Σε πείσμα των κολλητών μου φίλων αλλά ακατάδεκτων επαϊόντων εδώ μέσα , εγώ πάντως προτίθεμαι να συνεχίσω την συζήτηση εκφράζοντας τις ‘απλοϊκές’ απορίες μου , απόψεις , ιδέες για την κλασσική , την «κλασσική» και για τις λοιπές μουσικές .
-τι ακριβώς αναζητούμε στην μουσική ;
-τι είναι αυτό που μας ωθεί να θέλουμε να ακούσουμε και να ξαναακούσουμε ένα δίσκο , ένα έργο τέχνης ;
-πως μπορούμε να κοινωνήσουμε στον τρίτο τις απόψεις μας , τις σκέψεις μας , τα συναισθήματα μας ;
-πόσο παραμορφώνεται η αντίληψη μας περί την πραγματικότητα από αυτά που εμείς ακούμε , που μας αρέσει να ακούμε , υπό την έννοια της δυνατότητος εφαρμογής του διαχωρισμού σημαντικού από ασήμαντο , ουσιώδες από επουσιώδες ασχέτως προσωπικού γούστου ;
-πόσο αλλοιώνεται η αίσθηση προοπτικής για το μουσικό έργο και την θέση του στον ιστορικό χώρο , από την περιχαράκωση μας στις μουσικές προσωπικές μας προτιμήσεις ;
-τι ρόλο παίζει , και αν παίζει , η ηλικία στις προτιμήσεις μας ;
_________________
Πάντως , όσον αφορά την κλασσική , μετά από μία μακρά περίοδο αποκλειστικής ακρόασης κλασσικής ( από την αρχή του θρέντ έως χθές το βράδυ ) , έχω να παρατηρήσω τα εξής – που τα έχω παρατηρήσει και άλλες φορές .
Ακούγοντας κλασσική είμαι ικανοποιημένος , αλλά δεν είμαι ευτυχισμένος
Ακούγοντας κλασσική
δεν πάλλεται το αίμα στις φλέβες μου .
Δεν ταξιδεύει το μυαλό μου .
Δεν μαγεύεται η ψυχή μου . Δεν νιώθω ζωντανός .
Δεν κυλάει η αδρεναλίνη στο σώμα μου .
Δεν μετανοιώνω που δεν έμαθα ένα όργανο .
Δεν ενεργοποιείται το ένστικτο της σωματικής , ζωϊκής μου υπόστασης .
Δεν μπορεί να μου αλλάξει την διάθεση και κυρίως προς το καλύτερο . Είναι έξω από τη ζωή μου .
Μπορώ να την εκτιμήσω
διανοητικά . Όπως ορισμένους πίνακες που θαυμάζεις την πινελιά του ζωγράφου . Όπως ορισμένους μαθηματικούς τύπους που θαυμάζεις την λύση τους . Όπως ένα ωραίο βάζο . Όπως μια ωραία , αλλά απόμακρη και ψυχρή γυναίκα .
