Μουσική και οπαδισμός

[Back Door Man]

Βλέπουμε να χαλάει ο κόσμος επειδή ''στράβωσε'' ένα ντέρμπυ μεταξύ δύο ποδοσφαιρικών ομάδων. Τις τελευταίες μέρες τα νεύρα των οπαδών είναι τεντωμένα και όλων των άλλων τείνουν να γίνουν επειδή ο κόσμος αφιερώνει τόση πολλή απ την φαιά ουσία του εγκεφάλου του για κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ''ουδέν κακόν αμιγές καλού'' και το μετέφερα στη δική μας...έδρα.

Ο οπαδισμός είναι από μία άποψη μικρόβιο. Κυρίως γιατί πολλές φορές διαστρεβλώνεται μία έννοια που ονομάζεται ''ρεαλισμός''. Έτσι τον αντιμετωπίζετε και μουσικά? Δηλαδή περισσότερο κρίνετε ότι είναι ''καλύτερο'' να ψάχνουμε και να μαθαίνουμε παρα να αναλωνόμαστε σε μπάντες και να αφιερωνόμαστε? Ξέρετε υπάρχει και η άποψη ότι έτσι καταντάει να έχει κανείς καθαρά συναισθηματική επαφή με τη μουσική. Να μάθει δηλαδή δέκα είκοσι group καλά και να συνδέσει τις αναμνήσεις του μ αυτά. Καταντάει να είναι ''κολλημένος'' δηλαδή. Κάποια άτομα εδω μέσα που τα λαμβάνω πολύ υπ όψιν - κυρίως ο Τζίμης - προτιμούν την τέχνη απ ότι έχω παρατηρήσει πιο απρόσωπη. Ακούν ένα δίσκο δύο το πολύ τρεις φορές και δείχνουν να έχουν πάρει αυτά που θέλουν απ αυτόν. Μετά πάνε στον επόμενο. Κι έτσι είναι ζωντανές εγκυκλοπαίδειες κατα κάποιον τρόπο. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Τι είναι...''καλύτερο'' για σας? Η τέχνη να είναι απολαυστική ή διδακτική? Και πως πιστεύετε ότι την προωθούμε ή θα πρεπε να την προωθούμε μέσα απ τα φόρουμς?

 

[Skakinen]

Προσπαθώντας να εντοπίσω κάποιους (ίσως αδόκιμους) παραλληλισμούς θα έλεγα ότι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για οπαδούς μουσικών ειδών και για οπαδούς καλλιτεχνών (συγκροτημάτων κλπ). Η ειδοποιός διαφορά όμως του μουσικού οπαδού με τον ποδοσφαιρικό οπαδό έγκειται στην στατιστικά συχνότερη (σε ποσοστό που γίνεται κανόνας) στατικότητα του δεύτερου. Ο μουσικόφιλος αν δεν ικανοποιείται πλέον από την ακρόαση του χ καλλιτέχνη ή του ψ μουσικού είδους ίσως και να προχωρήσει σε νέα ακούσματα. Δεν τον χαρακτηρίζει (τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό) η ''προσκόλληση'' του ποδοσφαιρικού οπαδού στο αντικείμενο λατρείας του (ομάδα). Ο ποδοσφαιρικός οπαδός είναι τόσο αμετακίνητος (σε βαθμό εμμονής) ώστε θα μπορούσε να βγει το συμπέρασμα ότι τον ικανοποιεί αυτό καθαυτό το γεγονός ότι είναι οπαδός της χ ομάδας και ότι αυτό που προσφέρει η ομάδα (ποδοσφαιρικό θέαμα, νίκες) περνάει σε δεύτερη μοίρα. Όσον αφορά το μουσικό οπαδό, είναι πιο χαλαρή η σχέση του με το αντικείμενο λατρείας του και μπορεί να αναθεωρηθεί πολύ πιο εύκολα.

 

[ecodrifter]

Η μουσικη εχει κοινα με τον ερωτα, οπως μπορεις να ερωτευθεις πολλες φορες,
ετσι μπορεις να περασεις πολλες μουσικες φασεις.
Ο οπαδισμος ειναι σαν τη θρησκεια, οταν εχεις την αναγκη να εισαι μελος ενος συνολου που προσκυνα μια σημαια, μπαινεις μεσα και δεν υπαρχει εξοδος.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Η τέχνη να είναι απολαυστική ή διδακτική? Και πως πιστεύετε ότι την προωθούμε ή θα πρεπε να την προωθούμε μέσα απ τα φόρουμς?

By wearing our hearts on our sleeve.
όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται.
το να γράφεις, σημαινει να εκτίθεσαι.
αυτοί που διαβάζουν μπορεί να σου πούν 'μπράβο', να σε χλευάσουν ή να σου πετάξουν λεμονόκουπες.
Δεν έχει την παραμικρή σημασία: πρωτίστως, το κάνεις για σένα - και για το αντικείμενο της λατρείας σου.

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Συμφωνώ με όλες τις από πάνω απαντήσεις.

