στους δικούς της και σε όσους τα κουτσό ψιλό βόλεψαν με τη πάρτη της, άλλα τα δημιουργικά σχέδια πήγαν περίπατο

Πάνω που είχαμε φτιάξει και καλό κινηματογραφο....πέσαμε σε αισθητική λατέρνας φτώχειας αλλά διχως φιλότιμο
Μεμα Σταθοπουλου φάση....

Κατέστρεψαν και τις μπομπίνες με εκείνο το φοβερό soundtrack του Χατζηνασιου για τον "Βάλτο" (το οποίο αν είχε επίσημη κυκλοφορία θα καπέλωνε πολλά της εποχής)
και έτσι η ιστορία αναγνωρίζει ως ταλαντούχο δεξιό μόνο τον Σπανουδάκη:flipout:
 
Η χιουμοριστική αντιμετώπιση του Γιώργη, μπορεί να είναι τελικά και η ενδεδειγμένη προσέγγιση για τη ζωή των διασημοτήτων. Οι πολλές λεπτομέρειες αμφιβάλλω εάν τελικά επιτυγχάνουν το στόχο, δηλαδή να πλησιάσεις τον καλλιτέχνη και να τον κατανοήσεις. Πάντα είχα τις αμφιβολίες μου σ' αυτό και προτιμούσα να αρκούμαι στις "δηλώσεις" μέσω των έργων τους. Είπαμε, ο μικρόκοσμος του καθένα έχει ελάχιστο ενδιαφέρον, εκείνο που καταξιώνει τον περφόρμερ, είναι η επικοινωνία με το κοινό μέσω της δημιουργίας.

Εντάξει η γνώση των προσωπικών, δημιουργεί ένα κλίμα οικειότητας και υποδηλώνει και την πιθανή σχέση μας με τον καλλιτέχνη, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Άλλωστε πάντα υπάρχει μια ολόκληρη "παρασιτική βιομηχανία" που θα ασχολείται με τα παραλειπόμενα και την κλειδαρότρυπα των σελέμπριτις. Η ιστορία ενός γκρουπ ή ενός καλλιτέχνη, η αλληλεπικοινωνία και αλληλεπίδραση με το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο έχουν το νόημά τους αλλά η μη διακριτή πολλές φορές διαχωριστική γραμμή με την ασήμαντη πληροφορία της καθημερινότητας τους, εμένα τουλάχιστον με ενοχλεί.

Το άλλο θέμα, τώρα, τι θα γινόταν εάν ζούσε ο Λένον και ο ΜακΚάρτνεϋ-γρανάζι, εμπείπτει σε μια άλλη ανθρώπινη οπτική, του πως θα θέλαμε ή πιστεύουμε πως είναι τα πράγματα. Υπάρχει και ή άλλη άποψη ότι ο Μεγάλος έφυγε την κατάλληλη στιγμή πριν τον προδώσει η φθορά και η παρακμή, πράγμα, που ο ΜακΚάρτνεϋ δεν το απέφυγε. Ο Λένον υπήρξε κορυφή, ένα τεράστιο icon και για την περίπτωσή του, επίσης, ισχύει απόλυτα αυτό...
...ο συμβολισμός του, ξεπερνούσε την πραγματικότητά του και είναι αυτός που ανατροφοδοτούσε τη ρέμπελη ανατρεπτική εικόνα του ροκ στα εκατομμύρια οπαδούς του... Πραγματικά είναι από τις περιπτώσεις που ο μικρόκοσμος ενός καλλιτέχνη με όλα τα ποταπά, στρεβλά και απευκταία δεν έχει τη δύναμη να επηρεάσει την εικόνα του και τη σημασία της!

Για τους άλλους, εν ζωή, παλιούς και νέους, συμπληρώνουν/βελτιώνουν/αμαυρώνουν την εικόνα τους και η προσωπική εκτίμηση είναι σε εξέλιξη. Στο γεύμα, υπάρχει η πρώτη εντύπωση, η ανάγκη της κατανάλωσης, μετά η απόλαυση και στο τέλος η επίγευση...

Φιλιά
 
πάντως υπάρχουν απίστευτα γαργαλιστικά σχετικά με τα πλάνα που είχε ο "συνοδοιπόρος" Αλεξ... ιδίως με την ταινία υψηλής ανάλυσης και ταχύτητας που θα έφτιαχνε η Γιόκο με θέμα ....άστο καλύτερα....
 
Επιπλέον Γρηγόρη ( μια χαρά τα λες), ο καλλιτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει τα εσωτερικά μιας κατάστασης, Επισκέπτεται μια χώρα ή ένα μέρος και κάποιοι τον φιλοξενούν και συνήθως αυτοί οι κάποιοι δεν είναι αυτοί που λατρεύουν το γκρουπ.
Συνήθως.....
 
Απάντηση: Re: Μικρό αφιέρωμα στον John Lennon

Για Beatles μιλάμε. Δεν νοείται *ασήμαντη* πληροφορία για την καθημερινότητά τους! :p

κανονικό contradictio in terminis

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

για να παραφράσω τον Ουίνστον, "ήξερε την τιμή κάθε δίσκου και την αξία κανενός". :ciao:

Όσκαρ Ουάιλντ (Η Βεντάλια της Λαίδης Ουΐντερμηρ)
 
Re: Απάντηση: Re: Μικρό αφιέρωμα στον John Lennon

Για Beatles μιλάμε. Δεν νοείται *ασήμαντη* πληροφορία για την καθημερινότητά τους! :p

o Λένον (κατά Αλεξ) είχε ορικιστεί να μην έρθει ποτέ Ελλάδα λόγω συνταγματαρχών.
Καταπάτησε τον όρκο του, για να έρθει να παρακαλέσει τον Αλεξ να επιστέψει στο Λονδίνο....




yes
 
Απάντηση: Re: Μικρό αφιέρωμα στον John Lennon

Η μουσική ακολουθεί μια πορεία, καλή, κακή επαναστατική, συμβατική, αδιάφορη δεν μας αφορά. Αν ο Λενον ζούσε αυτό που γνωρίζουμε ως εξέλιξη σήμερα δεν θα ήταν το ίδιο. Κάποιο χαράζουν κάποιοι ακολουθούν…

Ο Λένον χάραζε πορεία, ο Paul McCartney είναι μέρος του συστήματος και μάλιστα από τα πολύ δυνατά στελέχη του…
Τον αποδέχομαι ως οντότητα ενός γκρουπ που σάρωσε τα πάντα, ως δημιουργικό ναι, ως ταλαντούχο επίσης( να το δεχτώ και αυτο). Αλλά το όραμα του κράτησε όσο η εποχή το απαιτούσε


I stand by Georgie boy...
Ο Παυλος μπορουσε (και μπορει ακομα) να γραψει τα πιο πιασαρικα ρεφρεν στην ποπ την ωρα που παραλληλα μπορει-ξερω γω-να μαγειρευει φακες.
Το κανει σαν...σωματικη αντιδραση,οπως εμεις ανοιγοκλεινουμε τα ματια μας αυτος σκαρωνει ποπ ρεφρεν που σου καρφωνονται στο μυαλο.
Δεν ειναι καθολου λιγο αυτο το πραγμα.
Απο την αλλη ομως ολους τους δισκους που εβγαλε μονος του να βαλεις μαζι στη σειρα δεν φτανουν ενα Plastic Ono Band (ουτε καν το Imagine).
Σαφως ο ενας συμπληρωνε τον αλλο και γι'αυτο η...συντηξή τους ηταν πυρηνική.
Παντως στη ζυγαρια δεν τιθεται θεμα.Μεταξυ Lennon-Mccartney εγω ψηφιζω Ray Davis...:music-smiley-005:

