Ομιλείτε παρακαλώ - Chat Room

Status
Not open for further replies.
O άνθρωπος είναι το μόνο ον (από όσο γνωρίζουμε μέχρις στιγμής) που έχει επίγνωση του θανάτου του.

Αυτό του πέφτει βαρύ.

Δεν σημαίνει όμως ότι δεν ξεπερνιέται είτε μετά από σκέψη είτε εξαιτίας καταστάσεων.


Επίσης έχω την εντύπωση ότι ο όρος "σοφιστείες" είναι εντελώς λάθος όταν αναφέρεται κανείς σε όσα είπανε ο Επίκτητος, ο Σένεκας, ο Μάρκος Αυρήλιος κ.λπ.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους όρους σοφία και σοφιστεία.

Κάποια πράγματα μπορεί να φαίνονται ή και να είναι δύσκολα, δεν σημαίνει όμως ότι είναι ψευδή.
 
chrisssb said:
Αν οι άνθρωποι και τα replicants του κόσμου του Blade Runner γνωρίζανε τους στωικούς θα ήταν όλοι πολύ chill. :D

Δυστυχώς η τέχνη του ζην -όπως είπε και ο Νίτσε- έχει μπει στο περιθώριο της σύγχρονης κοινωνίας.
Click to expand...

Ωρες ωρες σκεφτομαι οτι σημερα ειμαστε ισως ηδη γεματοι απο replicants. Μονο απο...την αναποδη, χωρις κανενα απο τα αβανταζ τους και τις εξελιξεις τους. Το αντιθετο, αντι αυξημενης νοημοσυνης, αυξημενων επιδεξιωτητων, αυξημενων αισθησεων. Το μονο κοινο την αισθηση του κενου, αυτου του κατιτις το οποιο τα ρεπλικαντς του Μπ.Ρ. επιζητουν.

Τελικα ηδη ο ορος replicants και μονο απο μονος του αρκει σαν υλη για στοχασμο. Και μπορει αριστα να θεωρηθει σαν αναφορα (μια ακομα) στην Πλατωνικη θεωρια του προτοτυπου αληθηνου και αιωνιου ( Ιδεα -με κεφαλαιο για καθε αποφυγη συγχισης ) σε σχεση με τα εκτυπα.
Ρεπλικα, αρχικα στην Λατινικη αυτο που κανει την αντιθετη ταση η διαδρομη απο την αρχικη, πχ το διπλωμα μετα το ξεδιπλωμα ενος παπυρου.
Μετα στην Γαλλικη παιρνει δυο μορφες μια του νοηματικου λογου, ως η αντιστοιχη και αντιθετη απαντηση, και μετα στο παιδιο των "πραγματων" το ομοιωμα, αυτο που φτιαχνεται κατα το πρωτοτυπο, που δεχεται τεχνικη προσαρμογη και μπορει να ειναι και σεριακο. παντα σε μια σχεση με το πρωτοτυπο και παντα σε ενα περιθωριο περισσοτερο η λιγοτερο αστοχιας, διαφυγης.
Και διαφορα αλλα για τα οποια θα μπορυσε να γινει βιβλιο....
Σπουδαιο νοημα ο ορος Ρεπλικα, και καποιος διορατικος οπως ο Φ.Ντ. θα μπορουσε να σκεφτει σε αυτη την πολυσχιδη σχεση.

Ολο το ερωτημα που ερχεται να κατασταλαξει μεσα απο την περιπετεια της αναζητησης του Ειναι ( σε σχεση με το μη Ειναι)...ειναι αυτο του προτοτυπου. Της Ιδεας. Της Φορμας.

Κατ εμε το 2049 πηγε την ηδη βαθεια σκεψη του πρωτου Μπ.Ρ. ακομα πιο περα.

Εντιτ : Φυσικα και ο Σοφισμος δεν εχει καμμια μα καμμια σχεση με τον Στωϊ(κι)σμο. Μα καμμια.
Η σχολη που εβγαλε ταυτοχρονα εναν αυτοκρατορα και ενα σκλαβο που για τους δυο δεν ειχε σημασια το "επιφαινομενο". Οπως και ο θανατος.

Βεβαια για να εισαι στωϊκος θελει πολυυυυ "βαρυ φορτιο", δεν γινεται ετσι στο τσακ οποιος θελει η οποιος "το σκεφτεται".
 
To να λέγεται πάντως ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαλλαχθεί από τους πρωτογεννείς φόβους (του θανάτου κ.λπ.) είναι και επιστημονικά λάθος.

Δεν είναι καν ανάγκη να γίνει κανεί βαθειά φιλοσοφημένος, στωικός ή έστω να κάνει ψυχοθεραπεία.

Γιατί ξεχνάμε μια άλλη βασική ψυχολογική λειτουργία του ανθρώπου: είναι πιο δύσκολο να βλέπεις κάτι παρά να το ζεις.

Και αυτό ισχύει για τα πάντα. Τον θάνατο δε, μόνο τον βλέπουμε να συμβαίνει σε άλλους και ποτέ δεν τον βιώνουμε οι ίδιοι (υπάρχουν εξαιρέσεις και σε αυτό).

Είναι πολύ τυχερός όποιος δεν έχει δει συνάνθρωπό του να παρακαλάει ικετεύει να τον θανατώσουν (να μπει στο μεγάλο άγνωστο και φόβο δηλαδή από το να συνεχίσει να υποφέρει).

Τους εύχομαι να συνεχίσουν να είναι τόσο τυχεροί.
 
chrisssb said:
O άνθρωπος είναι το μόνο ον (από όσο γνωρίζουμε μέχρις στιγμής) που έχει επίγνωση του θανάτου του.

Αυτό του πέφτει βαρύ.

Δεν σημαίνει όμως ότι δεν ξεπερνιέται είτε μετά από σκέψη είτε εξαιτίας καταστάσεων.


Επίσης έχω την εντύπωση ότι ο όρος "σοφιστείες" είναι εντελώς λάθος όταν αναφέρεται κανείς σε όσα είπανε ο Επίκτητος, ο Σένεκας, ο Μάρκος Αυρήλιος κ.λπ.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους όρους σοφία και σοφιστεία.

Κάποια πράγματα μπορεί να φαίνονται ή και να είναι δύσκολα, δεν σημαίνει όμως ότι είναι ψευδή.
Click to expand...

ϊσως δεν το έγραψα κατανοητά. Εννοώ την συγκεκριμένη φράση "Τον θάνατο δεν πρέπει να τον φοβάσαι γιατί όταν υπάρχουμε δεν υπάρχει και όταν υπάρχει δεν υπάρχουμε" . Σε αυτη τη φράση περιορίζω το "οι σοφιστείες του επίκουρου περι μη συνάντησης μας με τον θάνατο". Αλίμονο αν χρησιμοποιούσα τον όρο για να περιγράψω την φιλοσοφία του. Πόσο μάλλον του προσωπικά αγαπημένου Μάρκου Αυρήλιου.
 
:a0210:


Και αυτό πάντως είναι αλήθεια.

Ποτέ δεν συναντάμε το θάνατο. Το μόνο που βιώνουμε είναι η απουσία των άλλων και η βάση του πένθους μας είναι ιδιαίτερα εγωιστική: θρηνούμε την απώλεια της επαφής με κάποιον που θέλουμε να έχουμε επαφή.

Για αυτό και δεν θρηνούμε για τους "εχθρούς" μας ή έστω κάποιον άγνωστο.

Για αυτό και στα στάδια βίωσης της διαδικασίας του πένθους περιλαμβάνεται και η άρνηση και ο θυμός.

Τέλος πάντων είναι μεγάλο θέμα που ίσως χάνεται στα πλαίσια αυτού του νήματος.
 
chrisssb said:
To να λέγεται πάντως ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαλλαχθεί από τους πρωτογεννείς φόβους (του θανάτου κ.λπ.) είναι και επιστημονικά λάθος.

Δεν είναι καν ανάγκη να γίνει κανεί βαθειά φιλοσοφημένος, στωικός ή έστω να κάνει ψυχοθεραπεία.

Γιατί ξεχνάμε μια άλλη βασική ψυχολογική λειτουργία του ανθρώπου: είναι πιο δύσκολο να βλέπεις κάτι παρά να το ζεις.

Και αυτό ισχύει για τα πάντα. Τον θάνατο δε, μόνο τον βλέπουμε να συμβαίνει σε άλλους και ποτέ δεν τον βιώνουμε οι ίδιοι (υπάρχουν εξαιρέσεις και σε αυτό).

Είναι πολύ τυχερός όποιος δεν έχει δει συνάνθρωπό του να παρακαλάει ικετεύει να τον θανατώσουν (να μπει στο μεγάλο άγνωστο και φόβο δηλαδή από το να συνεχίσει να υποφέρει).

Τους εύχομαι να συνεχίσουν να είναι τόσο τυχεροί.
Click to expand...

