Oranssi Pazuzu - Muuntautuja (2024)
Υπάρχουμε και εμείς, θα σκέφτονται οι Oranssi Pazuzu κάθε φορά που μπαίνουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν...Οι απλοί καθημερινοί τύποι της διπλανής γαλαξιακής πόρτας που ζωνόμαστε με τις δυσαρμονίες του κόσμου που είναι ορατός μονάχα απ’ όσους εκστασιάζονται με τη θαλπωρή της αποκλίνουσας σκέψης και τη στιγμιαία ρομαντζάδα των συνειρμών.
Δεν θεωρούμε σύμμαχο τις ηλιόλουστες ριπές βιταμίνης d, επειδή θέλουμε να μεταλλαχθούμε σε ένα απόκοσμο τοσοδούλι σκατουλάκι, σαν εκείνο το ζάρι αφύσικης ενέργειας που προκάλεσε το big bang πίσω στις εποχές που το φως δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα.
Το Muuntautuja των Oranssi Pazuzu μπορεί να είναι πολλά, το σίγουρο ειναι πως δεν είναι άλλος ένας δίσκος Black Metal. Εδώ υπάρχει άρνηση της κλασικής μαυρομεταλλικής φορμας και μία ηχητική αποκάλυψη που ακυρώνει τη δισδιάστατη όσο και τυπική αντίληψη του είδους. Εδώ η ακρότητα που χαρακτηρίζει το είδος δεν πηγάζει από την ταχύτητα αλλά απο τη δυστοπική ατμόσφαιρα που δημιουργείται εντέχνως με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Η χρήση της υπνωτικής ρυθμικής βάσης παραπέμπει σε εποχές που ανθούσε το Krautrock με την ψυχεδέλια να παίζει τον ρόλο του αίματος που κυλούσε στις φλέβες του. Το ambient βουήτο υποβόσκει σαν ψυχρός μηχανισμός στο μέγεθος μιας μαύρης δίνης που δεν είναι εκεί για να προσφέρει λύτρωση αλλά για να σε τραβήξει στο κενό. Αυτό που προκύπτει δεν είναι μερικές ακόμα συνθέσεις με την παραδοσιακη έννοια αλλά μια οργάνικη δυσφορία που συνθλίβει την υπαρξή σου αργά και μεθοδικά.
Δεν υπάρχει τίποτα το γήινο στις κιθάρες. Στις κορυφώσεις είναι μαζικές και απόκοσμες γεμάτες με μια αποκρουστική ασάφεια. Η χρήση της μονοτόνιας δεν έχει να κάνει με έλλειψη ιδεών αλλά συνεχές αλισβερίσι διάλυσης και δημιουργίας. Η αίσθηση του ανύσυχου δεν σε αφήνει να ‘σταυρώσεις΄ δικές σου σκέψεις αλλά να αφεθείς σε έναν νέο κόσμο (όχι και τόσο brave) που απλώνεται μπροστά σου ,κατασκευασμένο από μία δυσλειτουργική γεννήτρια που μας έστειλε πεσκέσι το Χάος για να δοκιμάσει τις αντοχές μας.
Τα synths σιγοντάρουν όλη αυτή την αποκρουστική παράνια και αποκαλύπτουν με άκομψο τρόπο τις ιαχές ενός πνιγμένου ψυχισμού.
Στους αμύητους ίσως θυμίσει τις πρώτες εικόνες από την Οδύσσεια Του Διαστήματος, αλλά στην πραγματικότητα είναι τα πλάνα με τα διαστημόπλοια ,είναι το τεχνολογικό θαύμα που προέκυψε από την εξέλιξη ,είναι η λέπρα που μπαίνει σε τροχία χτυπημένη από τον αστεροειδή τη αλλοτρίωσης.
Οι Godflesh με εκείνο το μνημιώδες Streetcleaner, ούτε που φαντάζονταν μέχρι που θα μπορούσαν να φτάσουν οι πνευματικοί τους απόγονοι.
Εναλλακτικά, ψάχνουμε από άκρη σε άκρη τη δισκογραφία των γερμαναράδων The Ruins Of Beverast. Ηχητικά είναι πολύ κοντά σε προσέγγιση.
Βαθμολογία : Στο repeat.
Υπάρχουμε και εμείς, θα σκέφτονται οι Oranssi Pazuzu κάθε φορά που μπαίνουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν...Οι απλοί καθημερινοί τύποι της διπλανής γαλαξιακής πόρτας που ζωνόμαστε με τις δυσαρμονίες του κόσμου που είναι ορατός μονάχα απ’ όσους εκστασιάζονται με τη θαλπωρή της αποκλίνουσας σκέψης και τη στιγμιαία ρομαντζάδα των συνειρμών.
Δεν θεωρούμε σύμμαχο τις ηλιόλουστες ριπές βιταμίνης d, επειδή θέλουμε να μεταλλαχθούμε σε ένα απόκοσμο τοσοδούλι σκατουλάκι, σαν εκείνο το ζάρι αφύσικης ενέργειας που προκάλεσε το big bang πίσω στις εποχές που το φως δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα.
Το Muuntautuja των Oranssi Pazuzu μπορεί να είναι πολλά, το σίγουρο ειναι πως δεν είναι άλλος ένας δίσκος Black Metal. Εδώ υπάρχει άρνηση της κλασικής μαυρομεταλλικής φορμας και μία ηχητική αποκάλυψη που ακυρώνει τη δισδιάστατη όσο και τυπική αντίληψη του είδους. Εδώ η ακρότητα που χαρακτηρίζει το είδος δεν πηγάζει από την ταχύτητα αλλά απο τη δυστοπική ατμόσφαιρα που δημιουργείται εντέχνως με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Η χρήση της υπνωτικής ρυθμικής βάσης παραπέμπει σε εποχές που ανθούσε το Krautrock με την ψυχεδέλια να παίζει τον ρόλο του αίματος που κυλούσε στις φλέβες του. Το ambient βουήτο υποβόσκει σαν ψυχρός μηχανισμός στο μέγεθος μιας μαύρης δίνης που δεν είναι εκεί για να προσφέρει λύτρωση αλλά για να σε τραβήξει στο κενό. Αυτό που προκύπτει δεν είναι μερικές ακόμα συνθέσεις με την παραδοσιακη έννοια αλλά μια οργάνικη δυσφορία που συνθλίβει την υπαρξή σου αργά και μεθοδικά.
Δεν υπάρχει τίποτα το γήινο στις κιθάρες. Στις κορυφώσεις είναι μαζικές και απόκοσμες γεμάτες με μια αποκρουστική ασάφεια. Η χρήση της μονοτόνιας δεν έχει να κάνει με έλλειψη ιδεών αλλά συνεχές αλισβερίσι διάλυσης και δημιουργίας. Η αίσθηση του ανύσυχου δεν σε αφήνει να ‘σταυρώσεις΄ δικές σου σκέψεις αλλά να αφεθείς σε έναν νέο κόσμο (όχι και τόσο brave) που απλώνεται μπροστά σου ,κατασκευασμένο από μία δυσλειτουργική γεννήτρια που μας έστειλε πεσκέσι το Χάος για να δοκιμάσει τις αντοχές μας.
Τα synths σιγοντάρουν όλη αυτή την αποκρουστική παράνια και αποκαλύπτουν με άκομψο τρόπο τις ιαχές ενός πνιγμένου ψυχισμού.
Στους αμύητους ίσως θυμίσει τις πρώτες εικόνες από την Οδύσσεια Του Διαστήματος, αλλά στην πραγματικότητα είναι τα πλάνα με τα διαστημόπλοια ,είναι το τεχνολογικό θαύμα που προέκυψε από την εξέλιξη ,είναι η λέπρα που μπαίνει σε τροχία χτυπημένη από τον αστεροειδή τη αλλοτρίωσης.
Οι Godflesh με εκείνο το μνημιώδες Streetcleaner, ούτε που φαντάζονταν μέχρι που θα μπορούσαν να φτάσουν οι πνευματικοί τους απόγονοι.
Εναλλακτικά, ψάχνουμε από άκρη σε άκρη τη δισκογραφία των γερμαναράδων The Ruins Of Beverast. Ηχητικά είναι πολύ κοντά σε προσέγγιση.
Βαθμολογία : Στο repeat.
)
