μικρός ήρωας σε τόννους...
Δεν πρόλαβα να αγοράσω. Όμως παίρναμε μεταχειρισμένα τα διαβάζαμε και τα ξαναδίναμε πίσω.
Ο ψιλικατζής ήταν ζάπλουτος.
Φυσικά τα επιστρέφαμε διότι η μάνα δεν άφηνε να έχουμε βρώμικα πράγματα στο σπίτι (που ποιός ξέρει ποιός τα έπιασε). Ασχετα αν εμείς τα διαβάζαμε στο μαξιλάρι μας.
Επιτρεπόταν μόνο Μικυ Μαους, Μεγάλο Μικυ, Βέλος (ποιός το θυμάται άραγε - όλα του Τερζόπουλου), κάτι άλλα πανηγυρικά Μικυ ειδικές εκδόσεις, μετά Λούκυ Λουκ, Τεν Τεν, Ιζνογκούντ, αλλά και κάτι άλλα που αμυδρά θυμάμαι, Ροκυ κλπ κλπ.
Αυτά όσο ήμουν δημοτικό, όπου κάθε τόσο ερχόντουσαν οι συμμαθητές του αδερφού μου που ήταν γυμνάσιο και κάνανε επιδρομή.
Δεν έμεινε τίποτα, διότι ποτέ δεν επιστρέφανε τίποτα και φυσικά ούτε που νοιαζόταν ο αδερφός μου.
Τα μόνα που έμειναν ήταν κάποια αγγλόφωνα άλμπουμ Τεν Τεν και Αστερίξ και Λουκυ Λουκ που ξανααγόρασα όταν ήμουν Γυμνάσιο και Πανεπιστήμιο.
Φυσικά την ίδια εποχή να μην ξεχνάμε : Μοντέρνοι Ρυθμοί (με Μαστοράκη) αλλά και κάποια ΧΧΧ της εποχής (χτυποκάρδι κλπ κλπ που δεν ξέραμε που να κρύψουμε στο σπίτι....)
Αυτά προ χούντας.
Μετά κυκλοφορούσαν διάφορα άλλα με άφθονο φωτογραφικό υλικό και ....εννοείται τον μαρκαδόρο της χούντας.... Απορώ ....πάντως. Επρεπε να υπήρχε πολύ αποδοτικό επάγγελμα εκείνη την εποχή που ήταν το μαρκάρισμα των ευαίσθητων περιοχών... :rip: - Ασε που ήταν και καραγκαγκαν έξυπνοι. Για ένα φεγγάρι, πριν τον μαρκαδόρο κολούσανε μικρές αυτοκόλλητες ετικέττες...που φυσικά βγαίνανε....)