Ντέιβιντ Λιντς – David Lynch

Ποιά η αγαπημένη σας ταινία του Ντέιβιντ Λιντς?


  • Total voters
    63

Kosh

AVClub Fanatic
7 September 2006
100,705
Εκεί ψηλά.....
1200.jpg


"Ντέιβιντ Λιντς – David Lynch"



Ο David Lynch (Ντέιβιντ Λιντς) γεννήθηκε το 1946 στην πολιτεία Μοντάνα των ΗΠΑ και ο πατέρας του ήταν ένας
επιστήμονας που εργαζόταν στον τόμεα της έρευνας. Σπούδασε σε διάφορα αμερικανικά Πανεπιστήμια με
ειδίκευση στο χώρο των Καλών Τεχνών.

Ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, σκηνοθέτησε τις ταινίες μικρού μήκους Six Men Getting Sick και The Alphabet αλλά παράλληλα
ασχολούνταν και με την ζωγραφική- ασχολία που συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Γρήγορα επικεντρώθηκε στον κινηματογράφο
και γράφτηκε στο American Film Institutes's Center for Advanced Film Studies στο Los Angeles, όπου γύρισε τη μικρού μήκους
The Grandmother.

Το 1970 λόγω της εντύπωσης που προκάλεσαν οι μικρού μήκους ταινίες του The Alphabet (1968) και ειδικότερα το
The Grandmother (1970), ένα παραμύθι για ένα αγόρι που επινοεί μια γιαγιά , ο David Lynch προσλήφθηκε στο
American Film Institute του Los Angeles.


Η πρώτη του μεγάλου μήκους ήταν το Eraserhead, τα γυρίσματα του οποίου κράτησαν 4 χρόνια (1972-1976). Η ταινία γυριζόταν
τα βράδια αφού την ημέρα ο Lynch εργαζόταν για τα προς το ζην διανέμοπντας εφημερίδες. Η ταινία είναι ένας κινηματογραφικός
εφιάλτης και σ' αυτήν ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί μαι σειρά απο τεχνικές που αργότερα θα χαρακτηρίσουν το ύφος του.
Το Eraserhead έγινε επιτυχία ως μια cult ταινία στο κύκλωμα των μεταμεσονύκτιων προβολών, καθώς προβαλλόταν
συνεχώς για πάνω από ένα χρόνο.


Επίσης αυτή η ταινία τράβηξε το ενδιαφέρον του γνωστού κωμικού Mel Brooks, ο οποίος τον προσέλαβε για να κινηματογραφήσει
το The Elephant Man/ Ο Άνθρωπος Ελέφαντας (1980) , ταινία που χάρισε στον Lynch την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ
Καλύτερου Σκηνοθέτη.

Οι συνολικές υποψηφιότητες για Οσκαρ ήταν 8 καθιερώνοντας έκτσι με τον πιο δυναμικό τρόπο τον David Lynch σε κοινό
και κρτικικούς. Η ασπρόμαυρη αυτή ταινία αφηγείται την ιστόρια ενός φριχτά παραμορφομένου ανθρώπου και διαδραματίζεται
στη Μεγάλη Βρετανία τη βικτωριανή εποχή.

Απορρίπτωντας την πρόταση για να σκηνοθετήσει το τρίτο επεισόδιο της σειράς Star Wars, ο Lynch θα σκηνοθετήσει , το Dune (1984).
Βασισμένο στο ομώνυμο επικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert και σε παραγωγή του γνωστού παραγωγό
Dino De Laurentis, η ταινία υπήρξε μια μεγάλη αποτυχία.

Ο Lynch είχε παράπονα απο τις επεμβάσεις του παραγωγού στο τελικό αποτέλεσμα και κυρίως στο δραστικό περiορίσμο
της διάρκειας της ταινίας.


inland-empire-2006-001-david-lynch-camera-00n-u4s.jpg



Ο Lynch δεν κάμφθηκε από την αποτυχία και το 1986 σκηνοθέτησε το Blue Velvet / Μπλε Βελούδο. Η ταινία, η οποία θεωρείται μια
από τις καλύτερες του σκηνοθέτη, προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και ο ίδιος ο Lynch για Όσκαρ Καλύτερου Σκηνοθέτη,
ενώ πολλοί την θεωρούν ως ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της τέχνης του.

Σ' αυτήν πρωταγωνιστούν οι Isabella Rossellini και Dennis Hopper και η αφήγηση της που διαδραματίζεται με φόντο μια μικρή
επαρχιακή πόλη. Η ταινία χαρακτηρίζεται από μια ονειρική υφή, σουρεαλιστικές επιρροές και μια σκηνοθεσία που εμμένει στους
απόκοσμους ήχους, τις σκιές, τα έντονα χρώματα .

Η ταινία Ατίθαση Καρδιά / Wild at Heart (1990), με Nicolas Cage και την Laura Dern, είναι μια παράξενη ταινία δρόμου
και βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα (Palme d’Or) στις Cannes.


Το 1990 όμως ήταν το αποκορύφωμα για την φήμη του αφού διακρίθηκε και στο χώρο της τηλεόρασης με τη σειρά Twin Peaks, την
οποία έκανε αργότερα και ταινία (Twin Peaks Fire Walk with Me / Ο Ύποπτος Κόσμος του Τουίν Πικς, 1992). Η αφήγηση επικεντρωνόταν
σε μια αστυνομική έρευνα γύρω απο ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα σε ένα μικρό χωριό. Η τηλεοπτική σειρά έφερε ένα άλλο αέρα στην
αποπνικτική ατμόσφαιρα της τηλεόρασης και γρήγορα απέκτησε φανατικούς οπαδούς.

Μετά από αυτή την επιτυχία ακολούθησαν οι ταινίες Η ταινία Lost Highway/ Χαμένη Λεωφόρος(1997) κινείται στο ίδιο ονειρικό
κλίμα όπως και οι υπόλοιπες ταινίες. Μια ταινία πολύ μακρυά απο το ύφους του -αληθινή έκπληξη- είναι The Straight Story (1998)
που κέρδισε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Κινηματογράφου. Σ' αυτην ο κεντρικός ήρωας είναι ένας ηλικιωμένος που αποφασίζει να
ξεκινήσει ένα περιπετειώδες ταξίδι.


Η επόμενη ταινία του έχει το όνομα ενός δρόμου στο Los Angeles το Mulholland Drive (2001) και έχει ως κεντρικές ηρωίδες δύο νεαρές
γυναίκες. Γι' αυτήν την ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες ενώ ήταν υποψήφιος και για ένα βραβείο Όσκαρ.

Η ταινία με τον τίτλο INLAND EMPIRE (2006) (με τα κεφαλαία όπως επιμένει να γράφεται από τον David Lynch), είναι μια σουρεαλιστική
πειραματική ταινία, η πρώτη του σκηνοθέτη σε ψηφιακό format. Για να τη γυρίσει χρειάστηκε δύομιση χρόνια και σ' αυτήν πρωταγω-
-νιστούν οι γνωστοί απο προηγούμενες ταινίες Laura Dern, Justin Theroux, Harry Dean Stanton, Laura Harring, αλλά και οι Jeremy Irons,
Diane Ladd, Nastassja Kinski, William H. Macy. Όταν ρωτήθηκε για την ταινία ο Lynch δήλωσε ότι είναι μια ταινία "για μια γυναίκα
που αντιμετωπίζει προβλήματα, είναι απλώς ένα μυστήριο ".

Εκτός από την ιδιότητα του ως σκηνοθέτης, ο David Lynch έχει κατά καιρούς υπάρξει και ηθοποιός, ενώ παράλληλα ασχολείται
με τον σχεδιασμό και τη ζωγραφική.


BNy3SDOCIAAhhbO.jpg
 
Last edited by a moderator:
Και ένα μίνι quiz: Ποιός ηθοποιός έχει παίξει σε όλες τις ταινίες του Lynch μέχρις ότου πέθανε?
 
Πλην των αναμενόμενων επιλογών που ψήφισα (Blue Velvet, Dune, Elephant Man κλπ), θα ήθελα να κάνω μνεία στο Straight Story, μια ταινία που ίσως φαίνεται απλοϊκή αλλά εμένα μου έκανε βαθύτατη εντύπωση και με συγκίνησε. Είναι η ιστορία ενός ηλικιωμένου άντρα (Richard Farnsworth) ο οποίος στα γεράματά του αποφασίζει να πάει να δει τον αδελφό του (Harry Dean Stanton) με τον οποίον είχαν να μιλήσουν χρόνια πέντε πολιτείες παραπέρα ταξιδεύοντας πάνω σε ένα χλοοκοπτικό μηχάνημα.
 
Πλην των αναμενόμενων επιλογών που ψήφισα (Blue Velvet, Dune, Elephant Man κλπ), θα ήθελα να κάνω μνεία στο Straight Story, μια ταινία που ίσως φαίνεται απλοϊκή αλλά εμένα μου έκανε βαθύτατη εντύπωση και με συγκίνησε. Είναι η ιστορία ενός ηλικιωμένου άντρα (Richard Farnsworth) ο οποίος στα γεράματά του αποφασίζει να πάει να δει τον αδελφό του (Harry Dean Stanton) με τον οποίον είχαν να μιλήσουν χρόνια πέντε πολιτείες παραπέρα ταξιδεύοντας πάνω σε ένα χλοοκοπτικό μηχάνημα.

Βλεπω πως ειμαστε τρεις μεχρι στιγμης
 
Πλην των αναμενόμενων επιλογών που ψήφισα (Blue Velvet, Dune, Elephant Man κλπ), θα ήθελα να κάνω μνεία στο Straight Story, μια ταινία που ίσως φαίνεται απλοϊκή αλλά εμένα μου έκανε βαθύτατη εντύπωση και με συγκίνησε. Είναι η ιστορία ενός ηλικιωμένου άντρα (Richard Farnsworth) ο οποίος στα γεράματά του αποφασίζει να πάει να δει τον αδελφό του (Harry Dean Stanton) με τον οποίον είχαν να μιλήσουν χρόνια πέντε πολιτείες παραπέρα ταξιδεύοντας πάνω σε ένα χλοοκοπτικό μηχάνημα.

Δε θυμαμαι να εχω βαρεθει περισσοτερο σε ταινια. Ισως να μην την ειδα καν μεχρι το τελος. Μηπως εχασα το καλυτερο?
 
Εχοντας παρακολουθησει τον Lynch σε τηλεοπτικες συνεντευξεις θα πιστευε κανεις οτι η βια και γενικα το στυλ των ταινιων που τον εκαναν διασημο δεν του ταιριαζει.
Ειναι ενας μειλιχιος ανθρωπος, down to earth, γιαυτο σε επαναλαμβανομενες ερωτησεις λεει παντα οτι δε χρειαζεται να εχει καποιος τη βια μεσα του για να κανει τετοιες ταινιες. Εχει μια ταση να ψαχνει το κακο, το evil. Οι ρολοι που δινει στους "evil" χαρακτηρες δεν προκυπτουν απο κατι, δεν γινονται στην πορεια , ειναι σα να πεφτουν απο το πουθενα, γιαυτο μοιαζουν αποκοσμοι και τοσο τρομαχτικοι.
Το Straight story απο την αλλη του ταιριαζει απολυτα. Μια αργη ταινια που ισως χρειαζεται να τη δει κανεις σε αιθουσα και οχι στο σπιτι για να την εκτιμησει. Καταπληκτικη κινηματογραφια, μουσικη... καλα δεν το συζηταμε και μια ιστορια ανθρωπινων σχεσεων τοσο καθημερινη που μοιαζει trivial, αλλα εκει ειναι ολη του η τεχνη, που πρεπει να εισαι απο πετρα για να μη σε συγκινησει.
Για μενα το χειροτερο κομματι της ταινιας ηταν οταν τελειωσε, θα μπορουσα να καθησω και να βλεπω το ταξιδι για αλλες δυο ωρες.
e
 
Νομίζω πως το Straight story αποτελεί το καλύτερο tribute που έχω δει από κάποιον σκηνοθέτη σε κάποιον συνάδελφό του. Αναφέρομαι στην εκτίμηση που έχει ο Λύντς στον Κένζι Μιζογκούτσι.
 
εχω δει ολες τις ταινιες του

το Εlephand και το Ιnland Empire μου ειναι αδιαφορες
τις υπολοιπες τις εχω πολυ πολυ ψηλα

ειναι απο τους αγαπημενους !!!


.
 
Επισης τις εχω δει ολες, και (εν αντιθεσει με τον προλαλησαντα) μου εκανε περισσοτερη εντυπωση το INLAND EMPIRE (με κεφαλαια).

Βασικα τη θυμαμαι σαν ενα κακο ονειρο - με ειχε συνεπαρει σε βαθμο... επικινδυνο. Απο την αλλη, καταλαβαινω οτι εαν δεν ειμουν στην συγκεκριμενη φαση και κατασταση, θα μπορουσα να εχω αποκοιμηθει ορθιος...

