Την ξαναείδα χτες, μετά από πολύ πολύ καιρό. Όταν γυρίστηκε (το 1985) ήταν αναχρονιστική, η θεματολογία, οι χαρακτήρες, τα πάντα παρέπεμπαν στη δεκαετία του '70, σα μια ταινία που για κάποιο λόγο έμεινε στο συρτάρι για δέκα χρόνια και ξαναβγήκε στις αίθουσες για να καλύψει καποιο κενό στον προγραμματισμο των μεγάλων στούντιο. Σε αυτή την αίσθηση βοηθάει φυσικά και ο εκπληκτικός Jon Voight, που η καριέρα του έληξε ουσιαστικά εκείνη τη δεκαετία και ξανααναστήθηκε (για λίγο) με αυτό το πεσιμιστικό αριστούργημα.
Γιατί περί αριστουργήματος πρόκειται. Η ερμηνεία του Voight κρατάει φυσικά την ταινία, δεν το συζητάω. (αξέχαστη η σκηνή "You are gonna clean that spot"). Μας χαρίζει έναν χαρακτήρα που θα απολάμβανε ο Νίτσε, χωρίς έλεος για κανέναν, ούτε για τους άλλους, ούτε για τον εαυτό του, χωρίς μεταμέλεια, χωρίς καμιά σκέψη για το μέλλον. Ο αντίπαλός του, ο Αρχιδεσμοφύλακας Ράνκε είναι ακριβώς το ίδιο, απλά τυχαίνει να είναι από την άλλη πλευρά του "Νόμου". Ο νεαρός που τον ακολουθεί (Ερικ Ρόμπερτς) δεν καταλαβαίνει τίποτα, μέχρι την τελευταία στιγμή. Τον θαυμάζει, θαυμάζει τη δύναμή του αλλά δεν καταλαβαίνει από που πηγάζει αυτή και τη μόνη στιγμή που ο Mάνι του Jon Voight προσπαθεί να τον διδάξει, να του δείξει γιατί είναι αυτός που είναι, τον τραβάει πίσω η κοπέλα της ταινίας (Rebecca de Mornay). Ηθικό δίδαγμα: Όποιος θέλει να είναι δυνατός και άφοβος πρέπει να είναι και Μόνος. (πάλι ο Νίτσε).
Όλα αυτά κινηματογραφούνται μοναδικά από τον Αντρέι Κοντσαλόφσκι, με υποδειγματικό ρυθμό και εκπληκτική φωτογραφία στα χιόνια της Αλάσκας. Το μόνο που με ενόχλησε είναι η υστερική ερμηνεία του Eric Roberts που μιλάει με μια εντελώς άχρηστη προφορά του αμερικάνικου Νότου, καθόλου πειστική και που ακόμη και να την πετύχαινε δε βλέπω τι προσθέτει στο χαρακτήρα που υποδύεται. Αλλά ας μη μεμψιμοιρούμε, η ταινία δεν έχει γεράσει καθόλου, είναι σα να γυρίστηκε χτες. Μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης.
