Re: Now playing...
Και εγώ έπεσα σε ένα γερό μπλέξιμο χτες βράδυ με το Ascension του Coltrane
Έχω αρκετούς δίσκους του coltrane, αυτός εδώ δε μοιάζει με κανέναν. Εντελώς αλλοκοτη, παράξενη μουσική. Στα αυτιά μου μοιάζει να μην έχει συνοχή. :chinscratch:
Είναι από τη free περίοδο λένε αυτοί που ξέρουν. Εγώ πάντως το μόνο που ξέρω είναι ότι μέχρι να τελειώσει ο δίσκος άκρη δεν έβγαλα. Θα επανέλθω κάποια στιγμή...
δεν ξέρω τι περιμένεις να ακούσεις από τη Μουσική.
Αν περιμένεις μελωδίες, έστω και 'στριμένες' ...έχασες.
Δεν υπάρχει κάποια άκρη για να τη βγάλεις.
Το Ascension είναι εκεί που ή μουσική έχει πια τελειώσει-ή μάλλον εκεί που του έχουν τελειώσει όλα: ένα πήδημα στο κενό. Χωρίς ζώνη ασφαλείας. Eleven-piece free improvisation.
Τρομαχτικού ειδικού βάρους Καλλιτεχνικό statement. Για τη τζάζ, τη Μουσική στο σύνολό της, την ανθρώπινη έκφραση, όλο τον 20ο αιώνα γενικότερα.
Είναι πυκνό, δύστροπο, αδιαπέραστο, εχθρικό προς οτιδήποτε που βρίσκεται Εξω από τη δική του επικράτεια. Και είναι
ηθελημένα έτσι. Εκ ...προμελέτης.
30 χρόνια τώρα που το ακούω -'ξύπνησα' το '79- επιδρά στις αισθήσεις μου σαν καυστικό οξύ. Είναι απο τους δίσκους στους οποίους δεν ψάχνω τίποτα - τους παραδίδομαι άνευ όρων.
Δεν ξέρω τι
ψάχνει καθένας μας ακούγοντας μουσική...δεν ψάχνουμε όλοι το ίδιο και καθένας μας δεν ψάχνει το ίδιο
κάθε φορά που κάθεται να ακούσει. Δύσκολα θα σύστηνα αυτό το δίσκο σε οποιονδήποτε. Νιώθω ήδη πάρα πολύ τυχερός που τον ξέρω εγώ.
Δεν το βάζω παρά σε ειδικές στιγμές: είναι κύμα που με παρασύρει σαν καρυδότσουφλο και με βγάζει
αλλού κάθε φορά - δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο όλες τις ώρες, ούτε ιδιαίτερα συχνά.
Με ξεπερνά: τελεσίδικα και αμετάκλητα. Οι λέξεις με προδίδουν, δεν μπορώ να μεταδώσω ούτε το ένα χιλιοστό από αυτά που κάνει στο κεφάλι και στην ψυχή μου.
Κάθομαι και χάσκω σαν χάνος σε ολόκληρη τη διάρκεια της ακρόασής του και, συνήθως, για αρκετή ώρα μετά.