Νίκο μου , έχω και εγώ τα μουσικά μου κολλήματα και μπορώ να δηλώσω οπαδός κάποιων μουσικών συγκροτημάτων.
Περισσότερο βέβαια θα μπορούσα να δηλώσω οπαδός πιο γενικότερων καταστάσεων. Για π.χ. κατεστραμένων γυναικείων φωνών ,που σπαράζουν σε πυκνωτικά μικρόφωνα.

Το απολαυστικό μπορεί να είναι διδακτικό και το ανάποδο βέβαια.

Ο Πάνος γράφει για τον έρωτα πολύ εύστοχα. Το να κολλάς με μία μπάντα είναι σαν να κολλάς με μία γυναίκα, έναν έρωτα. Τραγικό.:bigcry:
Κόλλα όταν θα έχεις κάνει τον μεγάλο κύκλο σου. Είναι για γέρους αυτά.

Προσωπικά ,το έχω ξαναγράψει, είμαι δράκουλας. Χωρίς νέο αίμα θα μαραζώσω.

Και όπως οι surfer ψάχνουν το τέλειο κύμα μία ζωή, έτσι θα ψάχνω το τέλειο άλμπουμ όσο μπορώ.
Κατάρα αλλά την έχω αποδεχθεί.

Ο οπαδισμός είναι τρελό χάσιμο χρόνου. Όταν έρθει η στιγμή της συνειδητοποίησης και του απολογισμού ,τότε καταλαβαίνεις τι έχασες με το κόλλημα σου.

Δεν βλέπεις για π.χ. τη σθεναρή αντίδραση κάποιων για μία μπάντα;
Όλα αυτά δεν γίνονται για την μπάντα αλλά για ολόκληρα κομμάτια ζωής.
Και το σέβομαι απόλυτα.

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Δηλαδή περισσότερο κρίνετε ότι είναι ''καλύτερο'' να ψάχνουμε και να μαθαίνουμε παρα να αναλωνόμαστε σε μπάντες και να αφιερωνόμαστε?

Νίκο δε θα σου απαντήσω σ' αυτό, γιατί πιστεύω πως μια τέτοια απάντηση είναι καθαρά προσωπική και δεν έχει εφαρμογή σε κανέναν άλλον. Ούτε η στατιστική καταγραφή έχει καμία χρησιμότητα.

Ο οπαδισμός όμως στα ομαδικά αθλήματα και ειδικά στο ποδόσφαιρο είναι κάτι ριζικά διαφορετικό από τον τρόπο που διαμορφώνουμε και ακολουθούμε άλλες επιλογές μας, πολλώ δε μάλλον, στην Τέχνη. Το ποδόσφαιρο επιτελεί πρώτιστα τη συμβολική ανταπόκριση μας και κάλυψη δύο βασικών ενστίκτων. Του ενστίκτου της αγέλης και αυτού της αναμέτρησης και της επικράτησης σε αυτή. Δευτερευόντως είναι και ψυχαγωγία, παιχνίδι. Γι' αυτό και οι εκδηλώσεις μας εκεί, είναι πιο στοιχειώδεις και πιο σταθερές.

Η μουσική επικοινωνεί με πιο σύνθετες όψεις της ύπαρξης, συναισθηματικές, ψυχολογικές και διανοητικές. Με αποτέλεσμα οι επιλογές μας να είναι πιο σύνθετες και να εξελίσσονται στην πορεία του βίου μας.

Με λίγα λόγια. Στην Τέχνη οι επιλογές μας μπορεί να εμπλουτίζονται ή να μεταβάλλονται. ΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!!!! arty:

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Βλέπουμε να χαλάει ο κόσμος επειδή ''στράβωσε'' ένα ντέρμπυ μεταξύ δύο ποδοσφαιρικών ομάδων. Τις τελευταίες μέρες τα νεύρα των οπαδών είναι τεντωμένα και όλων των άλλων τείνουν να γίνουν επειδή ο κόσμος αφιερώνει τόση πολλή απ την φαιά ουσία του εγκεφάλου του για κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ''ουδέν κακόν αμιγές καλού'' και το μετέφερα στη δική μας...έδρα. Ο οπαδισμός είναι από μία άποψη μικρόβιο.
Μάλλον είναι "προκρουστικής εξίσωσης" φοβο-βόλεμα ενάντια στον απομονωτισμό που οδηγεί το ηθικό ανάστημα του καθενός. Ο ρεαλισμός κοστίζει και απαιτεί περίσσεμα τόλμης.

Έτσι τον αντιμετωπίζετε και μουσικά?
Στο AVCLUB οι τίτλοι στις παρουσιάσεις έργων σίγουρα διαψεύδουν κάτι τέτοιο :smash:


Ξέρετε υπάρχει και η άποψη ότι έτσι καταντάει να έχει κανείς καθαρά συναισθηματική επαφή με τη μουσική. Να μάθει δηλαδή δέκα είκοσι group καλά και να συνδέσει τις αναμνήσεις του μ'αυτά.
Αυτό είναι ένα εντελώς ξεχωριστό κεφάλαιο στην καρδιά του ακροατή όπως και τα βιώματα που τον σημάδεψαν. Του είναι αδύνατο να τα αξιολογήσει, να τα κατατάξει και να τα τοποθετήσει στο πρώτο ή στο δεύτερο ράφι ακόμη και αν ανήκουν στον κάδο.