Η πρώτη πρόταση είναι wrong in so many ways. Υπάρχουν μελέτες που λένε πως στα 10000 άτομα οι 956 απαλάχθησαν; Και βασικά δεν απαλλάσεσαι, έρχεσαι σε ειρήνη. Ακριβώς επειδή έιναι πιο ζόρικο να σκέφτεσαι - βλέπεις παρά να ζεις, για αυτό τον φοβούνται. Αλλά εκτός αυτού, όπως σωστα έγραψες (πρωτογεννείς) είναι ένας εγγενής φόβος. Το μωρό μόλις έρχεται στον κόσμο φοβάται πως θα πεθάνει. Η αγκαλιά της μητέρας το ησυχάζει.
Να πω πως προσωπικά όταν ακούω κάποιον να λέει πως δεν φοβάται τον θάνατο, αμφισβητώ τον βαθμο συνειδητότητας του.
 
PanMan said:
Η πρώτη πρόταση είναι wrong in so many ways. Υπάρχουν μελέτες που λένε πως στα 10000 άτομα οι 956 απαλάχθησαν; Και βασικά δεν απαλλάσεσαι, έρχεσαι σε ειρήνη. Ακριβώς επειδή έιναι πιο ζόρικο να σκέφτεσαι - βλέπεις παρά να ζεις, για αυτό τον φοβούνται. Αλλά εκτός αυτού, όπως σωστα έγραψες (πρωτογεννείς) είναι ένας εγγενής φόβος. Το μωρό μόλις έρχεται στον κόσμο φοβάται πως θα πεθάνει. Η αγκαλιά της μητέρας το ησυχάζει.
Να πω πως προσωπικά όταν ακούω κάποιον να λέει πως δεν φοβάται τον θάνατο, αμφισβητώ τον βαθμο συνειδητότητας του.
Click to expand...


Αμφισβητείς την συνειδητότητα του Σωκράτη για παράδειγμα?

Ή την συνειδητότητα ενός ανθρωπου που υποφέρει και ικετεύει να του κάνουν ευθανασία?
 
chrisssb said:
:a0210:


Και αυτό πάντως είναι αλήθεια.

Ποτέ δεν συναντάμε το θάνατο. Το μόνο που βιώνουμε είναι η απουσία των άλλων και η βάση του πένθους μας είναι ιδιαίτερα εγωιστική: θρηνούμε την απώλεια της επαφής με κάποιον που θέλουμε να έχουμε επαφή.

Για αυτό και δεν θρηνούμε για τους "εχθρούς" μας ή έστω κάποιον άγνωστο.

Για αυτό και στα στάδια βίωσης της διαδικασίας του πένθους περιλαμβάνεται και η άρνηση και ο θυμός.

Τέλος πάντων είναι μεγάλο θέμα που ίσως χάνεται στα πλαίσια αυτού του νήματος.
Click to expand...

Συμφωνώ πως είναι μεγάλο θέμα. Το μεγαλύτερο. Σοφιστεία γιατι δεν τον συναντάμε, αλλά όπως λες τον συναντάμε στους οικείους μας. Μας περιτριγυρίζει. Και αυτό συν αυτό που συμφωνούμε περι έντασης του φόβου στα νοούμενα σε σχέση με αυτά που ζούμε, ερμηνεύει τον απόλυτο φόβο.
 
chrisssb said:
Αμφισβητείς την συνειδητότητα του Σωκράτη για παράδειγμα?

Ή την συνειδητότητα ενός ανθρωπου που υποφέρει και ικετεύει να του κάνουν ευθανασία?
Click to expand...
To να φοβάσαι το α περισσότερο απο το β δεν σημαίνει απουσία φόβου για το β. Εκτός αν θεωρείς πως οι αυτόχειρες δεν φοβούνται τον θάνατο.
 
PanMan said:
To να φοβάσαι το α περισσότερο απο το β δεν σημαίνει απουσία φόβου για το β. Εκτός αν θεωρείς πως οι αυτόχειρες δεν φοβούνται τον θάνατο.
Click to expand...

Άλλο αυτοχειρία και άλλο ευθανασία.

Στην ευθανασία πάντως καταλογίζουν πλήρη συνειδητότητα στην επιλογή για αυτό και υπάρχουν πρωτόκολλα επιβεβαίωσης (της συνειδηότητας) τα οποία είναι και νομοθετικά διατυπωμένα.