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

και έτσι η ιστορία αναγνωρίζει ως ταλαντούχο δεξιό μόνο τον Σπανουδάκη:flipout:

Μην ξεχνας τον Ρομπερτ Γουιλιαμς...:silly:
 
Είναι λιγάκι υπεραπλούστευση τα ανωτέρω...
Κατ' αρχάς εκκινούν με βάση τη μετά-Beatles εποχή του Μάκκα, και καταλήγουν στο εύκολο συμπέρασμα, άρα έλειπε ο Λέννον. Τι γίνεται όμως πχ στο Yesterday, ένα τραγούδι -έστω το κορυφαίο του, όμως όχι το μόνο- όπου δεν ανιχνεύεται η παραμικρή συμμετοχή των λοιπών τριών (μόνο του ...πέμπτου, του συγχωρεμένου πλέον Μάρτιν); Μπορεί ο άνθρωπος απλά να είχε κάνει τον κύκλο του με το κλείσιμο της δεκαετίας, και, αν και δεν είχε χάσει τη πηγή, είχε παρεκλίνει ένα κλικ από τη μαγεία.
Ούτως ή άλλως η μαγεία των Beatles ήταν οι αναζητήσεις και μεταλλάξεις τους, κάτι που στο τέλος υπήρχε στον Μάκκα πρώτα και λιγότερο στον Τζων: μην ξεχνάμε ότι το Let it Βe ήταν μια προσπάθεια επιστροφής στις r'n'r ρίζες, και πίσω από αυτό βρισκόταν ιδίως ο Λέννον, ο οποίος έψαχνε πώς να γυρίσει στον καθαρό ήχο της νιότης του και όχι στα στουντιακά κολλάζ του Λοχία*... Ατελείωτες ώρες και χιλιόμετρα μπομπίνας μέχρι να τους βγει το τραγούδι, ει δυνατόν, σε ένα take. Πόσα όμως takes του One After 909 (ενός απλού-απλούστατου τραγουδιού που έγραψε ο Λέννον στα ...17 του, αυτό αντιλαμβανόταν ο Τζων ως επιστροφή στις ρίζες) να αντέξει ο Μάκκα; Του έπρηξαν τα συκώτια του χριστιανού... δεν ήταν επομένως μόνο επιχειρηματικές οι διαφορές τους, αλλά πρωτίστως δημιουργικές... γι' αυτό έγραψα παραπάνω πως μάλλον διαλύθηκαν όταν έπρεπε, στην κορυφή της ανηφόρας. Και νομίζω πως ο Μάκκα, αν μη τι άλλο, συνέχισε να ψάχνεται κάπως παραπάνω από τον φίλο του.






* και φυσικά η απόλυτη ειρωνεία: έψαχνε καθαρό ήχο ο Τζων, αλλά στο τέλος έφεραν -αφού ο Μάρτιν σήκωσε ο άνθρωπος τα χέρια ψηλά- τον Αυτιά.
 
