Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Nαι, αλλα εκεινη η σκηνη κορυφωσης του τριτου. Τι υπερτατο μαθημα σκηνοθεσιας και μονταζ.
Nαι, αλλα εκεινη η σκηνη κορυφωσης του τριτου. Τι υπερτατο μαθημα σκηνοθεσιας και μονταζ.
Οι ταινίες της ζωής μας....
- Thread starter Emilot
- Start date
Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Με είχε εκνευρίσει πολύ αυτή η σκηνή. Χειμώνας του 1990, μέσα στο σινεμά να την βλέπω, να μην μου αρέσει, και να την συγκρίνω με την αμέσως προηγούμενη του ταινία, το θαυμάσιο 'Tucker" και να σκέφτομαι μέσα μου. "Κάτσε να δεις ότι η μεγαλομανία του θα έχει βάλει σίγουρα φόνο στις σκάλες της όπερας".....όπερ και εγένετο.
Με είχε εκνευρίσει πολύ αυτή η σκηνή. Χειμώνας του 1990, μέσα στο σινεμά να την βλέπω, να μην μου αρέσει, και να την συγκρίνω με την αμέσως προηγούμενη του ταινία, το θαυμάσιο 'Tucker" και να σκέφτομαι μέσα μου. "Κάτσε να δεις ότι η μεγαλομανία του θα έχει βάλει σίγουρα φόνο στις σκάλες της όπερας".....όπερ και εγένετο.
Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Ακριβώς. Γι αυτό γράφω "σχεδόν" απογοήτευση. Η τελευταία μισή ώρα σώζει την τιμή όλης της ταινίας.
Ακριβώς. Γι αυτό γράφω "σχεδόν" απογοήτευση. Η τελευταία μισή ώρα σώζει την τιμή όλης της ταινίας.
Δημοκηδής
Μέλος Σωματείου
- 23 June 2006
- 10,366
Βλέπω την τριλογία κάθε δέκα χρόνια ... βοηθάνε και οι αλλαγές των φορμά οικιακής δισκέδασης ... με ενδιαφέρει να διαπιστώνω πως μεγαλώνω και αλλάζω απέναντι της ... το φουκαριάρικο τρίτο μέρος είναι μια πολύ καλή ταινία, αν την έκρινε κάποιος κατά μόνας ... απλώς, όταν συγκρίνεται με τα πρώτα δύο, λογικό είναι να ωχριά ...
άπειρες οι κορυφαίες στιγμές, με κορωνίδα την ερμηνεία, το βουβό αναφιλητό του Μπράντο όταν θρηνεί τον Σόνυ ...
άπειρες οι κορυφαίες στιγμές, με κορωνίδα την ερμηνεία, το βουβό αναφιλητό του Μπράντο όταν θρηνεί τον Σόνυ ...
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Kωστα εχω να το δω απο τοτε ...
το τριτο μερος δεν το θυμαμαι καθολου ισως να μην το εχω δει
εχω την τριλογια απο την βρωμερη φυλλαδα του θεμου
λεει απο εικονα ?
.
Kωστα εχω να το δω απο τοτε ...
το τριτο μερος δεν το θυμαμαι καθολου ισως να μην το εχω δει
εχω την τριλογια απο την βρωμερη φυλλαδα του θεμου
λεει απο εικονα ?
.
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Από όσο μπορώ να κρίνω από την ταπεινή μου 21άρα CRT Thomson, ναι, έχει πολύ καλή εικόνα. Από εκεί την πήρα κι εγώ από ότι φαίνεται, ήταν ένα τόσο άθλιο έντυπο που το έχω απωθήσει τελείως από τη μνήμη μου, φυσικά κατέληγε στον πρώτο σκουπιδοντενεκέ που έβρισκα εμπρός μου.
