SR-71
AVClub Fanatic
Παντως, αδερφε ... φοβασαι υπερβολικα.
Και εγω φοβαμαι ... αλλα με καποιον τροπο το τιθασευω.
Ψαξε λιγο στην παιδικη σου ηλικια ... απο κει ξεκινουν οι δαιμονες.
Και στο 99% των περιπτωσεων ΔΕΝ ειναι δικοι μας.
Καποτε (ημουν Α Γυμνασιου, η αδερφη μου 4η Δημοτικου)
ξεκινησε η μανα μου να μας παει απο την ακτη του Καλαμου
στο αγκυροβολι (μια τεραστια κυλινδρικη εξεδρα) ενος φορτηγου πλοιου
που ειχε δεσει 500 μετρα απο την ακτη.
Στην αρχη το νερο ηταν γαλαζοπρασινο ομως οσο προχωρουσαμε ...
σκουραινε. Καποια στιγμη εγινε καταμαυρο. Η μανα μου τρελλαθηκε
απο τρομο. Εμεις ... φτασαμε στο αγκυροβολι, το ανεβαιναμε και
καναμε βουτιες. Καποια στιγμη αντιληφθηκαμε οτι η μανα μας
θα πνιγοταν απο αγωνια και φοβο. Βουτηξαμε μεσα και την
συραμε στην ακτη (καναμε ενα 15λεπτο να φτασουμε).
Σε αυτο το 15λεπτο, αρχισαμε ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ να φοβομαστε.
Δεν το κρυβω ... κατουρηθηκα μεσα στον θαλασσα.
Μετα απο λιγο και η αδερφη μοθ "Μανο, τι κανουμε τωρα ?"
"Τραβα να φτασουμε ..."
Εαν δεν μας ειχε μεταδωσει τον φοβο της, η μανα μου (που δυστυχως
παρεμεινε μεχρι και σημερα, σε μικροτερο βαθμο) εγω ισως να ανοιγομουν
στο μισο χιλιομετρο μεσα στα βαθια. Παντως, στα 100 μετρα μεσα,
το νερο ΔΕΝ προλαβαινει να αποκτησει βαθος. Οποτε δεν ανασυρονται
οι μνημες του Καλαμου (Αττιικης) .... for better or for worse.
(Υστεροπλητρον ... ο πατερας μου ειχε σκασει απο περηφανεια που σχεδον
τους εσυρα ολους στην ακτη ... κατι που ισως να ΜΗΝ μπορουσα να κανω
σημερα .... που εκτιμω ΠΟΛΥ περισσοτερο την αξια της ζωης !!!!)
Και εγω φοβαμαι ... αλλα με καποιον τροπο το τιθασευω.
Ψαξε λιγο στην παιδικη σου ηλικια ... απο κει ξεκινουν οι δαιμονες.
Και στο 99% των περιπτωσεων ΔΕΝ ειναι δικοι μας.
Καποτε (ημουν Α Γυμνασιου, η αδερφη μου 4η Δημοτικου)
ξεκινησε η μανα μου να μας παει απο την ακτη του Καλαμου
στο αγκυροβολι (μια τεραστια κυλινδρικη εξεδρα) ενος φορτηγου πλοιου
που ειχε δεσει 500 μετρα απο την ακτη.
Στην αρχη το νερο ηταν γαλαζοπρασινο ομως οσο προχωρουσαμε ...
σκουραινε. Καποια στιγμη εγινε καταμαυρο. Η μανα μου τρελλαθηκε
απο τρομο. Εμεις ... φτασαμε στο αγκυροβολι, το ανεβαιναμε και
καναμε βουτιες. Καποια στιγμη αντιληφθηκαμε οτι η μανα μας
θα πνιγοταν απο αγωνια και φοβο. Βουτηξαμε μεσα και την
συραμε στην ακτη (καναμε ενα 15λεπτο να φτασουμε).
Σε αυτο το 15λεπτο, αρχισαμε ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ να φοβομαστε.
Δεν το κρυβω ... κατουρηθηκα μεσα στον θαλασσα.
Μετα απο λιγο και η αδερφη μοθ "Μανο, τι κανουμε τωρα ?"
"Τραβα να φτασουμε ..."
Εαν δεν μας ειχε μεταδωσει τον φοβο της, η μανα μου (που δυστυχως
παρεμεινε μεχρι και σημερα, σε μικροτερο βαθμο) εγω ισως να ανοιγομουν
στο μισο χιλιομετρο μεσα στα βαθια. Παντως, στα 100 μετρα μεσα,
το νερο ΔΕΝ προλαβαινει να αποκτησει βαθος. Οποτε δεν ανασυρονται
οι μνημες του Καλαμου (Αττιικης) .... for better or for worse.
(Υστεροπλητρον ... ο πατερας μου ειχε σκασει απο περηφανεια που σχεδον
τους εσυρα ολους στην ακτη ... κατι που ισως να ΜΗΝ μπορουσα να κανω
σημερα .... που εκτιμω ΠΟΛΥ περισσοτερο την αξια της ζωης !!!!)