Σύμφωνοι, μόνο που δεν είναι το ίδιο να έχει να διαχειριστεί κανείς μια μικρή γερμανική παραγωγή 2 εκατομμυρίων δολαρίων, με ηθοποιούς κλασικής θεατρικής παιδείας και σενάριο που έχει γράψει ο ίδιος πάνω σε καταστάσεις που αποτελούν συλλογικά εθνικά βιώματα, με το να προσπαθήσει να τιθασεύσει έναν προυπολογισμό 100 εκατομμυρίων, ένα σενάριο μόνο κατ' όνομα δικό του, αλλά ουσιαστικά διασκευή και προσαρμογή του γαλλικού Antony Zimmer, καθώς και δυο από τα πιο μεγάλα ονόματα του σημερινού Χόλιγουντ που πλέον βασίζονται στο σταριλίκι τους και συνήθως παίζουν διεκπεραιωτικά και στο αυτόματο. Ειδικά η Τζολί στις τελευταίες της ταινίες έχει λίγο-πολύ την ίδια ωραιοπάθεια και ματαιοδοξία της μοιραίας σταρ και ας έχει γίνει σα στέκα του μπιλιάρδου με ελαφρώς σπασμένο πρόσωπο, ενώ και ο Ντεπ, όταν βαριέται, δε διστάζει να βγάλει τη μανιέρα με το απορημένο, γουρλωμένο ύφος και τη θεατρινίστικη χροιά της φωνής που καθιέρωσε με τους Πειρατές της Καραιβικής. Δε νομίζω ότι υπάρχει σκηνοθέτης που θα μπορούσε να κάνει κάτι ουσιαστικά καλύτερο με αυτό το τουρλουμπούκι. Τουλάχιστον, η ταινία είχε καλή φωτογραφία που αναδείκνυε τη φυσική ομορφιά της Βενετίας. Κάτι είναι και αυτό.