Είναι λιγάκι υπεραπλούστευση τα ανωτέρω...
Κατ' αρχάς εκκινούν με βάση τη μετά-Beatles εποχή του Μάκκα, και καταλήγουν στο εύκολο συμπέρασμα, άρα έλειπε ο Λέννον. Τι γίνεται όμως πχ στο Yesterday, ένα τραγούδι -έστω το κορυφαίο του, όμως όχι το μόνο- όπου δεν ανιχνεύεται η παραμικρή συμμετοχή των λοιπών τριών (μόνο του ...πέμπτου, του συγχωρεμένου πλέον Μάρτιν); Μπορεί ο άνθρωπος απλά να είχε κάνει τον κύκλο του με το κλείσιμο της δεκαετίας, και, αν και δεν είχε χάσει τη πηγή, είχε παρεκλίνει ένα κλικ από τη μαγεία.
Ούτως ή άλλως η μαγεία των Beatles ήταν οι αναζητήσεις και μεταλλάξεις τους, κάτι που στο τέλος υπήρχε στον Μάκκα πρώτα και λιγότερο στον Τζων: μην ξεχνάμε ότι το Let it Βe ήταν μια προσπάθεια επιστροφής στις r'n'r ρίζες, και πίσω από αυτό βρισκόταν ιδίως ο Λέννον, ο οποίος έψαχνε πώς να γυρίσει στον καθαρό ήχο της νιότης του και όχι στα στουντιακά κολλάζ του Λοχία*... Ατελείωτες ώρες και χιλιόμετρα μπομπίνας μέχρι να τους βγει το τραγούδι, ει δυνατόν, σε ένα take. Πόσα όμως takes του One After 909 (ενός απλού-απλούστατου τραγουδιού που έγραψε ο Λέννον στα ...17 του, αυτό αντιλαμβανόταν ο Τζων ως επιστροφή στις ρίζες) να αντέξει ο Μάκκα; Του έπρηξαν τα συκώτια του χριστιανού... δεν ήταν επομένως μόνο επιχειρηματικές οι διαφορές τους, αλλά πρωτίστως δημιουργικές... γι' αυτό έγραψα παραπάνω πως μάλλον διαλύθηκαν όταν έπρεπε, στην κορυφή της ανηφόρας. Και νομίζω πως ο Μάκκα, αν μη τι άλλο, συνέχισε να ψάχνεται κάπως παραπάνω από τον φίλο του.






* και φυσικά η απόλυτη ειρωνεία: έψαχνε καθαρό ήχο ο Τζων, αλλά στο τέλος έφεραν -αφού ο Μάρτιν σήκωσε ο άνθρωπος τα χέρια ψηλά- τον Αυτιά.

Υπεραπλουστευση,ξε-υπεραπλουστευση αλλα και συ μου παιρνεις σαν αφετηρια το Yesterday ως παραδειγμα ιδιοφυίας του Μακκα...
Προσωπικα εμενα το Yesterday ποτε δε μου ειπε πολλα.Nα μου πεις για το Eleanor Rigby (δεχομενος το "παρασκηνιο" που λεει οτι το εγραψε μονος του) να πεσω στα τεσσερα και να προσκυναω...

Αυτο που θελω να πω ειναι οτι ο Μακκα των Σκαθαριων,ακομα και στις σολο συνθεσεις του,ηταν καλυτερος απο τον μετεπειτα Μακα.Θες να φταιει η "περιρρεουσα ατμοσφαιρα" των αλλων τριων?Θες οτι βολευτηκε σε μια επιτυχημενη επαναλαμβανομενη φορμα αφου δεν ειχε τον αλλον να τον "τσιγκλαει" για το κατι παραπανω?Πες το οπως θες.
Ο Λεννον απο την αλλη εδωσε μεγαλες στιγμες και μονος του.Μπορει να μην ειχε το χαρισμα του Πωλ να γραφει με μεγαλη συχνοτητα,και ισως γι'αυτο τεμπελιασε καπως (προφανως του ελειπε ο Μακκα να του φερνει ιδεες).

Απο την αλλη οι δυο τους εκαναν μαζι ενα Ι'm The Walrus (και οχι μονο)...
 
Last edited:
Καλά τι λέει στον καθένα το καθετί, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Το Yesterday δεν το πήρα τυχαία ως παράδειγμα, είναι εκείνο όπου αμέσως μετά τη διάλυση, ακόμη και ο όλο χολή Λέννον παραδέχεται ως μνημείο της τέχνης του Μάκκα, βέβαια για να τον μειώσει και να του την πει πως δεν έχει κάνει τίποτε άλλο. Ούτε και για εμένα είναι το Yesterday ο Μάκκα των Beatles. Είναι τα μικρά διαμαντάκια που πετάει παντού, είναι το woke up, fell out of bed, dragged a comb across my hair που σε βρίσκει στη στροφή, είναι το χαζό she came in through the bathroom window, είναι η νοσταλγία των 30s των your mother should know και when I'm 64.





