Με παρερμήνευσες. Θα προσπαθήσω να το διατυπώσω καλύτερα.
Στο κείμενο που παρέθεσες δεν διάβασα ότι το Καστελλόριζο δεν είναι Ελληνικό.
Ούτε επίσης για κάποια τουρκική διεκδίκηση επί του νησιού εξαιτίας του γεγονότος ότι το Καστελλόριζο βρίσκεται στη Μεσόγειο.
Αν όντως ένα νησί σαν το Καστελλόριζο μπορεί να αποτελεί έδαφος εξάρτησης ΑΟΖ τότε η Τουρκία θέλει να περιορίσει τα ελληνικά δικαιώματα από την κυριαρχία στο νησί.
Όσον αφορά το καθεστώς και τα σχετικά με την ισχύ, ναι δεν ήμουν σαφής. Αυτό το κομμάτι αφορούσε την άποψη της Τουρκίας ότι στο δίκαιο των θαλασσών πρέπει να υπάρξει διαφορετική πρόβλεψη για το Αιγαίο, σχετικά με χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα κ.α. Αυτές οι αντιρρήσεις της Τουρκίας είναι διατυπωμένες επίσημα και είναι και ο λόγος που η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το δίκαιο των θαλασσών.
Το καθεστώς στο Καστελλόριζο αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα νησιά δεν είναι θέμα ισχύος, είναι θέμα συνθηκών.
Το δικαίωμα της Ελλάδας σε χωρικά ύδατα 12ν.μ. βασίζεται στο δίκαιο των Θαλασσών το οποίο όμως η Τουρκία δεν έχει υπογράψει. Κανείς δεν μπορεί να την υποχρεώσει να υπογράψει. Αφού δεν έχει υπογράψει ποιο είναι αυτό το όργανο που μπορεί να την αναγκάσει να δεχθεί μία συνθήκη την οποία δεν έχει υπογράψει; Ο Ο.Η.Ε. με ψηφίσματα; Εδώ έχει σχέση η ισχύ. Και όσο δεν υπάρχει μεγάλη ψαλίδα μεταξύ των δύο χωρών, τόσο το θέμα θα παραμένει ως έχει.
Νόμιζα επίσης ότι άνοιξες το θέμα για συζήτηση. Αν στο πρώτο ποστ φάνηκα ειρωνικός λάθος μου, αλλά στα υπόλοιπα νομίζω ότι δεν ειρωνεύτικα κανέναν, πιστεύω οτι δικαιούμαι μία ίδια αντιμετώπιση.
Aν και το θεμα εχει ξανασυζητηθει παλαιοτερα...
Λοιπον...
ΑΟΖ ορίζεται «η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης (σ.σ. εθνικά ύδατα) περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φτάσει τα 200 ναυτικά μίλια (νμ) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα, σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, τη διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπεδάφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων». Ο συγκεκριμένος ορισμός βασίζεται στα άρθρα 55, 56 και 57 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θαλάσσης.
το άρθρο 121 παράγραφος 2, όπου προβλέπει ρητώς την ύπαρξη ΑΟΖ και για τα νησιά, όπως ακριβώς ισχύει για τις ηπειρωτικές περιοχές. Έτσι, τόσο η ηπειρωτική Ελλάδα όσο και η νησιωτική, και φυσικά η Κύπρος, έχουν το δικαίωμα να διαθέτουν ΑΟΖ. Η ΑΟΖ μπορεί να είναι μήκους έως 200 νμ σε ανοιχτή θάλασσα ή εάν υπάρχει σε κοντινότερη απόσταση ακτή άλλου παράκτιου κράτους, τότε χρησιμοποιείται η μέθοδος της «μέσης χάραξης», δηλαδή η θαλάσσια περιοχή χωρίζεται ακριβώς στη μέση. Κάτι που ισχύει για τις νήσους του ανατολικού Αιγαίου που βρίσκονται πλησίον των ακτών της Μικράς Ασίας.
Η Τουρκια δεν το παραδεχεται αυτο αφου δεν την συμφερει.
Λεει οχι στο αρθρο 121 π.2 ....
η θέσπιση της ΑΟΖ ουσιαστικά ενσωματώνει και εξελίσσει την έννοια της υφαλοκρηπίδας, αποδυναμώνοντας τις τουρκικές αιτιάσεις.
Η Ελλαδα λεει <<μεση γραμμη>> ενω η Τουρκια...
υποστηρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας και ότι η εγγύτητα των ελληνικών νησιών στα τουρκικά παράλια αποτελεί «ειδική περίσταση» που δικαιολογεί απόκλιση από την αρχή της «μέσης γραμμής».
η υφαλοκρηπίδα έχει οικονομική σημασία, διότι συχνά βρίσκονται σε αυτήν ή κάτω από αυτή πολύτιμοι πόροι, όπως πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μέταλλα, μαργαριτάρια κ.α. Με άλλα λόγια, η υφαλοκρηπίδα καλύπτει την έννοια μόνο μη ζώντων πόρων. Η εισαγωγή, όμως, της έννοιας της ΑΟΖ έρχεται να συμπληρώσει και ουσιαστικά να επικαλύψει την υφαλοκρηπίδα, αφού καλύπτει όλους τους φυσικούς πόρους (ζώντες ή μη), υποθαλάσσιους, στον βυθό ή στο υπέδαφος.
«η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας», ενώ μια βασική διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών είναι το ότι «τα δικαιώματα ενός κράτους πάνω στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν ipso facto (αυτοδικαίως) και ab initio (εξ αρχής), ενώ η ύπαρξη της ΑΟΖ είναι δυνατή μόνο κατόπιν διακήρυξης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του παράκτιου κράτους. Το παράκτιο κράτος μπορεί να έχει υφαλοκρηπίδα χωρίς να έχει ΑΟΖ, ενώ το αντίστροφο δεν είναι δυνατόν.»
Σύμφωνα με το άρθρο 121 της σύμβασης, που έχει τίτλο Καθεστώς των νήσων, ορίζεται σαφώς ότι «Νήσος είναι μια φυσικά διαμορφωμένη περιοχή ξηράς που περιβρέχεται από ύδατα και βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια των υδάτων κατά την μέγιστη πλημμυρίδα». Ο εν λόγω ορισμός είναι πανομοιότυπος με αυτόν που περιλαμβάνεται στη Σύμβαση της Γενεύης (1958) για τη Χωρική Θάλασσα και τη Συνορεύουσα Ζώνη (Convention on the Territorial Sea and the Contiguous Zone). Αυτό αποδεικνύει ότι σε καμία σύμβαση δεν υπάρχει ορισμός όρων όπως «βραχονησίδα», «βράχος», «μικρόνησος» κ.ά. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, υπάρχουν μόνο νησιά, και απόδειξη αυτού είναι ότι, ακόμη και στην τρίτη παράγραφο του άρθρου 121 που γίνεται λόγος για βράχους, εκλαμβάνονται ως νήσοι, από τη στιγμή που περιλαμβάνονται στο άρθρο «Καθεστώς των νήσων», χωρίς να υπάρχει κάποιος άλλος ορισμός που διαφοροποιεί τη νομική έννοια του βράχου. Η λέξη «βράχος» δεν σημαίνει ότι το συγκεκριμένο γεωλογικό μόρφωμα δεν είναι νησί, εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις της πρώτης παραγράφου του άρθρου 121 της νέας σύμβασης.
η Τουρκία δεν έχει κυρώσει ούτε τη Διεθνή Συνθήκη για την Υφαλοκρηπίδα (1958), ούτε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982), οι οποίες ορίζουν την υφαλοκρηπίδα την ΑΟΖ. Ωστόσο, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει δεχτεί ότι τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους στην υφαλοκρηπίδα αποτελούν διεθνές εθιμικό δίκαιο και τα άρθρα 1-3 της Συνθήκης του 1957 ισχύουν για όλα τα κράτη, ανεξάρτητα από το αν την έχουν κυρώσει.
Από τα προαναφερθέντα απορρέει εύλογα το συμπέρασμα ότι το διεθνές δίκαιο προβλέπει την εγκαθίδρυση της ΑΟΖ έκτασης έως 200 νμ., στην οποία το εκάστοτε παραθαλάσσιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα αναφορικά με την εκμετάλλευση των -φυσικών (ζώντων ή μη), υποθαλάσσιων ή στο υπέδαφος- πόρων της. ΑΟΖ έχουν και τα νησιά, ενώ ο νέος αυτός θεσμός έχει υποσκελίσει την έννοια της υφαλοκρηπίδας, η οποία δεν είναι δυνατόν να εξετάζεται χωρίς τη σύνδεση της με την ΑΟΖ.
Η πάγια θέση της Άγκυρας επικεντρώνεται στο ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν διαθέτουν δική τους υφαλοκρηπίδα, εφόσον επικάθονται σε αυτή της Μικράς Ασίας. Με απλά λόγια, η Τουρκία προσπαθεί να διαμοιράσει το Αιγαίο, αναγνωρίζοντας δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα μόνο στην ηπειρωτική Ελλάδα και στις νήσους των Κυκλάδων. Η εν λόγω τουρκική πολιτική είχε νόημα για την περίοδο 1974 έως το 1982, από τη στιγμή που η υφαλοκρηπίδα ήταν το σημείο αντιπαράθεσης. Όμως, με την ψήφιση της νέας Σύμβασης, το θέμα θα έπρεπε να επεκταθεί και στην ΑΟΖ (ή, ακριβέστερα, προς αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να έχει στραφεί η Αθήνα).
Ωστόσο, είναι πλέον σαφές ότι, από τη στιγμή που το διεθνές δίκαιο προβλέπει τα δύο ζητήματα να λύνονται «πακέτο», η Αθήνα θα πρέπει να θέσει το θέμα υπό την πραγματική του βάση: η πρόβλεψη πως τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ ουσιαστικά καταρρίπτει τελεσίδικα, οριστικά και αμετάκλητα κάθε τουρκική νομικίστικη αλχημεία ως προς τον ορισμό των νήσων (μικρών, μεγάλων, με οικονομική δραστηριότητα ή όχι) ή της μη ύπαρξης γύρω από αυτά ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης. Το θέμα έχει θέσει στις πραγματικές του διαστάσεις ο δρ. Καρυώτης, ο οποίος έχει επισημάνει ότι «ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ, το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και, με αυτό τον τρόπο, δεν θα χρειαστεί ούτε να γίνει κάποια επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι». Οι αποστάσεις στο Αιγαίο είναι τέτοιες ώστε, με την εγκαθίδρυση ΑΟΖ, θα επιλυθούν σχεδόν αυτόματα κρίσιμα ζητήματα κυριαρχίας και για τις δυο πλευρές.
(δρ. Θεόδωρο Καρυώτη/ Δημήτρη Ιωάννου, από το
Hellenic Nexus (τ. 44, Αύγ.-Σεπτ. 2010)
