Ομιλείτε παρακαλώ - Chat Room

Status
Not open for further replies.
Απάντηση: Re: Ομιλείτε παρακαλώ - Chat Room

Maestro said:
Όμως νομίζω ότι αν είχα την ευκαιρία να'μουν εκεί, έστω και εκ των υστέρων, με την οικογένειά μου να την αποχαιρετήσουμε μαζί, ίσως μέσα μου να ένιωθα μια ισορροπία.
Click to expand...

Αυτο το συναισθημα ανισορροπιας .... με τον καιρο .... θα αμβλυνθει.
 
Παιδιά, για μια ακόμη φορά σας ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σας. Η ζωή εδώ συνεχίζεται με φρενήρεις ρυθμούς και δεν επιτρέπει αυτή τη στάση και περισυλλογή που έχουμε ανάγκη σε τέτοιες περιπτώσεις. Κι όμως, αυτά τα λίγα που γράψαμε εδώ σε μια σελίδα, λειτούργησαν έτσι ακριβώς, τα χρειαζόμουν να τ'ακούσω, και επί προσωπικού.

Εξάλλου, σε τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που φεύγουν πλήρεις ημερών, αυτή είναι η στιγμή όχι για θλίψη, αλλά για να γιορτάσουμε τη ζωή τους, που όσο ήταν κοντά μας μας σημάδεψε.

Στέλιο, όπως το γράφεις ακριβώς: Ένα κομμάτι του εαυτού μας πεθαίνει μαζί με κάθε άνθρωπό μας που χάνουμε στη διάρκεια της ζωής μας. Ίσως αυτό είναι το πιο τρομακτικό από όλα τα συναισθήματα που περνάνε απ'το μυαλό μου αυτές τις μέρες. Όσο όμως τους θυμόμαστε με χαρά, ίσως να μπορέσουμε να το κρατήσουμε.

Γράψτε κάτι άλλο όμως, αρκετά σας σκοτείνιασα την κουβέντα. Πάμε μπροστά. Να είναι καλά όπου είναι, και να'μαστε κι εμείς καλά να τη θυμόμαστε. Και αυτή και όλους τους άλλους που έχουμε/έχετε χάσει.
:ADFADF1:
 
Ιάσονα συλλυπητήρια ,νομίζω ότι κάθε φορά που φεύγει κάποιος πρόγονός μας είναι σαν να κόβεται μια ρίζα από τη ζωή μας .
 
Όταν χάνεται ένας δικός μας άνθρωπος βιώνουμε την απότομη και αναντικατάστατη απουσία του.
Χάνεται ένα φως από τη ζωή μας και αυτό είναι τραγικό.

Έχει μεγάλη σημασία όμως τα πράγματα να γίνονται με την φυσιολογική τους σειρά.
Πολύ σωστά το εντόπισε ο Ιάσωνας.

Το να έχει ζήσει τη ζωή του ο άνθρωπός μας και να την έχει γευτεί σε όλο της το μεγαλείο είναι παραπάνω από παρήγορο.
Είναι απόλυτα ουσιαστικό. Έχεις μέσα σου την πληρότητα και σου μένει η γλυκιά ανάμνηση.

Το μεγάλο δράμα είναι όταν τα "πράγματα" δεν γίνονται με την κανονική σειρά.
Όταν στα καλά καθούμενα ένας δικός σου άνθρωπος, υγιέστατος, πάνω στην καλύτερη ηλικία του και ενώ ετοιμάζει σημαντικά γεγονότα για την ζωή του, φεύγει εντελώς ξαφνικά και αναίτια.
Για εντελώς χαζό λόγο.

Είναι κάτι που πέρασα και έκοψε τη ζωή μου στα δύο: στη ζωή μου πριν και την ζωή μου μετά.

Είναι κάτι που ποτέ δεν ξεπερνάς, που αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις την ζωή και ακόμη χειρότερα την βιώνεις για πάντα μετά.
Η "ζωή" απλά έχει άλλη έννοια πλέον. Είναι απλά μια υποχρέωση που πρέπει να την ολοκληρώσεις.

