Συνήθως, όταν οι δισκογραφικές εταιρίες πουλάνε Σπάνια και Ακυκλοφόρητα, κατά κανόνα ξύνουν τον πάτο του βαρελιού: πάντα σου δημιουργούν την εντύπωση πως τα Ακυκλοφόρητα, δεν έμειναν τυχαία έξω από τις επίσημες κυκλοφορίες και οι δίσκοι απευθύνονται κύρια σε φανατικούς. Σαν την αφεντιά μου καλή ώρα, που θα αγόραζα ακόμα και αυτά που οι Fleetwood Mac σιγοτραγουδούσαν στο μπάνιο τους κάθε πρωί, την εποχή που ηχογραφούσαν το Tusk για παράδειγμα.
Εδώ είναι η φωτεινή εξαίρεση του κανόνα: διπλό άλμπουμ της Rhino, από την εποχή που η τίγρη βρισκόταν στο ζενίθ της, όταν μεταπήδησε στην Atlantic και την ανέλαβε ο Jerry Wexler. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία αλλά εδώ, οι ποντικοί των αρχείων είναι γνώστες και, πάνω απ όλα, fans: έχουν ξεθάψει 35 διαμάντια, στην πλειοψηφία τους demos και δοκιμές που σου κόβουν την ανάσα και σε κάνουν να αναρωτιέσαι Πως και δεν κυκλοφόρησαν τότε. Το My Way πάει στο κατηχητικό και …γίνεται gospel. Το The Fool On The Hill που της δώρησε ο McCartney παίρνει εδώ μνημειακές διαστάσεις, στο The Letter απλά δεν πιστεύεις στα αυτιά σου.
Η έμφαση είναι στις ρίζες: gospel και jazz και R&B, έτσι όπως δεν το έχεις ξανα ακούσει ποτέ από τότε, πύρινο, άλλοτε μπαλάντες γεμάτες φωτιά που σιγοκαίει κι άλλοτε γαλαξιακή λάβα που σε παρασύρει.
Μνημειώδες.
**** ½
opcorn:
