Miles Davis-Kind Of Blue
Ενημερωτικά τον είχε και το Διφωνο του περασμένου μήνα...
)
Σήμερα το πήρα και με δυο ακροάσεις κλαίω τα λεφτά μου....θα μου πείτε λίγες είναι...αμ δε..
όταν οι δυο ακροάσεις σου φαίνονται δέκα κάτι δεν πάει καλά..
Κοινότυπο και χωρίς υπερβάσεις..μοιάζει σαν μνημόσυνο του προτέρου έντιμου βίου...
Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι περίμενα τουλάχιστον μια καλύτερη ενορχήστρωση...
πέντε στα δέκα με το ζόρι (χωρίς να βαθμολογώ με τα κριτήρια του Ιασων
Το she rode me down και το εναρκτήριο falling down a mountain σώζουν την κατάσταση
Σήμερα το πρωί,
Δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι ότι Piero Piccioni αγγίζει τον Ennio. Ίσως να ήταν και ο μόνος από τους πάρα πολλούς αξιόλογους Ιταλούς της αντίστοιχης περιόδου, που θα μπορούσε από μια άποψη να συγκριθεί μαζί του. Και κάποιες φορές οι ιδέες του υπήρξαν ιδιαίτερα τολμηρές.
Βλέπω διάφορα για το συγκεκριμένο. Το χαρακτηρίζουν ως πρώιμο acid jazz, ως space, easy listening κλπ. Εγώ το αντιλαμβάνομαι ως ένα “διεστραμμένο” lounge.Κρύβει μέσα του πολλά από αυτά που συνέβησαν στην pop δεκαετίες αργότερα.
Καί πώς άκουγες δύο χρόνια;!!!!!!!!
)
To παρελαβα σημερα και μολις τωρα τελειωσα την πρωτη ακροαση του. Απο τα "συμφραζομενα" περιμενα κατι πολυ καλυτερο. Εχει καλες στιγμες βεβαια, οπως τους Implog, αλλα γενικα δε με "εψησε".
opcorn:
μήπως σου πέφτουν τα δόντια κι άρχισε να σου αρέσει ο πουρές;
τώρα....
10/10
έχω πάθει κάτι άραγε....?
