Περί ανταγωνισμού...
οι νόμοι της αγοράς λένε ότι όταν υπάρχει ανταγωνισμός πάμε σε μείωση τιμών. .....
Καλησπέρα. Οι νόμοι της αγοράς είναι αδυσώπητοι, καλοί μου φίλοι. Ο ανταγωνισμός μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε μονοπώλιο με μοιρασμένες αρμοδιότητες μεταξύ δύο ολιγοπωλίων (στην προκειμένη περίπτωση NOVA και ΟΤΕ) και με αντίπαλο τον απλό καταναλωτή (που κατά κανόνα είναι ο μέσος εργαζόμενος) και μόνον αυτόν.
Και τότε....
Τότε μόνο μείωση τιμών δεν έχουμε, αντίθετα αύξηση και ταυτόχρονα ΚΑΙ μονοπώληση του προϊόντος, έτσι ώστε το μάρμαρο να το πληρώσει τελικά ο καταναλωτής και οι "ανταγωνιζόμενοι" να βγαίνουν πολλαπλά κερδισμένοι.
Παραδείγματα δεκάδες αν όχι εκατοντάδες. Μήπως, π.χ. είδαμε πτώση των τιμολογίων του ΟΤΕ, όταν στην αγορά μπήκαν οι άλλες εταιρείες σταθερής τηλεφωνίας; Αντίθετα, με το πρόσχημα του "σε μας δεν πληρώνεις πάγιο ΟΤΕ", πληρώνουμε πάγιο σε αυτές και η τιμή των υπηρεσιών, αντί να πέφτει προϊόντος του χρόνου, μάλλον ανεβαίνει. Ειδικά στον ΟΤΕ, ουδεμία μείωση (πραγματική, εννοώ) είδαμε, ειδικά μετά την ιδιωτικοποίησή του, ενώ τα "ελκυστικά" πακέτα, αν συγκριθούν σε κόστος με αυτό που πλήρωνε ο μέσος καταναλωτής πριν την εμφάνιση των άλλων, δεν αντέχουν σε καμιά σύγκριση. Πολύ δε περισσότερο που με την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών, το πραγματικό κόστος των τηλεπικοινωνιών έπρεπε να είναι κατά πολύ φτηνότερο. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στην κινητή τηλεφωνία.
Μήπως κανένας αναμένει πτώση τιμών του ρεύματος τώρα, που στο χορό μπαίνουν κι άλλες εταιρείες ενέργειας; Ή μήπως πρόκειται να αντιμετωπίσει καμιά τους την παροχή της ηλεκτρικής ενέργειας ως κοινωνικό αγαθό (και επομένως φθηνό); Ενώ η ΔΕΗ έχει αυξήσει την τιμή του σε δυσθεώρατα και εντελώς δυσβάστακτα πλέον ύψη, εμφανίστηκαν οι "σωτήρες" για να προσφέρουν τί: μείωση ψίχουλων μπροστά στις απίστευτες τιμές της ΔΕΗ, με μόνο κίνητρο κάποια θολή και εντελώς αμφίβολη μείωση. Εγώ προβλέπω ότι όλοι αυτοί δεν είναι παρά κοράκια που βλέπουν το πτώμα και ορμούν ποιό θα πρωτοφάει.
Εν τέλει, αν ο ανταγωνισμός επέφερε πραγματικά πτώση τιμών, θα ζούσαμε στον παράδεισο. Στη συντριπτική πλειοψηφία των καταναλωτικών αγαθών, υλικών κσι υπηρεσιών, υπάρχουν περισσότερες από δύο επιχειρήσεις που τα προσφέρουν, αλλά ο τιμάριθμος ποτέ -
μα ποτέ - δεν εμφάνισε πτωτικές τάσεις. Σήμερα, αυτός αποτελεί,
μαζί με την ανεργία, τη μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση του εργαζόμενου. Και, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών (πληθ. του θηλυκού "η πολιτική" και όχι του αρσενικού "ο πολιτικός") που ασκούνται εναντίον των εργαζομένων, όλα μαζί συνιστούν ένα θανάσιμο βρόχο που μας πνίγει ασταμάτητα.
Σόρυ για το μακροσκελές, αλλά έτσι αισθάνομαι και το εξέφρασα. Καλό βράδυ.
-
