Οικείες παιδικές μουσικές μνημες.

Σπύρος Σούρλας said:
13 χρόνια πέρασαν πιά..
Και είναι καιρός τώρα πού μπορώ πλέον στην επέτειο νά συγκινούμαι καί νά χαίρομαι καί νά μιλώ γι´αυτά.

Μιά επέτειος χαρμολύπης πού μού προσέφερε μιάν ώρα επιστροφής στήν παιδική μου γωνιά.
Click to expand...

Μου δίνεις την ελπίδα πως μια μέρα θ' αντέχω να τους θυμάμαι.
Οι στοιχειωμένες οι γωνιές στο πατρικό σπίτι δεν επιτρέπουν την περιήγηση...
Για να δούμε... ισως είναι θέμα χρόνου

όσο για τις συμπτώσεις με τις ημερομηνίες:
"Είναι τυχαίο;... Δε νομίζω!"

Με είχε πολύ απασχολήσει το θέμα, καθώς έχασα τη μητέρα μου τη μέρα των γενεθλίων της και κηδεύτηκε τη μέρα της επετείου των γάμων της...

-bye-
 
Κωστας Λυμπεροπουλος said:
Λάθος: τα παιδιά είναι επίσης μεγάλοι δάσκαλοι. Για τους γονείς εννοώ...;)
Η διάπλαση είναι αμφίδρομη.
Click to expand...

Δυνητικά και υπό προϋποθέσεις ίσως και τα παιδιά να είναι "μεγάλοι δάσκαλοι"...
Ωστόσο, το περιβάλλον που αναπτύσσονται και η παιδεία των γονέων (π.χ., πόσο ανοιχτόμυαλοι και δεκτικοί είναι, κλπ.) είναι καθοριστικοί παράγοντες για κάτι τέτοιο. Απ' την άλλη, η επίδραση των γονέων (και όχι μόνο) στη διάπλαση του χαρακτήρα των παίδων δεν είναι ούτε αμφισβητήσιμη ούτε και συγκρίσιμη νομίζω...;)
 
" Ἐν Ἀθήναις τοὺς παῖδας μετ' ἐπιμελείας διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσι. Πρῶτον μὲν καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς ὁ πατὴρ ἐπιμελοῦνται ὅπως βέλτιστος γενήσεται ὁ παῖς, διδάσκοντες ὅτι τὸ μὲν δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν ἐστι. Εἶτα δέ, ἐπειδάν οἱ παῖδες εἰς ἡλικίαν ἔλθωσιν, οἱ γονεῖς εἰς διδασκάλων πέμπουσιν, ἔνθα οἱ μὲν γραμματισταὶ ἐπιμελοῦνται ὅπως γράμματα μάθωσι καὶ τὰ γεγραμμμένα ἐννοῶσι, οἱ δὲ κιθαρισταὶ τῷ κιθαρίζειν ἡμερωτέρους αὐτοὺς ποιεῖν πειρῶνται καὶ τάς τῶν παίδων ψυχάς πρὸς τὸν ρυθμὸν καὶ τὴν ἁρμονίαν οἰκειοῦσι. Ἔτι οἱ παῖδες ἐν γυμνασίοις καὶ παλαίστραις φοιτῶσιν, ἔνθα οἱ παιδοτρίβαι βελτίω τὰ σώματα αὐτῶν ποιοῦσι, ἵνα μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν τῶν σωμάτων πονηρίαν."

Πλάτωνος, Πρωταγόρας 325 – 326πχ. (ελεύθερη διασκευή)
 
Έκλαψα διαβάζοντας το κείμενο του Σπύρου και ας μην έχω παρόμοια εμπειρία στη ζωή μου. Θεωρώ τη μουσική ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή μου και πιστεύω ότι οι παιδικές μουσικές μας μνήμες μας σημαδεύουν για πάντα. Αν υπάρχει κάτι που θυμάμαι έντονα από τότε είναι το παλιό στερεοφωνικό με το πικάπ και τους δίσκους του πατέρα μου, ενός ανθρώπου που του οφείλω πολλά και στη μουσική μου παιδεία και ας μην το καταλάβαινα τότε. Από μουσική πολλά, αλλά κυρίως δύο ονόματα έχουν κολλήσει στο μυαλό μου: Χατζιδάκις και Ξαρχάκος, κυρίως ο πρώτος. Ρωμαϊκή Αγορά, Ο μεγάλος ερωτικός, Πορνογραφία, Ο ματωμένος γάμος (ο πλέον αγαπημένος μου, με έναν λατρεμένο Λάκη Παππά) και πολλά άλλα. Δεν ξεχνιούνται αυτά, όσα χρόνια και να περάσουνε.
Σπύρο υποβάλλω τα σέβη μου...
 
Εξάλλου δε ζητήσαμε τη νίκη-
μονάχα λίγη μουσική...
(Τάσος Λειβαδίτης)

Μπορώ να πω, πως άγγιξες και δικές μου παιδικές νοσταλγίες Σπύρο, καθώς οι περισσότερες επιλογές από την Ελληνική δισκογραφία που αναφέρονται, είναι και των δικών μου γονιών επιλογές.
 
"Aυτό πού μούχε κάνει μεγάλη εντύπωση ήταν η κενή 2η πλευρά κάποιου δίσκου σε εκείνα τά box set τής Οπερας..μιάς και τό έργο είχε τελειώσει στην πρωτη πλευρά τού τρίτου δίσκου..."

Είχες δίκιο....! Δεν ήταν κενή.

Να´σαι καλά Σπύρο και να τον νοσταλγείς
(άσχετο αν μας τσάκισες σήμερα...!)
Ρ.Τελειούδη
 
Η μνήμη είναι αυτή που κρατά ζωντανούς τους αγαπημένους μας ανθρώπους και η μεγαλύτερη αντίσταση στη λήθη είναι η αγάπη. Άκρως συγκηνητική αυτή η κατάθεση από καρδιάς.
 
δεν είχε πέσει στην αντιληψή μου το συγκεκριμένο τόπικ
αλλά τώρα που το διάβασα τολμώ να πω ένιωσα πιο αισιόδοξος για την ανθρώπινη φύση
έχω κουραστεί από τους ατσαλάκωτους που δεν αφήνουν τα συναισθήματά τους να φανούν , που τα πνίγουν για να μη φανούν αδύναμοι και στο τέλος τα πνίγουν , οπότε σταματούν να νιώθουν
αν δεν πενθήσεις δεν μπορείς να ελευθερωθείς , να νιώσεις το ωραίο
Όταν γράφεις κάτι τόσο συναισθηματικό στο διαδίκτυο δεν ξέρεις αν θα βρεθούν κάποιοι που θα το εκτιμήσουν, όμως πάντα υπάρχουν κάποιοι που το διαβάζουν και τους αγγίζει, άσχετα αν μιλάνε ή όχι
φίλε Σπύρο σε ευχαριστώ πολύ γι'αυτά που διάβασα γιατί με έκανες να νιώσω λιγότερο μόνος
όσο για τον δικό μου πατέρα ,που ακόμα και την απώλειά του με μουσική τη βίωσα , τον έχασα πριν 3 χρόνια αλλά δεν είμαι έτοιμος να γράψω γι'αυτόν
όχι τώρα
όχι ακόμα
κάποτε στο μέλλον όταν πραγματικά ξεπεράσω την απώλεια , ίσως...
ή μάλλον σίγουρα...χωρίς να γνωρίζω πότε
όταν είμαι έτοιμος

για μια ακόμη φορά σε ευχαριστώ... να σαι καλά !
 
Mε μια γραφη σαν τρεχουμενο νερακι μας εβαλες στο σπιτι σου,
μοιραστηκες συναισθηματα,αναμνησεις...
Γι ¨αυτο και μονο σε ευχαριστουμε!

Η τομη των μουσικων αναμνησεων μας μεγαλη,
πλην της κλασσικης,ο πατερας μου ορφανος -δεν γνωρισε πατερα
σκοτωθηκε στον Σαγγαριο!!!-απλος δασκαλος αλλα καλος-τον εχασα τετοιες μερες περισυ-δεν μουδωσε τα ερεθισματα οπως ο δικος σου ,
αλλα τα πηρα εστω και αργα απο αυτο το νημα οπου εσυ και καποιοι
αλλοι το πλουτιζεται συνεχεια... σε βαρος του χρονου σας οχι τοσο μονο σε ποσοτητα, αλλα και σε ποιοτητα,τα κειμενα σας μικρα διαμαντακια!

Δεν πρεπει στα Ελληνικα να υπαρχει αλλη τετοια βαση δεδομενων
γυρω απο την κλασσικη μουσικη!
Ευχαριστουμε ξανα-bye-
 
«Από χρόνια το καναρίνι, το μαγικό πουλί που μου' χε κάμει, όταν ήμουν παιδί, μπουναμά ο πατέρας μου, [...] είχε πεθάνει [...] . ή καλύτερα, είχε παραδώσει το κελάηδημά του στον Κύριο. Το θάψαμε στο περβολάκι της αυλής μας, η αδερφή μου έλκαιε μα εγώ ήμουν ήσυχος γιατί ήξερα πως όσο θα ζούσα δε θα το άφηνα να πεθάνει. ”Δε θα σε αφήσω να πεθάνεις, μουρμούριζα σκεπάζοντάς το με το χώμα. Θα ζούμε και θα ταξιδεύουμε μαζί.”
Κι όταν μεγάλωσα κι έφυγα από την Κρήτη και περιπλανιόμουν απάνω στη φλούδα της Γης, ένιωθα πάντα το καναρίνι γαντζωμένο στο κορφοκέφαλό μου να κελαηδάει, να γυρίζει, να ξαναγυρίζει ακατάπαυστα το ίδιο τσάκισμα του τραγουδιού:
“ Σήκω να φύγουμε, τι καθόμαστε εδώ, δεν είμαστε στρείδια, είμαστε πουλιά, σήκω να φύγουμε“.»

Νίκου Καζαντζάκη, Αναφορά στον Γκρέκο
 
Top Bottom