Καλησπέρα σε όλους
Αφορμή για να ξεκινήσω αυτό το νήμα στάθηκε μια συζήτηση με τη γυναίκα μου, ακούγοντας ένα τραγούδι με τη Βούλα Σαββίδη, η φωνή της οποίας συνάρπαζε τον εκλιπόντα αγαπημένο μου φίλο και κουμπάρο. Το τραγούδι το ακούγαμε στο "Μελωδία FM" και καπάκι ακολούθησε ένα τραγούδι με τη φωνή της Ελένης Βιτάλη.
Ρωτώντας με (η γυναίκα μου) να αναγνωρίσω τη φωνή της Βιτάλη, που στιγμιαία της διέφευγε, αρχίσαμε τη συζήτηση για το ποιές είναι οι γυναικείες φωνές που όχι απλά μας αρέσουν, αλλά μπορεί να μας συναρπάζουν, αναφέροντας φυσικά και τη φωνή της Σαββίδη, που ξέραμε πόσο άρεσε στον κουμπάρο μας. Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιες φωνές - όχι μόνο στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και το τραγούδι οποιασδήποτε χώρας ή γλώσσας - σπανίζουν και όταν εμφανίζονται λάμπουν σαν φωτεινά αστέρια. Έτσι θα αποτολμήσω μια καταγραφή, σύμφωνα πάντα με τη δική μου προσωπική εκτίμηση, για όποιες φωνές θεωρώ ότι με συνάρπαζαν όταν τις άκουγα (ή όταν τις ακούω), από τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου (αρχές δεκαετίας του 50) μέχρι και σήμερα. Πάμε:
- Δανάη Στρατηγούλου (την πρόλαβα στη μέση της καριέρας της, όταν το ελαφρό τραγούδι ήταν ακόμα το κύριο εκφραστικό μουσικό ιδίωμα της Ελλάδας, ενώ δειλά δειλά μόλις άρχιζε να εμφανίζεται το έντεχνο λαϊκό τραγούδι)
- Μαρίκα Νίνου (δε νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις η Νίνου, αν και η ηλικία μου απλά την πρόλαβε στη δύση της, λίγο πριν η επάρατη της κόψει το νήμα της ζωής).
- Μαίρη Λίντα (νομίζω ότι τέτοιες φωνές είναι η προσωποποίηση αυτού που λέμε "σπάνια")
- Μαρία Φαραντούρη (εδώ δεν χρειάζονται σχόλια)
- Βίκυ Μοσχολιού (για την πρώτη περίοδο της καριέρας της, πριν αρχίσει να καταστρέφεται η φωνή της)
- Χάρις Αλεξίου (Το ευτύχημα είναι ότι κράτησε τη φωνή της - άρα και το τεράστιο και απίστευτα εξαιρετικό - έργο της για μεγάλο χρονικό διάστημα, και την χάρηκαν τουλάχιστον τρεις γενιές. Τώρα βέβαια, ως τραγουδίστρια, είναι κοντά στη δύση της, αλλά σε τίποτα αυτό δεν αλλάζει την εικόνα που έχω γι αυτήν)
- Φλέρυ Νταντωνάκη (Το ένα από τα δύο αηδόνια του Μ. Χατζηδάκη. Δυστυχώς έφυγε κι αυτή νωρίς)
- Αλίκη Καγιαλόγλου (το άλλο αηδόνι του Μάνου)
- Άλκηστις Πρωτοψάλτη (ανεξάρτητα για όσα λέγονται για την προσωπική ζωή και - ενίοτε - για τις καλλιτεχνικές της επιλογές, την θεωρώ μια από τις σπάνιες φωνές του ελληνικού τραγουδιού και βέβαια από αυτές που με συναρπάζουν)
- Μαρία Δημητριάδη (Μια φωνή με τεράστια "προσωπικότητα" απίστευτες δυνατότητες και εκπληκτικές ερμηνείες. Δυστυχώς έφυγε κι αυτή νωρίς)
- Αφροδίτη Μάνου (Το Alter Ego της Μαρίας, η αδελφή της, με πραγματικό όνομα Αγλαΐα Δημητριάδη. Μολονότι διέφερε από τη Μαρία, διατηρούσε τις απίστευτες δυνατότητες της φωνής της, οικογενειακό μάλλον)
Εδώ σταματώ. Άφησα έξω κάποιες άλλες που ίσως κάποιοι να τις θεωρούν "ιερά τέρατα", όπως η Μούσχουρη, η Γαλάνη, η Μαρινέλλα, η Γλυκερία κλπ. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν, κάθε άλλο! Απλά δεν διεγείρουν μέσα μου εκείνο που έβαλα στη αρχή: το συναίσθημα του συναρπάσματος.
Αν θεωρείτε ότι το νήμα αξίζει συζήτησης, εδώ είμαστε και είσαστε να καταθέσετε τις προτιμήσεις σας.
Καλό βράδυ.
-
Αφορμή για να ξεκινήσω αυτό το νήμα στάθηκε μια συζήτηση με τη γυναίκα μου, ακούγοντας ένα τραγούδι με τη Βούλα Σαββίδη, η φωνή της οποίας συνάρπαζε τον εκλιπόντα αγαπημένο μου φίλο και κουμπάρο. Το τραγούδι το ακούγαμε στο "Μελωδία FM" και καπάκι ακολούθησε ένα τραγούδι με τη φωνή της Ελένης Βιτάλη.
Ρωτώντας με (η γυναίκα μου) να αναγνωρίσω τη φωνή της Βιτάλη, που στιγμιαία της διέφευγε, αρχίσαμε τη συζήτηση για το ποιές είναι οι γυναικείες φωνές που όχι απλά μας αρέσουν, αλλά μπορεί να μας συναρπάζουν, αναφέροντας φυσικά και τη φωνή της Σαββίδη, που ξέραμε πόσο άρεσε στον κουμπάρο μας. Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιες φωνές - όχι μόνο στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και το τραγούδι οποιασδήποτε χώρας ή γλώσσας - σπανίζουν και όταν εμφανίζονται λάμπουν σαν φωτεινά αστέρια. Έτσι θα αποτολμήσω μια καταγραφή, σύμφωνα πάντα με τη δική μου προσωπική εκτίμηση, για όποιες φωνές θεωρώ ότι με συνάρπαζαν όταν τις άκουγα (ή όταν τις ακούω), από τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου (αρχές δεκαετίας του 50) μέχρι και σήμερα. Πάμε:
- Δανάη Στρατηγούλου (την πρόλαβα στη μέση της καριέρας της, όταν το ελαφρό τραγούδι ήταν ακόμα το κύριο εκφραστικό μουσικό ιδίωμα της Ελλάδας, ενώ δειλά δειλά μόλις άρχιζε να εμφανίζεται το έντεχνο λαϊκό τραγούδι)
- Μαρίκα Νίνου (δε νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις η Νίνου, αν και η ηλικία μου απλά την πρόλαβε στη δύση της, λίγο πριν η επάρατη της κόψει το νήμα της ζωής).
- Μαίρη Λίντα (νομίζω ότι τέτοιες φωνές είναι η προσωποποίηση αυτού που λέμε "σπάνια")
- Μαρία Φαραντούρη (εδώ δεν χρειάζονται σχόλια)
- Βίκυ Μοσχολιού (για την πρώτη περίοδο της καριέρας της, πριν αρχίσει να καταστρέφεται η φωνή της)
- Χάρις Αλεξίου (Το ευτύχημα είναι ότι κράτησε τη φωνή της - άρα και το τεράστιο και απίστευτα εξαιρετικό - έργο της για μεγάλο χρονικό διάστημα, και την χάρηκαν τουλάχιστον τρεις γενιές. Τώρα βέβαια, ως τραγουδίστρια, είναι κοντά στη δύση της, αλλά σε τίποτα αυτό δεν αλλάζει την εικόνα που έχω γι αυτήν)
- Φλέρυ Νταντωνάκη (Το ένα από τα δύο αηδόνια του Μ. Χατζηδάκη. Δυστυχώς έφυγε κι αυτή νωρίς)
- Αλίκη Καγιαλόγλου (το άλλο αηδόνι του Μάνου)
- Άλκηστις Πρωτοψάλτη (ανεξάρτητα για όσα λέγονται για την προσωπική ζωή και - ενίοτε - για τις καλλιτεχνικές της επιλογές, την θεωρώ μια από τις σπάνιες φωνές του ελληνικού τραγουδιού και βέβαια από αυτές που με συναρπάζουν)
- Μαρία Δημητριάδη (Μια φωνή με τεράστια "προσωπικότητα" απίστευτες δυνατότητες και εκπληκτικές ερμηνείες. Δυστυχώς έφυγε κι αυτή νωρίς)
- Αφροδίτη Μάνου (Το Alter Ego της Μαρίας, η αδελφή της, με πραγματικό όνομα Αγλαΐα Δημητριάδη. Μολονότι διέφερε από τη Μαρία, διατηρούσε τις απίστευτες δυνατότητες της φωνής της, οικογενειακό μάλλον)
Εδώ σταματώ. Άφησα έξω κάποιες άλλες που ίσως κάποιοι να τις θεωρούν "ιερά τέρατα", όπως η Μούσχουρη, η Γαλάνη, η Μαρινέλλα, η Γλυκερία κλπ. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν, κάθε άλλο! Απλά δεν διεγείρουν μέσα μου εκείνο που έβαλα στη αρχή: το συναίσθημα του συναρπάσματος.
Αν θεωρείτε ότι το νήμα αξίζει συζήτησης, εδώ είμαστε και είσαστε να καταθέσετε τις προτιμήσεις σας.
Καλό βράδυ.
-
), για μένα είναι η Βασιλικούλα που έλεγε κι ο μέγιστος Ζαμπέτας, η θεά η Βίκυ Μοσχολιού.:worshippy:
