Δεν "σώζεται" εύκολα το παιδί, ειδικά των μεγαλουπόλεων.
Κανένα πρόγραμμα σε πισί!
Πάλι σε πισί???
Και να το κλειδώσουμε θα πάει σε άλλο πισί να δει... αν έχει πορωθεί... και αν είναι εγκιβωτισμένο σχεδόν μόνιμα σε τέσσερις τοίχους.
Το ζήτημα είναι να απομακρυνθεί από το πισί και τα κινητά.
Φυσικά να μην δίνουμε και μεις... το κακό παράδειγμα με τα σούπερ ντούπερ πισιά, τα φορητά και τα άιφον σε πρώτη μούρη.
Και να του λέμε ότι "μωρό μου τα Χριστούγεννα θα σου πάρω το καινούργιο άιχασουφον".
Το παιδί πρέπει να έχει ασχολίες τέτοιες που θα του φανεί το πισί υποδιαίστερο, λύση ανάγκης ή εργαλείο.
Παιχνίδι ειδικά εκτός σπιτιού, άθληση, περίπατος, μουσική, διάβασμα (π.χ Λούκυ Λούκ...) , καλλιτεχνικές δεξιότητες, κατασκευές, εκδρομή κ.α.
Αυτά θα σώσουν το παιδί.
Έχω στο σπίτι 4 πισί!
Από ένα τα παιδιά (14 και 8 ετών)και δύο εγώ.
Το ένα παιδί το ανοίγει σπάνια. Έχει άλλες ασχολίες και παίζει συνήθως έξω.
Το άλλο το ανοίγει καθημερινά όμως για τις μουσικές του (παρτιτούρες, μουσικά βίντεο).
Παλιά πισί όλα επίτηδες για να μην τρέχουν τα καινούργια παιχνίδια...
Κινητό ότι πιο φθηνό και "άχρηστο" υπάρχει.
Φορητό δεν έχω.
Αυτή είναι η φιλοσοφία μου μέσες-άκρες.
Είμαστε λίγο ντεμοντέ... αλλά δεν έχω παράπονο.
Πάντως στον μεγάλο του είχα πισί δικό του από τα 4.
Δέχτηκα πολύ κριτική από φίλους και συγγενείς.
Τελικά το παιδί ενώ κόλλησε αρχικά με αυτό μετά το βαρέθηκε με τα σημερινά αποτελέσματα.
Βέβαια τότε το ιντερνετ σερνόταν...
Ίσως όμως να είναι ένα καλό σύστημα και αυτό.
