Συμφωνώ. Την ειδα πριν λίγο την ταινία. Είναι απο αυτες που το σενάριο δεν με εδεσε με τους πρωταγωνιστές. Το οτι ξεκίνησε πολυ γρήγορα, δεν μου αφησε περιθώριο να γνωρίσω την οικογένεια κι άρα στα @@ μου κι αν πάθαιναν κάτι. Στο ΤΙΤΑΝΙΚΟ γιατι κλάψαμε; Επειδή είχαμε τον τζακ και την ροουζ 2 ωρες να τους γνωρίσουμε.
Μια ταινία με εξωγήινους που ειδα πριν 1-2 χρονια, ΑΓΝΩΣΤΟ cast και εφε 10εκ δολλαριων (το διάβασα καπου). Ξεκινησε πολυ αποτομα και οι πρωταγωνιστες εφευγαν ο ενας μετα τον αλλο. Ουτε που με ενοιαξε.
Με λιγα λογια, οκ ηθελα να πετυχει ο μπραντ πιτ τον στοχο του, αλλά δεν δέθηκα μαζι του. Οκ, ήθελα να σωθούν οι κορες τους αλλά δεν συγκινηθηκα στο τέλος οταν τις βρήκε ξανα. Και ΝΑΙ, το παραδεχομαι κλαιω πολυ... ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ σε ταινίες. Μεχρι και στο αλογο του πολεμου εκλαψα. :blush: