Είναι λιγάκι υπεραπλούστευση τα ανωτέρω...
Κατ' αρχάς εκκινούν με βάση τη μετά-Beatles εποχή του Μάκκα, και καταλήγουν στο εύκολο συμπέρασμα, άρα έλειπε ο Λέννον. Τι γίνεται όμως πχ στο Yesterday, ένα τραγούδι -έστω το κορυφαίο του, όμως όχι το μόνο- όπου δεν ανιχνεύεται η παραμικρή συμμετοχή των λοιπών τριών (μόνο του ...πέμπτου, του συγχωρεμένου πλέον Μάρτιν); Μπορεί ο άνθρωπος απλά να είχε κάνει τον κύκλο του με το κλείσιμο της δεκαετίας, και, αν και δεν είχε χάσει τη πηγή, είχε παρεκλίνει ένα κλικ από τη μαγεία.
Ούτως ή άλλως η μαγεία των Beatles ήταν οι αναζητήσεις και μεταλλάξεις τους, κάτι που στο τέλος υπήρχε στον Μάκκα πρώτα και λιγότερο στον Τζων: μην ξεχνάμε ότι το Let it Βe ήταν μια προσπάθεια επιστροφής στις r'n'r ρίζες, και πίσω από αυτό βρισκόταν ιδίως ο Λέννον, ο οποίος έψαχνε πώς να γυρίσει στον καθαρό ήχο της νιότης του και όχι στα στουντιακά κολλάζ του Λοχία*... Ατελείωτες ώρες και χιλιόμετρα μπομπίνας μέχρι να τους βγει το τραγούδι, ει δυνατόν, σε ένα take. Πόσα όμως takes του One After 909 (ενός απλού-απλούστατου τραγουδιού που έγραψε ο Λέννον στα ...17 του, αυτό αντιλαμβανόταν ο Τζων ως επιστροφή στις ρίζες) να αντέξει ο Μάκκα; Του έπρηξαν τα συκώτια του χριστιανού... δεν ήταν επομένως μόνο επιχειρηματικές οι διαφορές τους, αλλά πρωτίστως δημιουργικές... γι' αυτό έγραψα παραπάνω πως μάλλον διαλύθηκαν όταν έπρεπε, στην κορυφή της ανηφόρας. Και νομίζω πως ο Μάκκα, αν μη τι άλλο, συνέχισε να ψάχνεται κάπως παραπάνω από τον φίλο του.
* και φυσικά η απόλυτη ειρωνεία: έψαχνε καθαρό ήχο ο Τζων, αλλά στο τέλος έφεραν -αφού ο Μάρτιν σήκωσε ο άνθρωπος τα χέρια ψηλά- τον Αυτιά.