Αισθάνεσαι πέρα από την απώλεια τεράστια αδικία, θυμό που σε πνίγει και τελικά απελπισία από την οποία δεν μπορείς να συρθείς έξω.

Ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.
 
Ιάσονα τα θερμά μου συλλυπητήρια..όλα μπροστά στο οριστικό και αμετάκλητο του Μεγάλου Ταξιδιού είναι άνευ σημασίας..Τιμή και αιώνια μνήμη πρέπουν στους ανθρώπους των οποίων αποτελούμε τη φυσική συνέχεια..Να είστε καλά να τη θυμάστε,θα ζει δια μέσου σας..
 
Πάντως Ιάσονα, αν μπορείς να έρθεις για τα 40 της γιαγιάς, θα είναι σημαντικό. Νομίζω ότι ειδικά το φαγητό μετά το μνημόσυνο, είναι από τις σπάνιες στιγμές, ειδικά αν μαζευτούν αρκετά μέλη της οικογένειας. Είχα διαβάσει κάπου ότι τα έθιμα στα Ελληνικά ορθόδοξα μνημόσυνα είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που γίνονται στην υπόλοιπη Ευρώπη κι είναι πολύ χαρακτηριστικά του λαού μας. Έχουν μια ειλικρίνεια και ελαφρότητα πολύ ιδιαίτερη.
Να σου πω την αλήθεια, σε εμένα λειτουργεί πολύ ανακουφιστικά κι η επίσκεψη στους τάφους των αγαπημένων που έφυγαν. Με βοηθάει να δω τα πράγματα αρκετά διαφορετικά. Τι έχει αξία και τι δεν έχει. Μια αναδρομή στον άνθρωπο που κάποτε ήμουνα και ήθελα να γίνω vs αυτού που τελικά κατέληξα.
 
Φιλε Ιασωνα, να εισαι καλα και να τη θυμασαι οπως πρεπει.
Οπως ειπαν και παραπανω ειναι σιγουρο οτι χαιροταν που κυνηγας το ονειρο σου..


Στάλθηκε από το LG-H815 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
 
Το πιθανότερο είναι πως η γιαγιά θα είχε την υπερηφάνεια του τί κατάφερε και γι' αυτό βρίσκεται μακριά ο εγγονός, με αυτό τον τρόπο την έχεις τιμήσει εν ζωή.

Sent from my SM-G930F using Tapatalk
 
Να είστε καλά παιδιά όλοι για τα λόγια σας, ξέρω ότι όσοι γράψατε το νιώσατε και δεν το κάνατε από υποχρέωση, και σημαίνει πολλά αυτό για μένα. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο εδώ μέσα έγραψα για τη γιαγιά, γι'αυτόν ακριβώς το λόγο.

Στέλιο, ο στόχος είναι να καταφέρω να'μαι στα 40, αλλά θα εξαρτηθεί από τις βίζες κλπ, είμαι στα τελικά στάδια της διαδικασίας της πράσινης κάρτας και θεωρητικά πρέπει να μη βγω εκτός χώρας μέχρι να "τελεσιδικήσει"... Κι εγώ το πιστεύω ότι αν βρεθώ εκεί θα νιώσω μια εσωτερική ισορροπία και θα συνεχίσω παρακάτω με πιο πολλή γλύκα παρά πίκρα.
 
Maestro said:
Να είστε καλά παιδιά όλοι για τα λόγια σας, ξέρω ότι όσοι γράψατε το νιώσατε και δεν το κάνατε από υποχρέωση, και σημαίνει πολλά αυτό για μένα. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο εδώ μέσα έγραψα για τη γιαγιά, γι'αυτόν ακριβώς το λόγο.

Στέλιο, ο στόχος είναι να καταφέρω να'μαι στα 40, αλλά θα εξαρτηθεί από τις βίζες κλπ, είμαι στα τελικά στάδια της διαδικασίας της πράσινης κάρτας και θεωρητικά πρέπει να μη βγω εκτός χώρας μέχρι να "τελεσιδικήσει"... Κι εγώ το πιστεύω ότι αν βρεθώ εκεί θα νιώσω μια εσωτερική ισορροπία και θα συνεχίσω παρακάτω με πιο πολλή γλύκα παρά πίκρα.
Click to expand...

Ιάσωνα, με όλο το φιλικό θάρρος θα σου πω ότι δεν έχει σημασία να είσαι στα 40.
Μην διακινδυνεύσεις την διαδικασία με την πράσινη κάρτα.

Στα 40 μπορείς να ανάψεις ένα κεράκι και εκεί που είσαι.

Η πιο σημαντική -στιγμή- θα είναι όταν βρεθείς εκεί στο μνήμα της γιαγιάς σου μόνος σου.

Εκεί και τότε θα μπορέσεις κάνεις τον διάλογό σου μαζί της και μετά μπορείς να της κάνεις ένα μνημόσυνο (στο μνήμα).

Όχι με πολύ κόσμο. Γιατί αυτό που θα σε γλυκάνει είναι εντελώς προσωπικό μεταξύ εσένα και εκείνης.


Και αυτό μπορεί να γίνει σε όποιον χρόνο σε εξυπηρετεί.

Να είσαι ελεύθερος και όχι πιεσμένος.
 
chrisssb said:
Ιάσωνα, με όλο το φιλικό θάρρος θα σου πω ότι δεν έχει σημασία να είσαι στα 40.
Μην διακινδυνεύσεις την διαδικασία με την πράσινη κάρτα.

Στα 40 μπορείς να ανάψεις ένα κεράκι και εκεί που είσαι.

Η πιο σημαντική -στιγμή- θα είναι όταν βρεθείς εκεί στο μνήμα της γιαγιάς σου μόνος σου.

Εκεί και τότε θα μπορέσεις κάνεις τον διάλογό σου μαζί της και μετά μπορείς να της κάνεις ένα μνημόσυνο (στο μνήμα).

Όχι με πολύ κόσμο. Γιατί αυτό που θα σε γλυκάνει είναι εντελώς προσωπικό μεταξύ εσένα και εκείνης.


Και αυτό μπορεί να γίνει σε όποιον χρόνο σε εξυπηρετεί.

Να είσαι ελεύθερος και όχι πιεσμένος.
Click to expand...

Δε θα το ρισκάρω Χρήστο, το ξέρω, απλά ελπίζω να τελειώσει η υπόθεση νωρίτερα και να έχω την ευκαιρία. Σίγουρα οι προσωπικές μου σκέψεις μπορούν να περιμένουν, αλλά και ο διάλογος με την οικογένεια που μαζεύεται για μια τέτοια στιγμή είναι πολύτιμος. Το πως θυμούνται όλοι μαζί στιγμές απ'το παρελθόν, που πιθανότατα έχουν χαθεί στο μυαλό σου.
 
fuorigioco1981 said:
μιας και γράφετε για γάτες ο σουλφικαρ και η άσπρη η εσμα. αμφότεροι του 2005!αδεσποτακια.ο σουλφικαρ βρέθηκε στην μέση του δρόμου με τον ομφάλιο λώρο μεγάλωσε με μπιμπερό. η άλλη η κλωσσα χαλανδριωτικο κουμάσι αδεσποτακι.
91e3574d4e18d41d43da70b1e36191a1.jpg
8e01ea32dfa007177d990bf5582a9106.jpg


Στάλθηκε από το Redmi Note 4 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Click to expand...

Φιλε πανεμορφα τα ζωακια σου.
Να ναι καλοτυχα, να τα χαιρεσαι και να σε χαιρονται και αυτα.

:2thumb22sup:
 
Status
Not open for further replies.
Top Bottom