Είναι γνωστό – από άλλο θρεντ – πως ορισμένοι από εμάς τους περί την μουσική τυρβάζοντες , έχουμε και έναν μικρό ή μεγάλο φετιχισμό όσον αφορά το μέσο αποθήκευσης της αγαπημένης μας μουσικής . Εγώ π.χ. , εκτός των άλλων , χάνω τον μπούσουλα όταν βρίσκομαι μπροστά σε cd συσκευασμένα σε ωραίες χάρτινες θήκες , απομίμηση του εξωφύλλου των Lp . Κατασκευασμένες από χοντρό χαρτόνι , αποτελούν μια ακριβέστατη μινιατούρα του πρωτότυπου εξωφύλλου και έχουν συνήθως και όλα τα ένθετα μέσα. Στο δε cd επάνω είναι κολλημένη ετικέτα ίδια με το label του βινυλιακού δίσκου .
Ετσι λοιπόν , όταν κυκλοφόρησε το box set “ Oh by the way “ των Pink Floyd περιέχον και τα 14 studio Lps τους σε χάρτινη συσκευασία – απομίμηση του αυθεντικού εξωφύλλου , δεν κρατήθηκα κι έχωσα χοντρά το χέρι στην τσέπη. Το box set αφήχθη προ ημερών και εγκατεστάθη στο player μου , αναπαραγομένων έτσι όλων σχεδόν των δίσκων του θρυλικού αυτού συγκροτήματος . Πόσο θρυλικό όμως ήταν πράγματι ; Όχι από πλευράς πωλήσεων και ρεκόρ βεβαίως , διότι αυτά έχουν κατακτηθεί πλειστάκις και δεν αμφισβητούνται πλέον . Από πλευράς δημιουργικού περιεχομένου όμως ; Πως ακούγονται σήμερα οι δίσκοι τους ; Τι μπορούν να μας προσφέρουν ; Κράτησαν πράγματι τις αισθητικού χαρακτήρα , υποσχέσεις τους , όπως αυτές σχηματοποιήθηκαν στο The Piper At the Gates Of Dawn και εδραιώθηκαν στο A Saucerful Of Secrets ;
Όταν ξεκίνησαν , στα μέσα της δεκαετίας του 60 , ήταν ένα ψυχεδελικό underground γκρούπ , που έδινε συναυλίες ( τα θρυλικά light shows , όπου το φως και το χρώμα , ως παράγοντες σχεδόν ισότιμοι της μουσικής δημιουργούσαν μια οργιαστική ατμόσφαιρα , βοηθούντων και των παραισθησιογόνων ) στο περίφημο UFO Club , μαζί με τους Soft Machine , τους Tomorrow – για να μνημονεύσω τους πιο γνωστούς. Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου , ήταν ήδη αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν "The biggest selling act” , είχαν καταχωρηθεί στην συνείδηση των νέων ως δεινόσαυροι , υφιστάμενοι την «ανίερη» επίθεση γκρούπ όπως οι Sex Pistols ( άσχετα αν ο Lydon , ανασκευάζει πρόσφατα ομολογώντας τον θαυμασμό του για τους Floyd και την φιλία του και βαθειά του εκτίμηση προς αυτούς ) και ουσιαστικά αναπαρήγαγαν κάθε κλισέ και κάθε φόρμουλα που είχαν ποτέ εφαρμόσει.
Όμως η γνώμη των Sex Pistols δεν με ενδιαφέρει . Εκείνο που πιστεύω ότι πρέπει να μας απασχολεί τώρα , είναι το αν οι Floyd άξιζαν την τεράστια επιτυχία τους , αν η αισθητική τους πρόταση είναι ανάλογη της εμπορικής τους επιτυχίας , αν το καινούργιο που εκόμισαν ή «εκόμισαν» ήταν πράγματι καινούργιο , τουλάχιστον στον χώρο του ροκ που μας ενδιαφέρει , ή αν τελικά αυτό που απομένει από αυτούς είναι πως το "The Dark Side of the Moon” είναι ο μοναδικός δίσκος ροκ που μπήκε σε όλα σχεδόν τα Αμερικάνικα σπίτια . Αυτό βεβαίως από μόνο του , δεν είναι και ευκαταφρόνητο . Αρκεί όμως ;
Το box set περιέχει τα ακόλουθα Lps . Όχι πως δεν τα ξέρετε όλοι , αλλά έτσι για να φρεσκάρουμε την μνήμη μας :
The Piper at the Gates of Dawn (August 1967)
A Saucerful of Secrets (June 1968)
More (July 1969)
Ummagumma (October 1969)
Atom Heart Mother (October 1970)
Meddle (November 1971)
Obscured by Clouds (June 1972)
Dark Side of the Moon (March 1973)
Wish You Were Here (September 1975)
Animals (January 1977)
The Wall (November 1979)
The Final Cut (March 1983)
A Momentary Lapse of Reason (September 1987)
The Division Bell (March 1994)
Από την ημέρα που αφίχθησαν έκανα τις επαναλήψεις μου στο υλικό τους , το οποίο είτε το θέλουμε είτε όχι μας είναι αρκούντως οικείο . Προσπάθησαν να τους ακούσω με ένα πιο κριτικό μάτι , να ξεφύγω από την αιχμαλωσία του «πασίγνωστου» , από την σαγηνευτική γοητεία του οικείου , της μουσικής τους που είναι παγκόσμιο κτήμα.
Δεν ήταν και τόσο εύκολο . Θεωρώ πως αυτό που αφήνουν πίσω τους τελικά οι Floyd ως ουσιαστική προσφορά είναι τα δύο πρώτα τους Lps , όπου η υιοθέτηση τεχνικών όπως το feedback , η χρήση ηλεκτρονικών και σπέσιαλ εφε στις συνθέσεις τους , σε συνδυασμό με την space rock αισθητική τους και κυρίως την αίσθηση μελωδίας που δεν τους εγκατέλειψε ποτέ στα τραγούδια τους έφτιαχνε εκείνο το εκρηκτικό μίγμα που έκαναν πολλούς να πιστεύουν βάσιμα , ότι το "The Piper at the Gates of Dawn "ήταν ο καλύτερος ψυχεδελικός δίσκος του 67 – τουλάχιστον αν δεν είχε κυκλοφορήσει το “Sgt Peppers” των Beatles . Ομως αμέσως μετά , εμφανίστηκε το “More” , γεμάτο από ανησυχητικά μέτριες συνθέσεις και αδιάφορα τραγούδια που εκτός ταινίας – γιατί το “More” ήταν soundtrack - δεν λειτουργούσαν . Και ακόμα περισσότερο , ως δομή είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζουν την μελωδική μανιέρα των επόμενων δίσκων – εκείνων που έγιναν τεράστια χιτ δηλαδή .
Από κεί και πέρα , υπήρχε η ελαφρώς κλασσικότροπη και μεγαλοπρεπής πρώτη πλευρά του "Atom Heart Mother" , με το αργό και υπνωτικό τέμπο , η επανάληψη της ίδιας φόρμας , δίχως τα πνευστά αυτή τη φορά στην δεύτερη πλευρά του "Meddle "και μια σοδειά τραγουδιών και στα δύο αυτά LP με εκείνα του Atom heart Μother να παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον ( Summer of 68 ) .
Τα "Dark side of the moon" , "Wish you were here" και "The Wall" απετέλεσαν την αποθέωση της εξάντλησης της φόρμουλας Floyd – τον συνδυασμό της φαινομενικής και άρα μαζικά αποδεκτής «πρωτοπορίας» με την γνώριμη αίσθηση της μελωδίας της διπλανής πόρτας .
Ισως τελικά ο Nick Μason να είχε απόλυτα δίκαιο , όταν δήλωνε για τα γκρουπ της εποχής και ιδίως για τους Soft Machine : «Kαι οι δυό μπάντες προερχόντουσαν από τον ίδιο χώρο και μιλούσαν την ίδια κοινή γλώσσα . Όμως οι Floyd θέλαν πολύ περισσότερο να πετύχουν εμπορικά από ό,τι οι Soft Machine , που ήταν μακράν καλύτεροι ως μουσικοί από εμάς . Ετσι τελικά , οι δρόμοι που ακολουθήσαμε ήταν διαφορετικοί» .
Φαντάζομαι πως όλοι έχουμε άποψη για ένα από τα δημοφιλέστερα γκρούπ , τόσο στο εξωτερικό , όσο και στη χώρα μας . Τελικά , ήταν σημαντικοί οι Floyd ; Συνέθεσαν αριστουργήματα ; Θα μείνουν στην ιστορία ; Αν ναι , για πιό λόγο ; Εσείς τι λέτε ;
Ετσι λοιπόν , όταν κυκλοφόρησε το box set “ Oh by the way “ των Pink Floyd περιέχον και τα 14 studio Lps τους σε χάρτινη συσκευασία – απομίμηση του αυθεντικού εξωφύλλου , δεν κρατήθηκα κι έχωσα χοντρά το χέρι στην τσέπη. Το box set αφήχθη προ ημερών και εγκατεστάθη στο player μου , αναπαραγομένων έτσι όλων σχεδόν των δίσκων του θρυλικού αυτού συγκροτήματος . Πόσο θρυλικό όμως ήταν πράγματι ; Όχι από πλευράς πωλήσεων και ρεκόρ βεβαίως , διότι αυτά έχουν κατακτηθεί πλειστάκις και δεν αμφισβητούνται πλέον . Από πλευράς δημιουργικού περιεχομένου όμως ; Πως ακούγονται σήμερα οι δίσκοι τους ; Τι μπορούν να μας προσφέρουν ; Κράτησαν πράγματι τις αισθητικού χαρακτήρα , υποσχέσεις τους , όπως αυτές σχηματοποιήθηκαν στο The Piper At the Gates Of Dawn και εδραιώθηκαν στο A Saucerful Of Secrets ;
Όταν ξεκίνησαν , στα μέσα της δεκαετίας του 60 , ήταν ένα ψυχεδελικό underground γκρούπ , που έδινε συναυλίες ( τα θρυλικά light shows , όπου το φως και το χρώμα , ως παράγοντες σχεδόν ισότιμοι της μουσικής δημιουργούσαν μια οργιαστική ατμόσφαιρα , βοηθούντων και των παραισθησιογόνων ) στο περίφημο UFO Club , μαζί με τους Soft Machine , τους Tomorrow – για να μνημονεύσω τους πιο γνωστούς. Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου , ήταν ήδη αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν "The biggest selling act” , είχαν καταχωρηθεί στην συνείδηση των νέων ως δεινόσαυροι , υφιστάμενοι την «ανίερη» επίθεση γκρούπ όπως οι Sex Pistols ( άσχετα αν ο Lydon , ανασκευάζει πρόσφατα ομολογώντας τον θαυμασμό του για τους Floyd και την φιλία του και βαθειά του εκτίμηση προς αυτούς ) και ουσιαστικά αναπαρήγαγαν κάθε κλισέ και κάθε φόρμουλα που είχαν ποτέ εφαρμόσει.
Όμως η γνώμη των Sex Pistols δεν με ενδιαφέρει . Εκείνο που πιστεύω ότι πρέπει να μας απασχολεί τώρα , είναι το αν οι Floyd άξιζαν την τεράστια επιτυχία τους , αν η αισθητική τους πρόταση είναι ανάλογη της εμπορικής τους επιτυχίας , αν το καινούργιο που εκόμισαν ή «εκόμισαν» ήταν πράγματι καινούργιο , τουλάχιστον στον χώρο του ροκ που μας ενδιαφέρει , ή αν τελικά αυτό που απομένει από αυτούς είναι πως το "The Dark Side of the Moon” είναι ο μοναδικός δίσκος ροκ που μπήκε σε όλα σχεδόν τα Αμερικάνικα σπίτια . Αυτό βεβαίως από μόνο του , δεν είναι και ευκαταφρόνητο . Αρκεί όμως ;
Το box set περιέχει τα ακόλουθα Lps . Όχι πως δεν τα ξέρετε όλοι , αλλά έτσι για να φρεσκάρουμε την μνήμη μας :
The Piper at the Gates of Dawn (August 1967)
A Saucerful of Secrets (June 1968)
More (July 1969)
Ummagumma (October 1969)
Atom Heart Mother (October 1970)
Meddle (November 1971)
Obscured by Clouds (June 1972)
Dark Side of the Moon (March 1973)
Wish You Were Here (September 1975)
Animals (January 1977)
The Wall (November 1979)
The Final Cut (March 1983)
A Momentary Lapse of Reason (September 1987)
The Division Bell (March 1994)
Από την ημέρα που αφίχθησαν έκανα τις επαναλήψεις μου στο υλικό τους , το οποίο είτε το θέλουμε είτε όχι μας είναι αρκούντως οικείο . Προσπάθησαν να τους ακούσω με ένα πιο κριτικό μάτι , να ξεφύγω από την αιχμαλωσία του «πασίγνωστου» , από την σαγηνευτική γοητεία του οικείου , της μουσικής τους που είναι παγκόσμιο κτήμα.
Δεν ήταν και τόσο εύκολο . Θεωρώ πως αυτό που αφήνουν πίσω τους τελικά οι Floyd ως ουσιαστική προσφορά είναι τα δύο πρώτα τους Lps , όπου η υιοθέτηση τεχνικών όπως το feedback , η χρήση ηλεκτρονικών και σπέσιαλ εφε στις συνθέσεις τους , σε συνδυασμό με την space rock αισθητική τους και κυρίως την αίσθηση μελωδίας που δεν τους εγκατέλειψε ποτέ στα τραγούδια τους έφτιαχνε εκείνο το εκρηκτικό μίγμα που έκαναν πολλούς να πιστεύουν βάσιμα , ότι το "The Piper at the Gates of Dawn "ήταν ο καλύτερος ψυχεδελικός δίσκος του 67 – τουλάχιστον αν δεν είχε κυκλοφορήσει το “Sgt Peppers” των Beatles . Ομως αμέσως μετά , εμφανίστηκε το “More” , γεμάτο από ανησυχητικά μέτριες συνθέσεις και αδιάφορα τραγούδια που εκτός ταινίας – γιατί το “More” ήταν soundtrack - δεν λειτουργούσαν . Και ακόμα περισσότερο , ως δομή είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζουν την μελωδική μανιέρα των επόμενων δίσκων – εκείνων που έγιναν τεράστια χιτ δηλαδή .
Από κεί και πέρα , υπήρχε η ελαφρώς κλασσικότροπη και μεγαλοπρεπής πρώτη πλευρά του "Atom Heart Mother" , με το αργό και υπνωτικό τέμπο , η επανάληψη της ίδιας φόρμας , δίχως τα πνευστά αυτή τη φορά στην δεύτερη πλευρά του "Meddle "και μια σοδειά τραγουδιών και στα δύο αυτά LP με εκείνα του Atom heart Μother να παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον ( Summer of 68 ) .
Τα "Dark side of the moon" , "Wish you were here" και "The Wall" απετέλεσαν την αποθέωση της εξάντλησης της φόρμουλας Floyd – τον συνδυασμό της φαινομενικής και άρα μαζικά αποδεκτής «πρωτοπορίας» με την γνώριμη αίσθηση της μελωδίας της διπλανής πόρτας .
Ισως τελικά ο Nick Μason να είχε απόλυτα δίκαιο , όταν δήλωνε για τα γκρουπ της εποχής και ιδίως για τους Soft Machine : «Kαι οι δυό μπάντες προερχόντουσαν από τον ίδιο χώρο και μιλούσαν την ίδια κοινή γλώσσα . Όμως οι Floyd θέλαν πολύ περισσότερο να πετύχουν εμπορικά από ό,τι οι Soft Machine , που ήταν μακράν καλύτεροι ως μουσικοί από εμάς . Ετσι τελικά , οι δρόμοι που ακολουθήσαμε ήταν διαφορετικοί» .
Φαντάζομαι πως όλοι έχουμε άποψη για ένα από τα δημοφιλέστερα γκρούπ , τόσο στο εξωτερικό , όσο και στη χώρα μας . Τελικά , ήταν σημαντικοί οι Floyd ; Συνέθεσαν αριστουργήματα ; Θα μείνουν στην ιστορία ; Αν ναι , για πιό λόγο ; Εσείς τι λέτε ;
Από κει και πίσω έχω αποσπασματικά ακούσματα και δεν έχω άποψη. Αλλά ενδόμυχα πίστευα και πιστεύω ότι οι floyd δε είναι ακριβώς ...ροκ και αν είναι να ψάξω τα σίξτις δεν θα έψαχνα για Floyd. 
flipout:
)