Νομιζω οτι η ιδιαιτεροτητα του Lynch συμπυκνωνεται αρτια στην ταινια αυτη - πολυ ισχυρη...

Απο τις υπολοιπες, το Mullholland drive και το elephant man ειναι επισης πολυ καλες και σημαντικες - πιστευω...


-bye-

[ωχ, μονον 2 στο INLAND... ουπς]
 
Ασυγχώρητος, δεν έχω δει ακόμα το Elephant Man (το έχω και σε hd πανάθεμά με!), ενώ και τα Twin Peaks και Inland Empire με περιμένουν.

Dune και Wild at heart τα βαρέθηκα. Το Straight Story το ψήφισα διότι είναι αριστούργημα, αλλά δεν το θεωρώ Lynchικό. To Eraserhead πήρε τη δεύτερη ψήφο μου (εκπληκτικό sound design εκτός των άλλων). To Lost Highway το θεωρώ παρόμοιο σε σύλληψη με το Mulholland Dr. ( πόσες φορές έχω πει ότι είναι η αγαπημένη μου ταινία; ), αλλά επειδή το είδα αργότερα, δεν είχε τον ίδιο αντίκτυπο.
 
ΟΚ, θα ξαναδω το Straight Story. Για να το λετε ολοι, μαλλον εγω κανω λαθος. Αν ομως ξανακοιμηθω, μαυρο φιδι που σας εφαγε!:slapface:

:flipout::flipout::flipout:
 
Στο blue velvent, το ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Dennis Hopper, ως ψυχάκια είναι απίστευτο και η εκπληκτική μουσική που δένει εξαιρετικά με όλα.
 
Μεγαλοφυΐα! Οι παρακμιακές μισογεμάτες (μισοάδειες; ) "Dolby Stereo" αίθουσες δεν πρέπει να εξαφανιστούν, ακριβώς για τις ταινίες του. Έχασα το I.EMPIRE κ δε μου κάνει κέφι να το δω σπίτι...
Αξέχαστο το S.Story, κρίμα που δεν έκανε περισσότερες "φωτεινές" ταινίες.
Αξίζει αναφορά στη συνεργασία με το συνθέτη A. Badalamenti ('διεστραμμένη' εκδοχή των Spielberg-Williams).
 
Μεγαλοφυΐα! Οι παρακμιακές μισογεμάτες (μισοάδειες; ) "Dolby Stereo" αίθουσες δεν πρέπει να εξαφανιστούν, ακριβώς για τις ταινίες του. Έχασα το I.EMPIRE κ δε μου κάνει κέφι να το δω σπίτι...
Αξέχαστο το S.Story, κρίμα που δεν έκανε περισσότερες "φωτεινές" ταινίες.
Αξίζει αναφορά στη συνεργασία με το συνθέτη A. Badalamenti ('διεστραμμένη' εκδοχή των Spielberg-Williams).

Συμφωνω μαζι σου εγω δυστηχως ειδα το Εmpire σπιτι
και ισως γι αυτο μ απογοητευσε
ολα τ αλλα αριστουργηματα τ ειδα στην μεγαλη αιθουσα !:music-smiley-005:

η εκπληκτικη μουσικη που συνοδευει τις ταινιες του ειναι και απο το δικο του χερακι !
 
The Elephant Man: Ελάχιστες φορές έχω συγκινηθεί έτσι από ταινία.

Blue Velvet: Η πρώτη μου επαφή με τον Lynch. Πολύ ωραία ιστορία, ερμηνείες και soundtrack. Τη θεωρώ από τις πιο δυνατές ταινίες των 80'ς.

Lost Highway: Παρόλο που το είδα μετά το Mulholland Drive κι εγώ, με άγγιξε πολύ περισσότερο. Οι ονειρικές σεκάνς του, οι σκηνές στην έρημο, το όλο "στήσιμο" της ταινίας, είναι ίσως το καλύτερο ever, για μένα. Η ταινία είναι κυριολεκτικά βγαλμένη από όνειρο. Χώρια το soundtrack.

Όπως είπε και ο Λύμπε, η καλύτερη των 90'ς. Ίσως η αγαπημένη μου, αλλά μπορεί και να αλλάξω γνώμη μεγαλώνοντας...
 
Και κάτι... :offtopic:

Αν το «The Elephant Man» θεωρείται – δικαίως – καλή ταινία...
τότε τι πρέπει να πούμε για τα πριν 50 σχεδόν χρόνια «Freaks (1932)» του Tod Browning;