Κατ'αρχήν ένα τέτοια βραβείο, όπως και κάθε βραβείο του τύπου η δεύτερη θέση είναι βλακεία, με αφήνει αδιάφορο.
Ωςτόσο, είναι θεμιτό κάθε μειονότητα να έχει την δική της φωνή. Δικό τους ζόρι, αφού κανένας (…καμιά) τους δεν προσπάθησε να ανέβει στο κρεβάτι μου. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητο να κατασκευάζονται και απαστράπτοντα gay είδωλα. Δεν θα μου άρεσε να δω κάποια στιγμή τελετή απονομής βραβείου gay με φτερά και πούπουλα στην tv που πλασάρει εσκεμμένα, με το ζόρι, πρότυπα συμπεριφορών. 'Οπως δεν θα μου άρεσε να δώ σε αντιστοιχη απονομή ένα τζάνκυ με την σύριγγα στο χέρι. Γιατί το θεωρώ ασθένεια και όχι επιλογή.
Έπειτα, όλα αυτά τα χρόνια και σε όλη την αλυσίδα της δημιουργίας μιάς ταινίας, gay προσωπικότητες μας πρόσφεραν αριστουργήματα –όπως και σε κάθε μορφή τέχνης. Λογικό είναι, (ειδικά…) ο κόσμος των τεχνών, που έχει (…υποτίθεται) πιο ανοιχτό πνεύμα, να αγκαλιάζει κάθε σοβαρή προσπάθεια προαγωγής απόψεων –ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, φύλο και ηλικία- με στόχο να μοιραστεί τις ανησυχίες του με τον υπόλοιπο κόσμο.
Θα δεχόμουν αυτόν το τύπο βραβείου, εάν η στενόμυαλη δύση που στραγγαλίζει την διαφορετικότητα, θέσπιζε και αντίστοιχα βραβεία καταπολέμησης της θανατικής ποινής, των βασανιστηρίων, του ρατσισμού, των εγκλημάτων πολέμου και της γενοκτονίας, των οικονομικών εγκλημάτων των μεγαλοεταιριών, της εκμετάλλευσης και εμπορίας των παιδιών ή προώθησης της κουλτούρας των αυτόχθονων πληθυσμών, της καταγγελίας της μίζερης καθημερινότητας των ατόμων που ζούν κάτω απ'το όριο της φτώχειας, που χρόνεια και με επιμέλεια φροντίζει να παραχώνει κάτω απ το χαλί.