Κάποια άτομα εδω μέσα που τα λαμβάνω πολύ υπ όψιν προτιμούν την τέχνη απ ότι έχω παρατηρήσει πιο απρόσωπη. Ακούν ένα δίσκο δύο το πολύ τρεις φορές και δείχνουν να έχουν πάρει αυτά που θέλουν απ αυτόν. Μετά πάνε στον επόμενο.
Αν τύχαινε δίσκος να τους σκλαβώσει θα αδυνατούσαν να προχωρήσουν. Ίσως ο φόβος της δέσμευσης να τους αναγκάζει να σταθούν λιγόττερο, προτιμώντας να μένουν σε απόσταση ασφαλείας όπως οι δορυφόροι σε τροχιά. Πρόσφατα ένας φίλος μου είπε πως αν η παράδοση δεν είναι ολοκληρωτική τότε δεν έχει αξία. Το τίμημα του κίνδυνου συντριβής πάνω σε αυτό που μας έλκει από κάποιους καταβάλλεται χωρίς δεύτερη σκέψη (…μα όχι ελαφρά τη καρδία), ενώ η πλειονότητα των περιπτώσεων δίνουν μόνο κάτι έναντι και συχνά απαιτούν κάτι σαν τα διαφημιστικά τρίκ του τύπου "45 μέρες δοκιμή με δυνατότητα επιστροφής των καταβεβλημένων"

Η τέχνη να είναι απολαυστική ή διδακτική?
Όσο απολαυστικό είναι τη μία να γλύφουμε και την επόμενη να ξύνουμε τις πληγές μας.

Και πως πιστεύετε ότι την προωθούμε ή θα πρεπε να την προωθούμε μέσα απ τα φόρουμς?
Η αλήθεια είναι πως είναι παρακινδυνευμένο να εκθέτουμε έργα και εαυτούς αφού όσοι πραγματικά παρασυρθούν θα μας χρεώνουν το "στρίψιμο" για πάντα, αλλά πως αλλιώς θα άξιζε αυτή η μικρή μας κοινόνητα?

 

[Back Door Man]

Η μουσικη εχει κοινα με τον ερωτα, οπως μπορεις να ερωτευθεις πολλες φορες,
ετσι μπορεις να περασεις πολλες μουσικες φασεις.
Ο οπαδισμος ειναι σαν τη θρησκεια, οταν εχεις την αναγκη να εισαι μελος ενος συνολου που προσκυνα μια σημαια, μπαινεις μεσα και δεν υπαρχει εξοδος.

Στο πρώτο συμφωνώ 100%. Όμως στο ότι όταν είσαι οπαδός έχεις την ανάγκη να είσαι μέλος ενός συνόλου που προσκυνά μια σημαία διαφωνώ νομίζω - αν κατάλαβα καλά. Δεν πιστεύεις ότι μία μπάντα μπορεί να σε κερδίσει τόσο πολύ - με διάφορους τρόπους - ώστε να την ερωτευτείς σχεδόν σε σημείο που να μην μπορείς να ξεκολλήσεις?Ή να την κακολογήσεις?

 

[Γιάννης Χατζηγεωργίου]

Βλέπουμε να χαλάει ο κόσμος επειδή ''στράβωσε'' ένα ντέρμπυ μεταξύ δύο ποδοσφαιρικών ομάδων. Τις τελευταίες μέρες τα νεύρα των οπαδών είναι τεντωμένα και όλων των άλλων τείνουν να γίνουν επειδή ο κόσμος αφιερώνει τόση πολλή απ την φαιά ουσία του εγκεφάλου του για κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ''ουδέν κακόν αμιγές καλού'' και το μετέφερα στη δική μας...έδρα.

Η κλασσική απάντηση ''περί ορέξεως....κολοκυθόπιττα'' κολλάει γάντι για τις κρίσεις τρίτων. Το που αφιερώνει ο καθένας τη φαιά ουσία του είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής και μόνο και δεν δέχεται ''κατάκριση'' από τους απ' έξω. Απόρριψη, ναι.....καλόβουλη κριτική, ναι.....συζήτηση για το ευτελές του θέματος, ναι....αλλά κατάκριση no. Δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια ''φαγητά'', ούτε τα αλατίζουν το ίδιο.

Ο οπαδισμός είναι από μία άποψη μικρόβιο. Κυρίως γιατί πολλές φορές διαστρεβλώνεται μία έννοια που ονομάζεται ''ρεαλισμός''. Έτσι τον αντιμετωπίζετε και μουσικά? Δηλαδή περισσότερο κρίνετε ότι είναι ''καλύτερο'' να ψάχνουμε και να μαθαίνουμε παρα να αναλωνόμαστε σε μπάντες και να αφιερωνόμαστε? Ξέρετε υπάρχει και η άποψη ότι έτσι καταντάει να έχει κανείς καθαρά συναισθηματική επαφή με τη μουσική. Να μάθει δηλαδή δέκα είκοσι group καλά και να συνδέσει τις αναμνήσεις του μ αυτά. Καταντάει να είναι ''κολλημένος'' δηλαδή.

Με την έννοια ''ρεαλισμός'' εννοείς την (κατά το δυνατόν) αντικειμενικότητα? Συμφωνώ ότι ο οπαδισμός (με την κακή έννοια) είναι μικρόβιο που τυφλώνει τον ''ασθενή'' προς την ορθότερη θεώρηση των πραγμάτων. Ως μικρόβιο μπορεί να προσβάλλει κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά, χωρίς να εξαιρείται καμμία. Επομένως, γιατί όχι και στις μουσικές του προτιμήσεις?

Βέβαια, εδώ πρέπει να ερμηνεύσουμε τι θα πει ''οπαδική'' μουσική προτίμηση και τι ''κολοκυθόπιττα''. Αν, παραδείγματος χάριν, δεν αντέχω την Trance ή δεν μπορώ να ακούσω τον Tiesto με κατατάσσει αυτόματα ως αντίπαλο οπαδό? Απλά, αφήνω τις αγκινάρες με τα κουκιά για όποιους τα τρώνε και πάω στα μακαρόνια με κιμά (Blues) που αρέσουν σε μένα. Δεν με ενδιαφέρει να ενημερωθώ για το πως μαγειρεύονται τα πρώτα διότι πολύ απλά δεν τα τρώω. Θεωρείς ότι μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να χαρακτηριστεί ως ''κολλημένη'' αντίδραση?



Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Τι είναι...''καλύτερο'' για σας? Η τέχνη να είναι απολαυστική ή διδακτική? Και πως πιστεύετε ότι την προωθούμε ή θα πρεπε να την προωθούμε μέσα απ τα φόρουμς?

1. Both

2. Βάσει της προσωπικής εμπειρίας και της εντύπωσης που άφησε στον καθένα. Αν ήταν πιο πολύ απολαυστική, η παρουσίασή σου θα χαρακτηρίζεται από παθιασμένες μεταφορές προσπαθώντας να μεταδώσεις το συναίσθημά σου. Αν ήταν πιο πολύ διδακτική, προσπαθείς να μεταδώσεις στους άλλους τι καινούργιο έμαθες που σου έκανε εντύπωση. Και οι 2 τρόποι έχουν τη χρησιμότητά τους και την εφαρμογή τους. Με λίγα λόγια και οι 2 τρόποι χρειάζονται για να σχηματίσεις μια εικόνα...

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Βλέπουμε να χαλάει ο κόσμος επειδή ''στράβωσε'' ένα ντέρμπυ μεταξύ δύο ποδοσφαιρικών ομάδων. Τις τελευταίες μέρες τα νεύρα των οπαδών είναι τεντωμένα και όλων των άλλων τείνουν να γίνουν επειδή ο κόσμος αφιερώνει τόση πολλή απ την φαιά ουσία του εγκεφάλου του για κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ''ουδέν κακόν αμιγές καλού'' και το μετέφερα στη δική μας...έδρα.

Ο οπαδισμός είναι από μία άποψη μικρόβιο. Κυρίως γιατί πολλές φορές διαστρεβλώνεται μία έννοια που ονομάζεται ''ρεαλισμός''. Έτσι τον αντιμετωπίζετε και μουσικά? Δηλαδή περισσότερο κρίνετε ότι είναι ''καλύτερο'' να ψάχνουμε και να μαθαίνουμε παρα να αναλωνόμαστε σε μπάντες και να αφιερωνόμαστε? Ξέρετε υπάρχει και η άποψη ότι έτσι καταντάει να έχει κανείς καθαρά συναισθηματική επαφή με τη μουσική. Να μάθει δηλαδή δέκα είκοσι group καλά και να συνδέσει τις αναμνήσεις του μ αυτά. Καταντάει να είναι ''κολλημένος'' δηλαδή. Κάποια άτομα εδω μέσα που τα λαμβάνω πολύ υπ όψιν - κυρίως ο Τζίμης - προτιμούν την τέχνη απ ότι έχω παρατηρήσει πιο απρόσωπη. Ακούν ένα δίσκο δύο το πολύ τρεις φορές και δείχνουν να έχουν πάρει αυτά που θέλουν απ αυτόν. Μετά πάνε στον επόμενο. Κι έτσι είναι ζωντανές εγκυκλοπαίδειες κατα κάποιον τρόπο. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Τι είναι...''καλύτερο'' για σας? Η τέχνη να είναι απολαυστική ή διδακτική? Και πως πιστεύετε ότι την προωθούμε ή θα πρεπε να την προωθούμε μέσα απ τα φόρουμς?

Νικόλα μου χαίρομαι για τον προβληματισμό σου και το θέμα που θίγεις,όμως το δίλημμά σου δεν με βρίσκει απόλυτο και στις δύο παραγράφους.

Δηλαδή εσύ τις αγάπες σου τις διαγράφεις μονοκοντυλιά για να ανακαλύψεις την επόμενη?Total erase?

Το οτι "αφιερώθηκα" στους ΑΒΒΑ παιδιόθεν δεν μου έκλεισε τ αυτιά σε άλλα ακούσματα.
Αν ήταν έτσι δεν θα ανακάλυπτα την Κλασσική,ούτε πρόσφατα τους Muse, την Dance σκηνή και πλήθος άλλων.
Το οτι ανήκεις κάπου δεν σημαίνει οτι μπαίνεις αυτομάτως και στην γκρούπα :"κλείσε τ αυτιά σου στους λοιπούς".

Σαφώς υπάρχουν και κομματόσκυλα,μόνο που εγώ, σαν Δημήτρης, απείχα σθεναρά από τέτοια καλούπια και τέτοιες νόρμες
Δεν προσκυνάω μόνο,κριτικάρω κι όλας,ειδικά αυτά που αγαπάω.
Παράδειγμα:
Το οτι μου αρέσει η Βίσση γιατί κάποτε ήταν σπουδαία ερμηνεύτρια (και ακόμα μπορεί να ξαναγίνει),δεν με μπάζει αυτομάτως στο club των fannatics ,να προσκυνάω και να φωνάζω "Τέλεια","Θεά" και άλλα τέτοια.Ούτε πάω κάθε βράδυ στο Αθηνών αρένα για την "απολαύσω".
Προτιμώ να την στηλιτεύω για τις μ@λ@κιες που τραγουδάει και κάνει,γιατί έτσι νιώθω ακέραιος και ζωντανός.
Αν το είδωλό μου παρακμάζει δεν σημαίνει οτι θα αφαιθώ κι εγώ ή θα ακολουθήσω τον ίδιο κατήφορο.
Παρακολουθώ από κάποια απόσταση,ναί.
Αλλά αυτοκόλλητος και με χειροπέδες ,ακόμα και στο μπάνιο,ποτέ !

"Η τέχνη πρέπει να είναι απολαυστική ή διδακτική?"

Και ποιός απαγορεύει ή υπαγορεύει την συνύπαρξη των δύο συνιστωσών?
Πρεπει να είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο?
Κατανοώ τον συλλογισμό σου απλά,λόγω και διαφοράς ηλικίας και εμπειριών,αυτα τα δύο δεν αλληλοαναιρούνται.
Τουναντίον συμπληρώνονται.Τύπου "παίζω και μαθαίνω" ,όπως στα παιδιά.
Αλλά το να "ανακαλύπτεις" πχ το 4ο κονσέρτο για πιάνο ,του Μπετόβεν και μάθηση/διδαχή είναι και απόλαυση,τέρψη και ηδονή για τα αυτιά και την ψυχή.

Αυτά πάντα σαν γνώμη δική μου,όχι σαν θέσφατο του Ιωάννου.
Αποκλίσεις και ακραίες καταστάσεις υπάρχουν σε όλες τις μορφές (οπαδιλίκι).Το ζήτημα είναι η ψυχή σου, πού σε πάει.
Και μετά η λογική..

Το τελευταίο σου ερώτημα το απάντησε εξόχως ο αγαπητός Πατέρας.
Το φόρουμ είναι πηγή,εγκυκλοπαίδεια,μια μπάνκα καταθέσεων ψυχής και πνεύματος.
Οποιος θέλει ,εκτίθεται,βγάζει τα σώψιχά του και λυτρώνεται.
Οι λοιποί ας πράξουν τα δέοντα..

 

[Back Door Man]

Re: Απάντηση: Μουσική και οπαδισμός

Βέβαια, εδώ πρέπει να ερμηνεύσουμε τι θα πει ''οπαδική'' μουσική προτίμηση και τι ''κολοκυθόπιττα''. Αν, παραδείγματος χάριν, δεν αντέχω την Trance ή δεν μπορώ να ακούσω τον Tiesto με κατατάσσει αυτόματα ως αντίπαλο οπαδό? Απλά, αφήνω τις αγκινάρες με τα κουκιά για όποιους τα τρώνε και πάω στα μακαρόνια με κιμά (Blues) που αρέσουν σε μένα. Δεν με ενδιαφέρει να ενημερωθώ για το πως μαγειρεύονται τα πρώτα διότι πολύ απλά δεν τα τρώω. Θεωρείς ότι μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να χαρακτηριστεί ως ''κολλημένη'' αντίδραση?

Όχι. Μπορεί και να είναι αλλά εγώ σε άλλο κόλλημα εστιάζω. Σ αυτό που λές για τα...μακαρόνια με τον κιμά. Δηλαδή σε κάτι εθιστικό όχι κάτι απωθητικό.

Αν και μου ακούγεται λίγο προκατάλειψη απ την άλλη. Η προκατάλειψη δε βοηθάει ποτέ. Δηλαδή κι εγω δεν είμαι φαν της Techno αλλά με Prodigy, πέφτω ξερός. Βέβαια δε σου λέω ότι παντού είμαι έτσι. Πχ όπου ακούω μπουζούκι αρρωσταίνω. Θέλω να φύγω, ανεξάρτητα αν είναι σκυλάδικο, ρεμπέτικο, ή ότιδήποτε, δε με νοιάζει.

Πιστέυω όμως ότι πρέπει να αφήνεις περιθώρια στον εαυτό σου να είναι όσο πιο αυθόρμητος γίνεται. Κι έχω και παράδειγμα όπου death metal δεν άκουγα ποτέ(λόγω των φωνητικών κυρίως) και τις τελευταίες μέρες ακούω Opeth και Agalloch.

 

[Back Door Man]

Re: Απάντηση: Μουσική και οπαδισμός

Νικόλα μου χαίρομαι για τον προβληματισμό σου και το θέμα που θίγεις,όμως το δίλημμά σου δεν με βρίσκει απόλυτο και στις δύο παραγράφους.

Δηλαδή εσύ τις αγάπες σου τις διαγράφεις μονοκοντυλιά για να ανακαλύψεις την επόμενη?Total erase?

Το οτι "αφιερώθηκα" στους ΑΒΒΑ παιδιόθεν δεν μου έκλεισε τ αυτιά σε άλλα ακούσματα.
Αν ήταν έτσι δεν θα ανακάλυπτα την Κλασσική,ούτε πρόσφατα τους Muse, την Dance σκηνή και πλήθος άλλων.
Το οτι ανήκεις κάπου δεν σημαίνει οτι μπαίνεις αυτομάτως και στην γκρούπα :"κλείσε τ αυτιά σου στους λοιπούς".

Σαφώς υπάρχουν και κομματόσκυλα,μόνο που εγώ, σαν Δημήτρης, απείχα σθεναρά από τέτοια καλούπια και τέτοιες νόρμες
Δεν προσκυνάω μόνο,κριτικάρω κι όλας,ειδικά αυτά που αγαπάω.
Παράδειγμα:
Το οτι μου αρέσει η Βίσση γιατί κάποτε ήταν σπουδαία ερμηνεύτρια (και ακόμα μπορεί να ξαναγίνει),δεν με μπάζει αυτομάτως στο club των fannatics ,να προσκυνάω και να φωνάζω "Τέλεια","Θεά" και άλλα τέτοια.Ούτε πάω κάθε βράδυ στο Αθηνών αρένα για την "απολαύσω".
Προτιμώ να την στηλιτεύω για τις μ@λ@κιες που τραγουδάει και κάνει,γιατί έτσι νιώθω ακέραιος και ζωντανός.
Αν το είδωλό μου παρακμάζει δεν σημαίνει οτι θα αφαιθώ κι εγώ ή θα ακολουθήσω τον ίδιο κατήφορο.
Παρακολουθώ από κάποια απόσταση,ναί.
Αλλά αυτοκόλλητος και με χειροπέδες ,ακόμα και στο μπάνιο,ποτέ !

"Η τέχνη πρέπει να είναι απολαυστική ή διδακτική?"

Και ποιός απαγορεύει ή υπαγορεύει την συνύπαρξη των δύο συνιστωσών?
Πρεπει να είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο?
Κατανοώ τον συλλογισμό σου απλά,λόγω και διαφοράς ηλικίας και εμπειριών,αυτα τα δύο δεν αλληλοαναιρούνται.
Τουναντίον συμπληρώνονται.Τύπου "παίζω και μαθαίνω" ,όπως στα παιδιά.
Αλλά το να "ανακαλύπτεις" πχ το 4ο κονσέρτο για πιάνο ,του Μπετόβεν και μάθηση/διδαχή είναι και απόλαυση,τέρψη και ηδονή για τα αυτιά και την ψυχή.

Αυτά πάντα σαν γνώμη δική μου,όχι σαν θέσφατο του Ιωάννου.
Αποκλίσεις και ακραίες καταστάσεις υπάρχουν σε όλες τις μορφές (οπαδιλίκι).Το ζήτημα είναι η ψυχή σου, πού σε πάει.
Και μετά η λογική..

Το τελευταίο σου ερώτημα το απάντησε εξόχως ο αγαπητός Πατέρας.
Το φόρουμ είναι πηγή,εγκυκλοπαίδεια,μια μπάνκα καταθέσεων ψυχής και πνεύματος.
Οποιος θέλει ,εκτίθεται,βγάζει τα σώψιχά του και λυτρώνεται.
Οι λοιποί ας πράξουν τα δέοντα..

Οι περισσότεροι δίσκοι δε μου κρατούν. Δηλαδή αν μου αρέσει ένας δίσκος, θα τον ακούσω μία φορά καλά και μετά θα ξανακούσω σε κανα δίμηνο δύο τρία τραγούδια/κομμάτια. Πρέπει να μ αρέσει αρκετά για να τον ακούσω πάνω από δύο τρείς φορές ή να τον ακούω σταθερά πυκνά. Αν κολλήσω χάνεται η μπάλα. Είμαι ικανός να ακούω απίστευτα πολύ καιρό ΜΟΝΟ μία μπάντα - σου ρχεται μία κατευθείαν στο μυαλό, δε χρειάζεται να πω.

Έχω θέμα έτσι κι αλλιώς με τους περισσότερους δίσκους που ακούω, βρίσκω τρία τέσσερα πολύ καλά τραγούδια μόνο. Πολύ σπάνια να ακούσω έναν δίσκο και να μ αρέσει πολύ όλος πλέον. Εκτος αν ακούω μπάντα με την οποία είμαι κολλημένος. Εκεί χάνω το μέτρο. Και μάπα να είναι, μπορεί να τον ακούω για καιρό καμία φορά.

Κατα τα άλλα συμφωνώ σ αυτό που λές. Ότι πας όπου σε πάει η ψυχή σου. Αλλά εδω είναι και το θέμα με μένα. Γιατί αν κολλήσω, πάνε όλα. Λες και καψουρεύομαι.:drummer:

 

[ecodrifter]

Ο Δαμιανος το εθεσε πιο σωστα απο εμενα. Ο οπαδισμος εκφραζει την αναγκη σχηματισμου αγελης και κυριαρχιας ειναι ενα ζωωδες εξελικτικο απομειναρι .
εχεις δει φανταζομαι στο γηπεδο οι ανθρωποι να αλλαζουν προς το "ζωωδεστερο" και σταματουν να σκεφτονται.
Ειναι πολυ πρωτογενες ενστικτο, που ηταν/ειναι απαραιτητο για την επιβιωση πολλων ειδων για εκατομμυρια χρονια.

Αλλο πραγμα η τεχνη, αυτη ειναι εξελικτικα μεταγενεστερη εξελιξη του ειδους μας και ειναι απολαυση και μαθηση ταυτοχρονα.
Αλλαζουν και οι ιδιοι οι καλλιτεχνες αλλα και οι αποδεκτες, το παιχνιδι ειναι απροβλεπτο.
το οπαδικο παραμενει παντα το ιδιο.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Νικόλα μου,όλα τα παραπάνω που περιγράφεις είναι απολύτως φυσιολογικά για έναν μουσικόφιλο (πόσο μάλλον για ένα νέο παιδί που "βράζει") και δεν με εκπλήσσει τίποτα.

Ολοι περάσαμε από αυτό και περνάμε ακόμα.
Το σκάλωμα με μπάντα και δώστου συνέχεια ή τα τριά-τέσσερα tracks και μετά πάμε παρακάτω..
Είναι σαν τον επιχείλιο Ερπητα.
Τον έχεις μέσα σου αλλά σκάει όποτε βρεί ευκαιρία.
Απλά μεγαλώνοντας ,εξασθενεί και στο τελος δεν εμφανίζεται.

Χαίρομαι αφάνταστα που είσαι τόσο "φυσιολογικά" ανήσυχος.

Σαν να ξαναζώ το ίδιο έργο με τα μάτια (μάλλον τα ώτα) τα δικά σου !:award:

 

[supersonic]

δεν υπάρχει οπαδισμός.
με την έννοια που υπάρχει πχ στη μπάλλα.
Ίσως γιά 15άρηδες ή 20άρηδες να υπάρχει.
Και ίσως όλοι ακόμα και σήμερα να κόβουμε φλέβες γιά ένα συγκρότημα, ένα όνομα.
Όμως στη μουσική δεν είναι το ίδιο. Δεν θα κάτσει κανείς να σκάσει αν ο άλλος δεν νοιάζεται πχ γιά τον Santata ή τον Neil Young.
Η μουσική είναι ανέκαθεν μοναχικό άθλημα.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Μουσική και οπαδισμός

Οι περισσότεροι δίσκοι δε μου κρατούν. Δηλαδή αν μου αρέσει ένας δίσκος, θα τον ακούσω μία φορά καλά και μετά θα ξανακούσω σε κανα δίμηνο δύο τρία τραγούδια/κομμάτια. Πρέπει να μ αρέσει αρκετά για να τον ακούσω πάνω από δύο τρείς φορές ή να τον ακούω σταθερά πυκνά. Αν κολλήσω χάνεται η μπάλα. Είμαι ικανός να ακούω απίστευτα πολύ καιρό ΜΟΝΟ μία μπάντα - σου ρχεται μία κατευθείαν στο μυαλό, δε χρειάζεται να πω.

Έχω θέμα έτσι κι αλλιώς με τους περισσότερους δίσκους που ακούω, βρίσκω τρία τέσσερα πολύ καλά τραγούδια μόνο. Πολύ σπάνια να ακούσω έναν δίσκο και να μ αρέσει πολύ όλος πλέον. Εκτος αν ακούω μπάντα με την οποία είμαι κολλημένος. Εκεί χάνω το μέτρο. Και μάπα να είναι, μπορεί να τον ακούω για καιρό καμία φορά.

Κατα τα άλλα συμφωνώ σ αυτό που λές. Ότι πας όπου σε πάει η ψυχή σου. Αλλά εδω είναι και το θέμα με μένα. Γιατί αν κολλήσω, πάνε όλα. Λες και καψουρεύομαι.:drummer:

Εμένα οι δίσκοι μού κρατούν,αλλά ταυτόχρονα ανανεώνονται κιόλας.

Επομένως δέν υπάρχει διάζευξη (ή-ή)αλλά σύζευξη(καί-καί)....

Παλιότερα και οσο ήμουν νεώτερος μόνον ''προχωρούσα εμπρός''..