Όλα αυτά με την συμβολή της επιστημονικής κοινότητας (και όχι φιλοσοφικής ή θρησκευτικής).

Κάνεις το λάθος της μέθεξης αγαπητέ όταν θέτεις απόλυτους κανόνες που αφορούν τους πάντες.

Για κάποιους ο θάνατος δεν είναι τίποτε, για κάποιους είναι η απόλυτη καταστροφή, για κάποιους άλλους λύτρωση (και δεν ομιλώ θρησκευτικώς).

Αυτό είναι βέβαιο.
 
chrisssb said:
Άλλο αυτοχειρία και άλλο ευθανασία.

Στην ευθανασία πάντως καταλογίζουν πλήρη συνειδητότητα στην επιλογή για αυτό και υπάρχουν πρωτόκολλα επιβεβαίωσης (της συνειδηότητας) τα οποία είναι και νομοθετικά διατυπωμένα.

Όλα αυτά με την συμβολή της επιστημονικής κοινότητας (και όχι φιλοσοφικής ή θρησκευτικής).

Κάνεις το λάθος της μέθεξης αγαπητέ όταν θέτεις απόλυτους κανόνες που αφορούν τους πάντες.

Για κάποιους ο θάνατος δεν είναι τίποτε, για κάποιους είναι η απόλυτη καταστροφή, για κάποιους άλλους λύτρωση (και δεν ομιλώ θρησκευτικώς).

Αυτό είναι βέβαιο.
Click to expand...

Δεν έθεσα κάποιον κανόνα. Επίσης δεν καταννοώ το άλλο ευθανασία, άλλο αυτοχειρία πως επηρεάζει το παραδειγμά μου. Θεωρείς δηλαδή πως όσοι ζητούν ευθανασία το κάνουν από έλλειψη φόβου θανάτου και όχι γιατί η ζωή είναι δυσβάσταχτη σε βαθμό που υπερβαίνουν τον φόβο για τον θάνατο;
 
Μα νομίζω ότι έθεσες. Απόλυτο κανόνα κιόλας.

Ο αυτόχειρας δεν χρειάζεται την μεσολάβηση ή ενέργεια τρίτου για να τελειώσει τη ζωή του. Αυτή είναι μια τεράστια διαφορά.

Επίσης κάποιος δεν αποφασίζει να τερματίσει την ζωή του μόνο όταν έχει γίνει δυσβάσταχτη για αυτόν.

Σου το ξαναείπα, κάνεις το λάθος της μέθεξης.

Υπάρχουν άνθρωποι, με σώας τας φρένας οι οποίοι δεν ζουν δυσβάσταχτη ζωή και παρόλα αυτά επιλέγουν να την τερματίσουν.

Για λόγους ποι οι ίδιοι θεωρούν σημαντικούς.

Για παράδειγμα ο φόβος τους μπορεί να είναι κάτι τόσο δευτερεύον για άλλους, όσο η πιθανότητα να χάσουν την αξιοπρέπεια τους.
Δεν φοβούνται καθόλου τον θάνατο, αλλά δεν αντέχουν την πιθανότητα να ζήσουν μια ζωή εξαρτώμενη από άλλους.

Αν το ιστορικό παράδειγμα του Σωκράτη σου φαίνεται ως υπερβολικό ή μεμονωμένο κάνεις λάθος.

Να ένα καταγεγραμμένο:

I love life but I don't want it to loose shape λέει. Εχθρός της είναι τα γεράματα με δυό λόγια

Ρωράει κάποια στιγμή την δημοσιογράφο:

- Do you think I'm brave?

- Yes (λέει η δημοσιογράφος)

και συνεχιζει η ίδια


- why is it difficult?

It's easy to die. It's life that's difficult. I was courageous to live. I was courageous for years. I was always courageous Now I will simply drink a potion. It's that easy.

Αν την ακούσεις τι λέει στα Γαλλικά είναι πολύ πιο εύγλωττη από ότι η αγγλική μετάφραση δίνει. Δεν θα δεις κανένα φοβισμένο άνθρωπο.
To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.
 
Το γνωστο "Ο θανατος δεν ειναι τιποτα για μας, οταν εμεις ειμαστε εδω αυτος δεν ειναι, και οταν αυτος ειναι εμεις δεν ειμαστε" δεν εχει τιποτα το σοφιστικο.
Δηλαδη δεν ειναι ενα λογιακο (και οχι λογικο) δημιουργημα που δεν βασιζεται σε καμμια αληθεια, και καμμια σταθερα, δηλαδη ενα ψευδες μορφωμα, αλλα που εχει ενα σκοπο, να επηρεασει την αντιληψη του αλλου. Αυτο που εχει γινει στα χρονια μας το "μαστ θινκ" ο Ρελατιβισμος.
Καμμια σχεση.
Αυτη η φραση (που ειναι αποφθεγμα, δηλαδη εχει και ολοκληρη αναλυση πριν λεχθει) βασιζεται σε μια πεποιθηση που επεται ενος σοβαρου στοχασμου.
Και ειναι απολυτα ορθη, οταν παρουμε ολες τις λεπτομερειες του υποψιν.
Ο θανατος (οποιο και ναναι το μετα υπαρχει δεν υπαρχει) δεν εχει κανενα σημειο εξαρτησης της ζωης και τουμπαλιν.
Τα παθη, δεν τον αφορουν γιατι αγγιζουν μονο την κατασταση αυτη που ειναι η ζωη. Ουτε τα παθη της ζωης μπορεις να φορτωσεις στο θανατο, ουτε τον θανατο στα παθη γιατι δεν υπαρχουνως τετοια.
Ειναι πολυ συνειδητο αυτο που λεει.

Τωρα να πουμε οτι και καποιοι και μαλιστα παρα πολυ, διαλεγουν τον θανατο, η μισουν τη ζωη, η ειναι τοσο κατεκτημενοι απο τον φοβο του θανατου που δεν αντεχουν την ζωη κλπ...
Τα παραδειγματα ειναι απλετα κυριως στις νεες γεννιες που η αυτοκτωνια ειναι μεσα στις τρεις πρωτες ατιες θανατου. Χωρις καν να λαβουμε υποψιν τα ναρκωτικα. Που ειναι μια απο αυτες τις προσεγγισεις που ειπα.
Οι περιπτωσεις ειναι τοσες πολλες που ο θανατος παρασιτει την ζωη, μεσω της παθολογιας του ατομου στον φοβο θανατου και στις εικονες που του ριχνει, που καταληγει να αρνειται την ζωη.

Υπαρχει μεγαλη σοφια και απαιτουμενη στην τεχνη του ζην που ειπε και ο Χρηστος.
Και βεβαια αυτη μπορει σπανιοτατα να ειναι εμφυτη σε καποιους, αλλα ουσιαστικα παιδευεται.
 
chrisssb said:
Μα νομίζω ότι έθεσες. Απόλυτο κανόνα κιόλας.

Ο αυτόχειρας δεν χρειάζεται την μεσολάβηση ή ενέργεια τρίτου για να τελειώσει τη ζωή του. Αυτή είναι μια τεράστια διαφορά.

Επίσης κάποιος δεν αποφασίζει να τερματίσει την ζωή του μόνο όταν έχει γίνει δυσβάσταχτη για αυτόν.

Σου το ξαναείπα, κάνεις το λάθος της μέθεξης.

Υπάρχουν άνθρωποι, με σώας τας φρένας οι οποίοι δεν ζουν δυσβάσταχτη ζωή και παρόλα αυτά επιλέγουν να την τερματίσουν.

Για λόγους ποι οι ίδιοι θεωρούν σημαντικούς.

Για παράδειγμα ο φόβος τους μπορεί να είναι κάτι τόσο δευτερεύον για άλλους, όσο η πιθανότητα να χάσουν την αξιοπρέπεια τους.
Δεν φοβούνται καθόλου τον θάνατο, αλλά δεν αντέχουν την πιθανότητα να ζήσουν μια ζωή εξαρτώμενη από άλλους.

Αν το ιστορικό παράδειγμα του Σωκράτη σου φαίνεται ως υπερβολικό ή μεμονωμένο κάνεις λάθος.

Να ένα καταγεγραμμένο:

I love life but I don't want it to loose shape λέει. Εχθρός της είναι τα γεράματα με δυό λόγια

Ρωράει κάποια στιγμή την δημοσιογράφο:

- Do you think I'm brave?

- Yes (λέει η δημοσιογράφος)

και συνεχιζει η ίδια


- why is it difficult?

It's easy to die. It's life that's difficult. I was courageous to live. I was courageous for years. I was always courageous Now I will simply drink a potion. It's that easy.

Αν την ακούσεις τι λέει στα Γαλλικά είναι πολύ πιο εύγλωττη από ότι η αγγλική μετάφραση δίνει. Δεν θα δεις κανένα φοβισμένο άνθρωπο.
To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.
Click to expand...