(για να μην παρεξηγούμαι, από τους 4 προτιμώ τον George :p. Απλώς θεωρώ ότι ο Μάκκα ήταν ο μεγαλύτερος μουσικός ανάμεσά τους )
 
Το Yesterday δεν το πήρα τυχαία ως παράδειγμα, είναι εκείνο όπου αμέσως μετά τη διάλυση, ακόμη και ο όλο χολή Λέννον παραδέχεται ως μνημείο της τέχνης του Μάκκα, βέβαια για να τον μειώσει και να του την πει πως δεν έχει κάνει τίποτε άλλο.

Αναφερεσαι στους στιχους του How do you sleep ή το'πε κι αλλου?
Ο George (μια και τον ανεφερες) παντως το βαριοταν αφορητα ("Μας τα 'χει πρηξει με αυτο το τραγουδι.Σιγα τον Μπετοβεν":flipout:)
 
εγώ προσωπικά θεωρώ τον μόνο Μακα καλύτερο από πριν.
Πιό ώριμο.
Πχ το maybe I'm amazed είναι ασύλληπτο... Όπως τα διαμαντάκια (left overs) του πρώτου δίσκου, ή φυσικά του Ram.
Και τον παραδέχομαι γιατί είπε θα φτιάξω κάτι μόνος μου και το έφτιαξε, ακόμα και με τη Λίντα.

Ενώ ο άλλος είχε πίσω του κολοσσούς.
Η plastic ono band δεν ήταν τυχαίοι.
Όπως και ο Τζωρτζ. Πήραν τους καλύτερους.
Ο Πωλ πήρε τη γυναίκα του και ένα δυό φίλους.
Του βγάζω το καπέλο.
Και έβγαλε συνθεσάρες.
 
Μετα Χριστον προφητης βεβαια,αλλα ...Τσιφ μιλαμε για τον Λενον και τον Μακ.
Συνθεσαρες θα εβγαζαν ακομα κι αν ειχαν εμενα και τον opsim (προτου τους τον φαει ο Γουιλσον-σορρυ Πανο δεν αντεξα :flipout:)....
 
Αυτα τα κομμάτια του Λένον είναι δουλειά πολλων. Του μακ ενός. Αναγκάστηκε να παρει ενα δυο άτομα για περιοδεία μόνο. Στους δυο πρώτους δίσκους τα κάνει ολα μονος του.
Και μια σύνθεση ποτε δεν είναι μονη της στην ποπ ή τη ροκ μουσική. Ειναι όλο το πακέτο.
Και αν θελετε να πούμε για δισκαρες ακούστε το driving rain.
 
Απάντηση: Re: Μικρό αφιέρωμα στον John Lennon

Αυτα τα κομμάτια του Λένον είναι δουλειά πολλων.

Που δεν θα υπηρχαν αν δεν υπηρχε ο Λενον να τους μαζεψει για να γινει ο δισκος.
Ρε συ τσιφ αν και Μπητλικος εισαι...ολιγοπιστος.:silly:

Ο Μακ γουσταρε τη μοναξια.Λες να μην τα καταφερνε μονος του?
Ο Λενον απο την αλλη ηταν πιο της παρεας.Δεν εμφανιστηκε τυχαια στο Rock n' Roll Circus...
 
Last edited:
Κύριοι επιτρέψτε μου μια μικρή παρέμβαση. Δεν έχω ιδέα για τι μιλάτε, τα μισά τραγούδια που αναφέρετε δεν τα έχω καν ακουστά, αλλά είστε σκέτη απόλαυση. Δε χορταίνω να σας διαβάζω, keep up the good work !

Στάλθηκε από το SM-T210 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk