Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχουμε θέμα για αυτήν την ταινία! Ντροπή μας! Άλλο τόσο ντροπή μου που την είδα μόλις εχθές. Είχα μεν ακούσει αρκετά καλά λόγια, αλλά το ανέβαλλα επειδή δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τη φαντασία και λόγω κάποιων επισημάνσεων σχετικά με τη βία της.
Το πρώτο που με εξέπληξε ήταν το πολιτικό κομμάτι της ταινίας, για το οποίο δεν είχα ακούσει τίποτα, οπότε δεν το περίμενα. Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου, λοιπόν, παρακολουθούμε έναν αδίστακτο λοχαγό του Φράνκο που έχει αναλάβει την εξόντωση των ανταρτών μιας περιοχής. Σε αυτό το βάρβαρο καλείται να ζήσει η Οφηλία, ένα μικρό κοριτσάκι με πάθος για τα παραμύθια. Ο φανταστικός κόσμος της, όμως, δεν είναι λιγότερο επικίνδυνος από τον πραγματικό.
Το σενάριο και η σκηνοθεσία δένουν με εντυπωσιακή φυσικότητα (το οξύμωρο ηθελημένο) τους δύο κόσμους και υποψιάζομαι ότι μια δεύτερη θέαση θα αποκαλύψει περισσότερα για την αλληλεπίδρασή τους. Καταλυτική για την ατμόσφαιρα η τοποθέτηση και η κίνηση της κάμερας. Επίσης ουσιαστικές και οι πιο βίαιες σκηνές, αλλά καθιστούν την ταινία μάλλον ακατάλληλη για πολύ μικρά παιδια. Η αισθητική των φανταστικών κόσμων και πλασμάτων, δανείζεται λίγο, όσο χρειάζεται, από τον Tim Burton, αλλά διατηρεί την ιδιαιτερότητά της.
Πάντα θαυμάζουμε μια παιδική ερμηνεία, και δεν έχουμε λόγους να εξαιρέσουμε τη μικρή Ivan Baquero. Ωστόσο, εγώ ξεχωρίζω τις συγκλονιστικές εκφράσεις της Mariel Verdu, της αρχιυπηρέτριας Mercedes της στρατιωτικής βάσης.
Μοναδική αρνητική παρατήρηση είναι η "ασπρόμαυρη" παρουσίαση του εμφυλίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο λοχαγός, που ενσαρκώνει τον "απόλυτο κακό", με αποτέλεσμα να μοιάζει περισσότερο με πλάσμα φαντασίας παρά με πραγματικό άνθρωπο. Νομίζω ότι αυτή η αντίληψη έχει ξεπεραστεί.
Ακόμα και έτσι, όμως, εξακολουθώ να βρίσκω την ταινία μία από τις αξιολογότερες της χρονιάς. Μπράβο στον Guillermo del Toro!
