Thanks. Και γλυκούλι και συνηθισμένο με τους ανθρώπους. Μεγαλωμένο μέσα στο μοναστήρι που τράβηξα τη φωτογραφία εκεί μέσα. Το περίεργο είναι πως η μάνα του δεν πολυπλησίαζε, ενώ το μικρό όλο χάδια ήταν.
Η πρωινή βροχή χτυπούσε την καμινάδα ρυθμικά πλέκοντας το πρελούδιο του φθινοπώρου.
Ξάφνου διέκρινα μια κίνηση στο παράθυρό μου.
Ένα πουπουλένιο μουτράκι κοιτούσε αινιγματικά.
Πλησίασα κοντά, πολύ κοντά και το κοιτούσα κι εγώ.
Ήταν ένας κοκκινολαίμης που ήρθε να βρει καταφύγιο απ τη βροχή.
Ο λιλιπούτειος επισκέπτης διανύει χιλιάδες χιλιόμετρα και έρχεται να ξεχειμωνιάσει στη χώρα μας από τoν ευρωπαϊκό βορρά.
Κοιταχτήκαμε για ώρα όσο η βροχή επέμενε, μετά γύρισε απότομα κι έφυγε.
Κάθισε στη λυγαριά απέναντι και άρχισε να τραγουδά.
Υπέροχες στιγμές.
Ευχαριστώ παίδες!
Βασίλη όχι ακριβώς, την αναδημοσίευσε απο το fb του αδερφού μου τοπικό ειδησεογραφικό blog.
Στη φωτό είναι ο ίδιος που έγραψε και το κείμενο.