Τον Prince τον πρωτογνωρισα μεσα απο την ταινια Purple Rain, το 1984.
Η ταινια δεν ηταν κατι το φοβερο. Ομως ο μαγνητισμος στο βλεμμα του κοντοπιθαρου Prince Rogers Nelson
ηταν μια εντελως διαφορετικη ιστορια. Αυτο το βλεμμα αλλα και το προβοκατορικο υφος του εκανε την ταινια
underground μεσα σε ενα μηνα. Ειχε κατι το ακαταμαχητο ο πριγκηπας, παρολο το σπιθαμιαιο αναστημα του
.... ηλεκτριζε και εξιταριζε τις γυναικες (και φανηκε και μετα, κυριως μετα) οσο ελαχιστοι αλλοι.
Την κασετα απο το soundtrack (που αγορασα μετα απο 3 μερες) ..... την ΕΛΙΩΣΑ στο παιξιμο.
Τα echo απο την κιθαρα, τα percussions, οι πνιχτες στριγγλιες του Prince ... πρωτογνωρο μιγμα.
Ιδιως το 84 (που μεσουρανουσε η φωνη του Michael Jacson). Και ομως ... ενας μιγας, του κλεψε
την αποκλειστικοτητα στον μαγνητισμο. Ηταν αυτη η αισθηση αντιπαλου δεους (τουλαχιστον στο
image, γιατι στην μουσικη δεν ηταν στο ιδιο μοτιβο) που σε εκανε να θες να συμπαθησεις το
outsider. Και το outsider ... δεν ηταν ο Jackson (να με συγχωρει εκει που βρισκεται).
Βεβαια, ο Πριγκηπας δεν επαναπαυτηκε σε ενα αλμπουμ. Οπως εγραψαν αρκετοι on post
παρα πολυς κοσμος ωφειλει παρα πολλα στον Πριγκηπα (.... μα παρα πολλα !!!). Η δεκαετια
του 80 (αλλα και του 90) σε επιπεδο mainstream music εχει την επιρροη του, φαρδια-πλατια.
Να αρχισω να γραφω τραγουδια και συγκροτηματα ? Οχι, δεν θα το κανω. Πρωτον, γιατι
δεν τα θυμαμαι ολα και δευτερον γιατι .... για μενα ο Prince ηταν εκεινη η πρωτη κασσετα
που ελιωσα μεσα στο SONY Walkman που μολις ειχα αγορασει το 83 ....
.... και ετσι θελω να τον θυμαμαι. Οτι κορυφες και αν κατεκτησε μετα (and not few they were !!!).
....
R.I.P.