Ξέρω τα λεγομενά μου, δεν αντιλαμβάνομαι τον κανόνα. Αν αναφέρεσαι στο οτι όλοι φοβούνται τον θάνατο με τιμά να λες πως εγώ το ανακάλυψα αλλά εχει προηγηθεί όλη η ψυχαναλυτική σχολή.
Επίσης επιχείρημα δεν είναι η δήλωση κάποιου πως δεν φοβάται τον θάνατο.
 
Παίζεις με τα λόγια Παναγιώτη.

Αν δεν αντιλαμβάνεσαι τον απόλυτο κανόνα που έθεσες με τα λόγια σου, τότε ξαναδές τι είπες.

Όχι, δεν έχουν όλοι τον φόβο του θανάτου. Καθόλου δεν ισχύει αυτό. Ούτε είναι ο φόβος του θανάτου ο μέγιστος φόβος (για όλους όσους φοβούνται το θάνατο).

Αν νομίζεις κάτι τέτοιο κάνεις μεγάλο λάθος. Δεν καθορίζεται η ζωή όλων από αυτό τον φόβο.

Επίσης άσε την ψυχαναλυτική σχολή κατά μέρους γιατί ήδη έχεις αναφερθεί 2 φορές σε αυτή με αντιφατικό τρόπο. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ούτε αυτή κατανοείς από όσο φαίνεται για να την αναφέρεις έτσι.

Κανενός η δήλωση δεν είναι επιχείρημα αλλά μόνο δήλωση δεν σου έδωσα. σου έδωσα παράδειγμα πράξης.

Το ότι αφορά λίγους δεν σημαίνει ότι πρόκειται για κάτι άκυρο και ότι "σε όλους ο φόβος του θανάτου υπάρχει πάντα ή απλά τον ξεχνάνε με τεχνάσματα".

Ούτε σου είπα πουθενά ότι εσύ ανακάλυψες πως όλοι φοβούνται τον θάνατο (για να σε τιμάει κάτι τέτοιο). Σου είπα ότι κάνεις λάθος όταν λες κάτι τέτοιο.

Σου έδωσα και παράδειγμα και σου ανέλυσα και κάποια ελάχιστα πράγματα.

Επειδή όμως εσύ το αντιμετωπίζεις σαν παιχνίδι και όχι σαν κουβέντα δεν θα κάνω άλλο τον κόπο!
 
PanMan said:
Ξέρω τα λεγομενά μου, δεν αντιλαμβάνομαι τον κανόνα. Αν αναφέρεσαι στο οτι όλοι φοβούνται τον θάνατο με τιμά να λες πως εγώ το ανακάλυψα αλλά εχει προηγηθεί όλη η ψυχαναλυτική σχολή.
Επίσης επιχείρημα δεν είναι η δήλωση κάποιου πως δεν φοβάται τον θάνατο.
Click to expand...

Η ψυχαναλυτικη σχολη δεν ειναι πανακεια. Το αντιθετο, δεν εχει κανενα οριστικο καταγεγραμενο και ελεγχομενο αποτελεσμα.
Περιπου οπως να λες οτι ολοι οι ανθρωποι εχουν την ιδια αντιμετωπιση απεναντι στο θανατο.
Ακομα και αυτοι που δεν φοβουνται τον θανατο ακομα και αυτοι δεν ειναι μια κατηγορια, αλλα πολλες και απο διαφορετικες αιτιες.
Μπορει να ειναι ο δρομος της σοφιας, οπως μπορει να ειναι της βλακειας, της υψηλης συναισθησεως η της αναισθησιας, ενος πληρους ψυχικου κοσμου η μιας απολυτης κενοταητας κλπ...

Το ιδιο βεβαια και για τους ανθρωπους που τον φοβουνται, ειτε προβαλουν φαντασιωσεις επανω του, ειτε συγχεουν διαφορετικες πραγματικοτητες και ορους οπως η απωλεια η ελειψη...και αλλα πολλα.
Αλλα η σταση του ανθρωπου ειναι "πολλακως" απεναντι σε αυτο το φυσικο φαινομενο.
 
chrisssb said:
Ο αυτόχειρας δεν χρειάζεται την μεσολάβηση ή ενέργεια τρίτου για να τελειώσει τη ζωή του. Αυτή είναι μια τεράστια διαφορά.
Click to expand...

Υπάρχει αυτοκτονία με μεσολάβηση τρίτου και μάλιστα είχε γίνει και στην Ελλάδα
 
Status
Not open for further replies.
Top Bottom