για μένα, ο Isaac Hayes μετά τους Sam & Dave, είναι απλά μιά μεγάλη απάτη. Μαύρος 'Αγγελόπουλος'. Δεν μιλάω για τις χρυσές αλυσσίδες και τα χαϊμαλιά που ντυνόταν και έμοιαζε με νταβατζή. Μιλάω για τους δίσκους του όπου ξαφνικά την είδε 'Μπετόβεν': μιά-δυό μελωδικές ιδέες που κατά κανόνα τις ξεχείλωνε στα 8, 10, 12 λεπτά χρονικής διάρκειας: έπαιρνε ένα απλό ρυθμικό θέμα, το έδινε στα synths, το καρύκευε και με ...exotic instrumentation, 'πιασάρικη', βλέπε τσιγγάνικα βιολιά και τα ρέστα και όλοι έμεναν άφωνοι μπροστά στον μεγάλο ...ενορχηστρωτή. Καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς αν θέλετε τη γνώμη μου. Ενας πιο ρυθμικός Barry White.
Εγώ, βέβαια, είμαι και στριμένος: ούτε καν τον Norman Whitfield (Motown) δεν θεωρώ 'μεγάλο ενορχηστρωτή'.
Ενορχήστρωση κανονικά σπουδάζεις 4 χρόνια στα Ωδεία αφού τελειώσεις τις σπουδές αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας. Δεν είναι και τόσο απλή ιστορία. Αλλο ο Τόμας Μαν και άλλο ο Πάολο Κοέλιο.
Μεγάλοι ενορχηστρωτές κατά τη γνώμη μου είναι ο Gil Evans και ο Duke Ellington. Ακούστε το 'Τhe Afro-Eurasian Eclipse' του τελευταίου και ελάτε να μου πείτε: Ολη η Μαύρη Μουσική παράδοση, από το ragtime και την Treemonisha του Scott Joplin, δια μέσου του Louis Armstrong και των blues, μέχρι τον Cecil Taylor (!), συμπυκνωμένη ολόκληρη μέσα σε ένα (!)άλμπουμ. Κι όταν λέω 'Ολόκληρη' το εννοώ στην κυριολεξία.