Από όσο μπορώ να κρίνω από την ταπεινή μου 21άρα CRT Thomson, ναι, έχει πολύ καλή εικόνα. Από εκεί την πήρα κι εγώ από ότι φαίνεται, ήταν ένα τόσο άθλιο έντυπο που το έχω απωθήσει τελείως από τη μνήμη μου, φυσικά κατέληγε στον πρώτο σκουπιδοντενεκέ που έβρισκα εμπρός μου.
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Πέρυσι στο Μάριενμπαντ (1961) σε σκηνοθεσία του Alain Resnais και σενάριο του πατέρα του αντι-μυθιστορήματος Alain Robbe Grillet.
Aπό τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών για μένα είναι η αγαπημένη μου.
Η υπόθεση, αν υπάρχει τέτοια, έχει ως εξής. 'Ενας ανώνυμος άντρας συναντά μια επίσης ανώνυμη γυναίκα σε ένα μπαρόκ ξενοδοχείο και τις αφηγείται την γνωριμία τους την προηγούμενη χρονιά (ή μήπως άλλη χρονιά?) στο ίδιο ξενοδοχείο (ή μήπως άλλο?) και την υπόσχεσή της να αφήσει τον άντρα της και να τον ακολουθήσει. Εκείνη δεν θυμάται τίποτα και ο άντρας προσπαθεί να της θυμίσει την γνωριμία τους.
Όσο εξελίσσεται η ταινία η αφήγηση από τον άντρα της γνωριμίας τους γίνεται όλο και πιο αντιφατική και μπερδεμένη με αποτέλεσμα στο τέλος να υπάρχει πλήρης σύγχυση του τι είναι αληθινό ή όχι.
Η ταινία του Ρενέ είναι η πρώτη που αψηφά εντελώς την συνηθισμένη γραμμικότητα στην πλοκή της υπόθεσης ή στην εξέλιξη των χαρακτήρων που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των φιλμς, ούτε καν ακολουθεί πρωθύστερη δομή. Για την ακρίβεια η ταινία δεν είναι απλά χρονικά ασυνεχής αλλά μάλλον "αχρονική" και αέναα επαναλαμβανόμενη σαν ελλειπτική. Το ίδιο συμβαίνει και με τους διαλόγους όπως και με το ντεκόρ, ανθρώπινο και μή.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο σινεμασκόπ, πολύ εύστοχη επιλογή για να μπορέσει ο Ρενέ να κινηματογραφήσει το πόνημά του, η ταινία είναι άκρως στυλιζαρισμένη, με παιχνίδια φωτός και σκιάς, και με μοναδικό "σάουντρακ" την "στοιχειωμένη" μουσική ενός εκκλησιαστικού οργάνου.
Η ταινία έχει χαρακτηριστεί εύστοχα ως "υπνωτική" και αποτελεί ένα άμεσα προσωπικό παιχνίδι του σκηνοθέτη, και του σεναριογράφου, με τον θεατή μια που οι ηθοποιοί αποτελούν δευτερεύουσες παραμέτροί της.
Παρά τα όσα έγραψα το φιλμ δεν επιδέχεται καμιάς απολύτως επεξήγησης και ο κάθε θεατής μπορεί κάλλιστα να δώσει την δική του εκδοχή χωρίς να έχει πέσει έξω και μάλλον αυτός ήταν ο στόχος του Ρενέ.
Την έχω δει 2 φορές στη ζωή μου, μονορούφι και τις δυό, χωρίς να έχει χάσει την γοητεία της καθόλου.
Τελειώνοντας θα θυμίσω ένα νήμα που είχε ανοίξει ο φίλος ecodrifter εδώ:
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php/46484-Last-Year-at-Marienbad
χωρίς να το πολυπροχωρήσουμε τότε. Όμως το σχόλιο του αγαπημένου Κώστα Λυμπερόπουλου τα λέει όλα. Το αντιγράφω και εδώ:
"χωρίς να έχω δεί την ταινία θα πώ ότι η Τέχνη για μένα -το τονίζω- δεν έχει πρωτίστως να κάνει με το νόημα αλλά, πρωτα και πάνω απ όλα, με την Αίσθηση.
έχω δεί πάρα πολλές ταινίες που το νόημά τους ήταν από δυσδιάκριτο έως ανύπαρκτο. Η Αίσθηση όμως που δημιουργούσαν στο θεατή ήταν τελείως συντριπτική.
Από το ZOO μέχρι το Lost Highway με άπειρους ενδιάμεσους σταθμούς."
Πέρυσι στο Μάριενμπαντ (1961) σε σκηνοθεσία του Alain Resnais και σενάριο του πατέρα του αντι-μυθιστορήματος Alain Robbe Grillet.
Aπό τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών για μένα είναι η αγαπημένη μου.
Η υπόθεση, αν υπάρχει τέτοια, έχει ως εξής. 'Ενας ανώνυμος άντρας συναντά μια επίσης ανώνυμη γυναίκα σε ένα μπαρόκ ξενοδοχείο και τις αφηγείται την γνωριμία τους την προηγούμενη χρονιά (ή μήπως άλλη χρονιά?) στο ίδιο ξενοδοχείο (ή μήπως άλλο?) και την υπόσχεσή της να αφήσει τον άντρα της και να τον ακολουθήσει. Εκείνη δεν θυμάται τίποτα και ο άντρας προσπαθεί να της θυμίσει την γνωριμία τους.
Όσο εξελίσσεται η ταινία η αφήγηση από τον άντρα της γνωριμίας τους γίνεται όλο και πιο αντιφατική και μπερδεμένη με αποτέλεσμα στο τέλος να υπάρχει πλήρης σύγχυση του τι είναι αληθινό ή όχι.
Η ταινία του Ρενέ είναι η πρώτη που αψηφά εντελώς την συνηθισμένη γραμμικότητα στην πλοκή της υπόθεσης ή στην εξέλιξη των χαρακτήρων που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των φιλμς, ούτε καν ακολουθεί πρωθύστερη δομή. Για την ακρίβεια η ταινία δεν είναι απλά χρονικά ασυνεχής αλλά μάλλον "αχρονική" και αέναα επαναλαμβανόμενη σαν ελλειπτική. Το ίδιο συμβαίνει και με τους διαλόγους όπως και με το ντεκόρ, ανθρώπινο και μή.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο σινεμασκόπ, πολύ εύστοχη επιλογή για να μπορέσει ο Ρενέ να κινηματογραφήσει το πόνημά του, η ταινία είναι άκρως στυλιζαρισμένη, με παιχνίδια φωτός και σκιάς, και με μοναδικό "σάουντρακ" την "στοιχειωμένη" μουσική ενός εκκλησιαστικού οργάνου.
Η ταινία έχει χαρακτηριστεί εύστοχα ως "υπνωτική" και αποτελεί ένα άμεσα προσωπικό παιχνίδι του σκηνοθέτη, και του σεναριογράφου, με τον θεατή μια που οι ηθοποιοί αποτελούν δευτερεύουσες παραμέτροί της.
Παρά τα όσα έγραψα το φιλμ δεν επιδέχεται καμιάς απολύτως επεξήγησης και ο κάθε θεατής μπορεί κάλλιστα να δώσει την δική του εκδοχή χωρίς να έχει πέσει έξω και μάλλον αυτός ήταν ο στόχος του Ρενέ.
Την έχω δει 2 φορές στη ζωή μου, μονορούφι και τις δυό, χωρίς να έχει χάσει την γοητεία της καθόλου.
Τελειώνοντας θα θυμίσω ένα νήμα που είχε ανοίξει ο φίλος ecodrifter εδώ:
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php/46484-Last-Year-at-Marienbad
χωρίς να το πολυπροχωρήσουμε τότε. Όμως το σχόλιο του αγαπημένου Κώστα Λυμπερόπουλου τα λέει όλα. Το αντιγράφω και εδώ:
"χωρίς να έχω δεί την ταινία θα πώ ότι η Τέχνη για μένα -το τονίζω- δεν έχει πρωτίστως να κάνει με το νόημα αλλά, πρωτα και πάνω απ όλα, με την Αίσθηση.
έχω δεί πάρα πολλές ταινίες που το νόημά τους ήταν από δυσδιάκριτο έως ανύπαρκτο. Η Αίσθηση όμως που δημιουργούσαν στο θεατή ήταν τελείως συντριπτική.
Από το ZOO μέχρι το Lost Highway με άπειρους ενδιάμεσους σταθμούς."
Attachments
Last edited:
Stellios papa
AVClub Fanatic
.
γεια σου Πανο
:worshippy:
τετοια θελω
εδω ο υπερεαλισμος
ισοπεδωνει την αφηγηση
εδω οι ανθρωποι
γινονται διακοσμητικα στοιχεια
και τα επιπλα πρωταγωνιστες
εδω ο σουρεαλισμος κανει
τον Μπονιουελ και τον Νταλι
να βλεπουν την ταινια με κομμενη την ανασα
Χα χα χα χα ημουν τυχερος ειδα την ταινια
σχετικα προσφατα πριν δυο τρεια χρονια
οταν το σινεμα δεν μπορουσε να προσφερει
πλεον τετοιους πινακες τεχνης ...
γεια σου Πανο
:worshippy:
τετοια θελω
εδω ο υπερεαλισμος
ισοπεδωνει την αφηγηση
εδω οι ανθρωποι
γινονται διακοσμητικα στοιχεια
και τα επιπλα πρωταγωνιστες
εδω ο σουρεαλισμος κανει
τον Μπονιουελ και τον Νταλι
να βλεπουν την ταινια με κομμενη την ανασα
Χα χα χα χα ημουν τυχερος ειδα την ταινια
σχετικα προσφατα πριν δυο τρεια χρονια
οταν το σινεμα δεν μπορουσε να προσφερει
πλεον τετοιους πινακες τεχνης ...
Δημοκηδής
Μέλος Σωματείου
- 23 June 2006
- 10,366
Re: Απάντηση: Οι ταινίες της ζωής μας....
:slapface:
τι λες βρε απαράδεκτε γέροντα ... δεν σου ξαναμιλάω ...:slapface: άκου πριν δύο τρία χρόνια .... αν υπολογίσω και τους αγγελοπουλικούς ρυθμούς σου, δηλ. την είδες προχθές το βράδυ ...
:slapface:
τι λες βρε απαράδεκτε γέροντα ... δεν σου ξαναμιλάω ...:slapface: άκου πριν δύο τρία χρόνια .... αν υπολογίσω και τους αγγελοπουλικούς ρυθμούς σου, δηλ. την είδες προχθές το βράδυ ...
Last edited:
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι ταινίες της ζωής μας....
ειμαι νεοτατος νεος και βλεπω μοντερνο σινεμα
εσυ εισαι γεροντας που βλεπεις συντηρητικες κομψες περιπετειες συγχρονης εποχης αλα ''Argo'
:aetsch:
ειμαι νεοτατος νεος και βλεπω μοντερνο σινεμα
εσυ εισαι γεροντας που βλεπεις συντηρητικες κομψες περιπετειες συγχρονης εποχης αλα ''Argo'
:aetsch:
Θέλει ειδικές συνθήκες θέασης για να την χαρείς. Εγώ την βλέπω βράδυ με σβηστά φώτα και την γυναίκα μου να κοιμάται!!!!!!
Προσπάθησε να βρεις και λίγη ψυχική ηρεμία για να την απολαύσεις, δύσκολο όμως αυτό στις μέρες μας.
Stellios papa
AVClub Fanatic
23 χρονακια.....
Ασε τον Στελιο, είναι μια κατηγόρια μονός του.....
Η ηλικία στον Στέλιο πηγαινει ανάποδα κρατώντας την εμπειρική ματια του παροντος......
Υ.Γ Πάνο εχεις δίκιο....για τις συνθήκες. Αν και η σύντροφος έχει τα ιδία γουστα, οποτε δεν έχω θέμα...χιχι!