Αργότερα,οταν κατάλαβα οτι τό ''εμπρός'' δέν ειναι συνυφασμένο ,υποχρεωτικά,μέ τήν εξέλιξη ,οπως επίσης και ο κάθε λογής νεωτερισμός δέν ειναι υποχρεωτικά νεωτερισμός,και το παρελθόν ξανακοίταξα,καί μέ τό σήμερα ασχολήθηκα και ασχολούμαι..Και αυτά ''πακέτο''..
Στην Μουσική έχω πάψει νάμαι fan εδώ και καιρό.Το μικρόβιο τής εξερεύνησης εξακολουθεί νά υφίσταται έντονο και γιά νέα ακούσματα,αλλά και γιά επανεξέταση παλιοτέρων μέ άλλη πλέον οπτική..

Φυσικά έχω πετάξει οριστικά και πράγματα πού κάποτε μού φαίνονταν σημαντικά..

Τό ιδιο συμβαίνει και στήν λογοτεχνία επί παραδείγματι..
Απολαμβάνω ιδιαίτερα το ξαναδιάβασμα τών ''Δαιμονισμένων'' τού Ντοστογιέφσκυ ,γιά πέμπτη φορά,και πολύ περισσότερο απο τήν παραλογοτεχνία-νεωτερισμό τής πλάκας τού σήμερα..
Φυσικά τήν ιδια απόλαυση νοιώθω οταν ανακαλύπτω μιά σημερινή γραφή πού μού έλκει τό ενδιαφέρον.

 

[Γιώργος Κουν.]

Όλοι μας λίγο-πολύ, φάγαμε κολλήματα κάποιες εποχές.
Αλλά όπως έγραψε και ο Δημήτρης ο Ιωάννου, οι καινούργιες αγάπες που έρχονταν, δεν διέγραφαν απαραίτητα τις παλιές. :HTEHEH56:

Το κόλλημα θα το περιέγραφα σαν την ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης σχέσης, μιας αίσθησης οικειότητας, μιας πεποίθησης για ύπαρξη κατευθείαν σύνδεσης με τον "πομπό", καθώς τα μηνύματα που εκπέμπει αποκρυπτογραφούνται στο ακέραιο απο το δέκτη και- επιπρόσθετα- αυτά εκφράζουν τον τελευταίο σε τέτοιο βαθμό, που πολλές φορές η "ταύτιση" τους να ξεπερνά σε ένταση σχέσεις πραγματικές, ανθρώπων που έχουν στ' αλήθεια συναντηθεί, έχουν ανταλλάξει απόψεις, έχουν βρεί πολλά κοινά σε αλλήλους, έχουν αλληλοεκτιμηθεί. Και δεν εννοώ μόνο σε επίπεδο διανοίας αλλά κυρίως συναισθήματος.

Η αδυναμία ανταπόκρισης (με την ίδια ένταση) του ευρύτερου περίγυρου του σε αυτά τα μηνύματα, μπορεί πολλές φορές να θεωρηθεί απο τον δέκτη ως ένα τεράστιο προνόμιο για τον ίδιο, να κατέχει δηλαδή μιαν αξία που οι άλλοι αδυνατούν να αντιληφθούν, πράγμα που αυτομάτως ανατροφοδοτεί την "υπεραξία" της σε ύψη δυσθεώρητα. Φτάνει στο σημείο να νοιώθει σαν "εκλεκτό μέλος" μιας σέχτας, τους κώδικες της οποίας οι "άλλοι" αδυνατούν να αποκρυπτογραφήσουν.
Η διαφύλαξη αυτής της αξίας απο έξωθεν επιβουλές (χλεύη, απαξίωση, κλπ), η φανατική προσήλωση στην υπεράσπισή της, μπορεί είναι η αλήθεια, να συσχετισθεί με εκείνην του οπαδισμού.

 

[Γιώργος Κουν.]

Και μιας που το έφτασα μέχρις εδώ, ας το πάω και λίγο παρακάτω.
Μια άλλη, διαφορετική συμπεριφορά, απο μέρους του αρχικού δέκτη είναι επίσης πιθανή:
Η συνειδητοποίηση απο μέρους του, του πόσο πολύτιμη είναι η αξία που κατέχει , πόσο θα μπορούσε να κάνει και άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους η κατάκτησή της, δεν τον αφήνει να ησυχάσει.
Τι κι άν ο περίγυρος, μικρός ή μεγάλος, στέκει ασυγκίνητος;
Χωρίς να πτοείται, εκείνος αρχίζει να γράφει γράμματα σε αγνώστους.
Φτιάχνει χάρτινες βαρκούλες και τις ρίχνει στο ρυάκι.
Φτιάχνει σαΐτες και τις στέλνει στον αέρα.
Γίνεται φόρα παρτίδα "αναμεταδότης" της πρωτογενούς εκπομπής. Μιας εκπομπής αναπόφευκτα φιλτραρισμένης ή πολωμένης (και μάλλον εξαιτίας αυτού), που εφόσον διατηρεί εν σπέρματι τις αρχικές αξίες της, μπορεί να λειτουργεί διττά:
Να οδηγήσει το νέο δέκτη στον Κόσμο του Πομπού με όλα τα παρεπόμενα που ανέφερα και ταυτόχρονα να δημιουργήσει δευτερογενή σχέση μεταξύ των δύο δεκτών, εφόσον μπορούν και μοιράζονται τις ίδιες αξίες.