α) δεν καταλαβαίνω τα περί εκτός θέματος . Στο αρχικό ποστ υπήρχε η παράθεση αυτούσιας της φράσης του γνωστού φυσικού : «Θεωρώ τον εγκέφαλο έναν υπολογιστή που θα σταματήσει να λειτουργεί όταν καταρρεύσουν τα εξαρτήματά του. Δεν υπάρχει παράδεισος ή ζωή μετά θάνατον για κατεστραμμένους υπολογιστές. Αυτό είναι ένα παραμύθι για όσους φοβούνται το σκοτάδι» , ο δε τίτλος του νήματος ( thread) είναι : « Ο εγκέφαλος είναι απλώς μια μηχανή που κάποια στιγμή σταματά να δουλεύει» , τίτλος προφανώς παρμένος από την πρώτη φράση του κειμένου που αναδημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα in.gr.
Εάν ο Χώκινγκ ήθελε να μιλήσει αποκλειστικά και μόνο για την ανυπαρξία της μετά θάνατον ζωής , θα έπρεπε να πεί πως θεωρεί ότι όταν ο εγκέφαλος σταματά να λειτουργεί και ο άνθρωπος πεθαίνει δεν υπάρχει τίποτα άλλο , ούτε παράδεισος , ούτε συνέχιση της ζωής με κάποιο άλλο τρόπο ή άλλη μορφή κλπ . Ο ίδιος παρουσίασε τον εγκέφαλο ως υπολογιστή – ή τουλάχιστον έτσι φέρεται να δηλώνει σύμφωνα με το ρεπορτάζ – συνεπώς ο σχολιασμός αυτής της παραμέτρου των δηλώσεων και όχι της ανυπαρξίας της ζωής μετά θάνατον είναι απολύτως δόκιμη και απολύτως εντός θέματος .
β)όσον αφορά στο θέμα του ότι ο εγκέφαλος έχει συνείδηση του τι κάνει, ενώ ο υπολογιστής , όπως και οποιαδήποτε μηχανή όχι , νόμιζα ότι είναι απολύτως σαφές . Αυτή την στιγμή που γράφω στο φόρουμ έχω συνείδηση ότι γράφω στο φόρουμ και απαντάω σε ένα θέμα σχετικά με τον εγκέφαλο κλπ κλπ , που σημαίνει ότι αυτό το πράγμα μέσα στο κρανίο μου έχει συνείδηση ότι γράφω στο φόρουμ κλπ κλπ . Ο υπολογιστής μου δεν έχει τέτοια συνείδηση παρ’ όλον ότι χωρίς αυτόν θα ήταν αδύνατο να γράψω στο φόρουμ για την ακρίβεια δεν έχει καμμία συνείδηση για κανένα γεγονός ( ακόμα και για το ότι μου επισημαίνει αμέσως ότι έχω κάνει κάποιο ορθογραφικό λάθος και μου προτείνει την σωστή γραφή ).
γ) βρίσκω πολύ κατανοήσιμη την ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε μια συνέχιση της ύπαρξης του με κάποιο τρόπο ( όχι κατ’ ανάγκην παράδεισος –κόλαση , χερουβείμ , πιλάφια, ουρί κλπ ) . Εάν το καλοσκεφτείτε και λάβετε υπ’ όψη σας και την μεγάλη ιδέα που έχει ο άνθρωπος για την σπουδαιότητα του ως είδος , του είναι μάλλον δύσκολο να συμφιλιωθεί ή να αποδεχθεί την ιδέα ότι μετά από 70-80 χρόνια ζωής θα είναι απλώς ένα τίποτα . Από αυτήν την άποψη του νοήματος δηλαδή της ζωής το βρίσκω πολύ λογικό και θεμιτό να διατηρεί την πίστη , τουλάχιστον σε κάποιο μέρος του μυαλού του , ότι δεν μπορεί όλο αυτό να τελειώνει τόσα άδοξα μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα .
