Πόσο φτωχή μπορεί να είναι μια συναυλία χωρίς εικόνα; ή πόσο παραπλανητικό μπορεί να είναι ένα μουσικό άκουσμα χωρίς την εικόνα του τι συνέβη, που συνέβη κλπ. Αφορμή στάθηκε το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με to Misa Criolla του Ariel Ramirez, ένα έργο που ήθελα χρόνια να ξεψαχνίσω αλλά πάντα κάτι τύχαινε, όμως πριν λίγο καιρό το email του nativeDSD μου υπενθύμισε την cobra music και τους musica temprana μια ερμηνεία του έργου εκπληκτική. Ψάχνοντας στο youtube τι δεν βρήκα....... Αυτό που κατάλαβα είναι ότι κάθε λατίνικη χώρα έχει την δική της εκδοχή ή εκδοχές (Περού, Βενεζουέλα, Αργεντινή, Ισπανία, Πάπας, ΗΠΑ κλπ), ακόμα και ο Νταλάρας το τραγούδησε με τον Ξαρχάκο και την ορχήστρα του Ισραήλ (έργο που το έχω από παλιά και σε βινύλιο). Καμμιά όμως εκτέλεση δεν χρησιμοποιεί ούτε τα ίδια όργανα ούτε την ίδια σύνθεση ορχήστρας.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις τα όργανα της ορχήστρας αν δεν τα βλέπεις, διότι χρησιμοποιούν πολλά τοπικά όργανα (έγχορδα, ξύλινα πνευστά, κρουστά) ή να το πω πιο καλά χάνεις την μισή μαγεία του έργου. Οι αμερικάνικες και ευρωπαικές εκδοχές βέβαια χρησιμοποιούν πιο "δυτικά" όργανα αλλά με πολύ φτωχότερο αποτέλεσμα.
Όμως το ίδιο συμβαίνει και στις ζωντανές συναυλίες. Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο πιο πλήρες θα ήταν το έργο και τελικά ή μέθεξη στον ακροατή-θεατή, αν το παρακολουθούσε και οπτικά και ακουστικά; Εντάξει η θεωρία του stereo, του αναλογικού, του βινυλίου είναι γνωστές και αρεστές, η τεχνολογία υπήρχε όμως που μπορούσε να ικανοποιήσει αυτές τις συνθήκες, το laser disk, όμως πήγε άπατη και στις ταινίες και στην μουσική. Αν η ζήτηση ήταν ικανοποιητική η βιομηχανία και να μην υπήρχε λύση θα κατασκεύαζε κάτι ανάλογο για να ικανοποιήσει την ζήτηση, δεν νομίζω ότι το LD ήταν η μόνη λύση.
Τελικά εφόσον συμφωνούμε ότι επιτυγχάνεται καλλίτερη μέθεξη με τον συνδυασμό ακουστικής και οπτικής παρακολούθησης γιατί δεν είμαστε απαιτητικοί καταναλωτές για να επιβάλλουμε τις απαιτήσεις μας στην αγορά?
Και μια άλλη απορία, το home theatre πλέον είναι πολύ εξελιγμένο τεχνικά, δεν βλέπω όμως την μουσική βιομηχανία να εκδίδει τα μουσικά έργα και σε blu ray ή DVD. Γιατί άραγε?
Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις τα όργανα της ορχήστρας αν δεν τα βλέπεις, διότι χρησιμοποιούν πολλά τοπικά όργανα (έγχορδα, ξύλινα πνευστά, κρουστά) ή να το πω πιο καλά χάνεις την μισή μαγεία του έργου. Οι αμερικάνικες και ευρωπαικές εκδοχές βέβαια χρησιμοποιούν πιο "δυτικά" όργανα αλλά με πολύ φτωχότερο αποτέλεσμα.
Όμως το ίδιο συμβαίνει και στις ζωντανές συναυλίες. Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο πιο πλήρες θα ήταν το έργο και τελικά ή μέθεξη στον ακροατή-θεατή, αν το παρακολουθούσε και οπτικά και ακουστικά; Εντάξει η θεωρία του stereo, του αναλογικού, του βινυλίου είναι γνωστές και αρεστές, η τεχνολογία υπήρχε όμως που μπορούσε να ικανοποιήσει αυτές τις συνθήκες, το laser disk, όμως πήγε άπατη και στις ταινίες και στην μουσική. Αν η ζήτηση ήταν ικανοποιητική η βιομηχανία και να μην υπήρχε λύση θα κατασκεύαζε κάτι ανάλογο για να ικανοποιήσει την ζήτηση, δεν νομίζω ότι το LD ήταν η μόνη λύση.
Τελικά εφόσον συμφωνούμε ότι επιτυγχάνεται καλλίτερη μέθεξη με τον συνδυασμό ακουστικής και οπτικής παρακολούθησης γιατί δεν είμαστε απαιτητικοί καταναλωτές για να επιβάλλουμε τις απαιτήσεις μας στην αγορά?
Και μια άλλη απορία, το home theatre πλέον είναι πολύ εξελιγμένο τεχνικά, δεν βλέπω όμως την μουσική βιομηχανία να εκδίδει τα μουσικά έργα και σε blu ray ή DVD. Γιατί άραγε?
