Η γιαγια μου, μου ειχε διηγηθει μια ιστορια απο την κατοχη και εχω καθε αιτια να τιν πειστεψω.
Ηταν αρχη της κατοχης λοιπον, φτωχη οικογενεια σε μια συνοικια των Αθηνων, στο Παγκρατι...
Στην γειτονια εμενε μια οικογενεια Εβραιων ευκαταστατων, που επαγγελοντο χρυσοχοοι.
Οταν ειδαν τι ερχεται, ο πατριαρχης ηρθε στο σπιτι με μια μεγαλη και βαρια βαλιτσα.
Κυρα Λενη της, λεει πρεπει, να φυγουμε αμεσα. Ξερουμε οτι εισαστε τιμιοι ανθρωποι, σου φερνω λοιπον αυτη την βαλιτσα, βαλτην καπου σε σιγουρια αν μπορεις και αν ξαναρθουμε να στη ζητησουμε μας την ξαναδινεις.
Εγω πιτσιρικας μ'ετρωγε να μαθω αν και ποσα χρυσαφικα πηρε η γιαγια μου απο την βαλιτσα για να την βγαλουν στην κατοχη, η αν εμεινε τιποτα για να μου παρουν κανα παιχνιδι.
Ε λοιπον της λεω, βρηκες χρυσαφικα ;
Ουτε την ανοιξα μου λεει. Ηρθαν μετα απο 4 χρονια. Ζητησαν την βαλιτσα τους την εδωσα μ'ευχαριστησαν και εφυγαν...
Καλα δεν εισαστε με τα καλα σας της ελεγα... Δεν μπρουσα να το χωνεψω οτι δεν τσιμπησαν κατι απο μια ολοκληρη βαλιτσα που προφανως ειχε χρυσαφικα.
Δεν μου ανοικε μου ειπε...
Ναι αλλα εισασταν φτωχοι, στην κατοχη...
Ναι αλλα δεν ηταν δικη μου. κατι τετοιο μου απαντουσε που δεν μπορουσα τοτε να το κατανοησω.
Τουλαχιστον σου εδωσαν ενα μερτικο (τρωγομουν πραγματικα με αυτη την ιστορια) ;
Οχι μου ειπε...τοτε αρχισα να τους βριζω ακομα περισσοτερο (μεσα μου) σαν "ηλιθιους" μου φαινοντουσαν σαν θυματα της κοινωνιας.
Σημερα που δεν ειναι πια σ'αυτη την ζωη εδω και δεκαετιες, καταλαβαινω ποσο πιο σημαντικο ηταν αυτο που καναν απο το να κλεβαν τη βαλιτσα.
Και πως μεγαλωσαμε εμεις τοτε.