Η μπάλα της Κυριακής. Κάθε Κυριακή πρωί στην γειτονιά, σχηματίζαμε 2 ομάδες και παίζαμε 2 τριαντάλεπτα ημίχρονα στην αλάνα που ή δικιά μας ήταν και κατηφορική απο την μία πλευρά του πλαγίου. Βέβαια, κάθε μέρα υπήρχαν δυό τρία ευκαιριακά ματς, αλλά αυτό της Κυριακής ήταν το επίσημο. Πέτρες και τσιμεντόλιθοι για τέρματα, νεροφαγώματα που προσπαθούσαμε να κρατάμε μπαζωμένα και ποτέ διαιτητής. Οφσάιντ δεν υπήρχε - αυτά ήταν για τις γυναικούλες... Στο τέλος μούσκεμα στον ιδρώτα, πηγαίναμε για "κοκακόλα" (όσοι είχαν να αγοράσουν βέβαια) στο καφείο του Λυμπεράκη που ήταν ακριβώς πίσω απο το ένα τέρμα. Καθόμασταν στην ύψους 3 τσιμεντόλιθων μαντρούλα που είχε και σχολιάζαμε τα πάντα μέχρι που άρχιζαν οι μανάδες μας να μας φωνάζουν για το μεσημεριανό. Τώρα που το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι, πως μια τόσο μικρή γειτονιά στις παρυφές βουνού στα δυτικά προάστεια, είχε τόσα πολλά παιδιά...
Αυτά τις φυσιολογικές Κυριακές, γιατί πολύ συχνά και σε ανύποπτο χρόνο έπρεπε να εκπληρώνουμε και τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις σε συμφωνημένο αγώνα με την "Πέρα γειτονιά". Αυτή η Πέρα Γειτονιά - δεξιά απο τον κεντρικό δρόμο, εμείς είμασταν αριστερά - είχαν μεγαλύτερο χέρσο οικόπεδο για γήπεδο και ήταν πιο οργανωμένοι, είχαν μέχρι και "εμφανίσεις" (φανέλα-σορτσάκι- κάλτσες). Συνήθως χάναμε με 7αρες και 8άρες, αλλά όταν έλειπαν τίποτα καλοί παίκτες τους, είχε τύχει να κερδίσουμε μερικές φορές. Ισοπαλία και παράταση δεν υπήρχε - αν έληγαν ισόπαλα τα 2 μισάωρα, χτυπούσαμε πέναλτυς. Φυσικά οι τσακωμοί ήταν πάντα μέσα στο πρόγραμμα, αλλά όχι τίποτα ιδιαίτερο - σπρωξίματα και απειλές μέχρι κάποιος να υποχωρήσει.
Κυριακή πρωί... Κάπου στα δυτικά προάστεια, ακριβώς κάτω απο ένα εγκατελειμένο νταμάρι...
.... με χαρα βλεπω οτι πηρε την αισιοδοξη
roud:
