- 23 June 2006
- 10,240
Οι απουσίες,
τα μεγάλα κενά,
το απέραντο τίποτα ζωγραφισμένο από αναμνήσεις επίμονες,
τα πάντα είναι εδώ
ωσάν τις στάχτες μιας πυρκαγιάς μεγάλης.
Κι εγώ, αμφιβάλλω για τη ζωή μου,
θέλω και γω να γίνω στάχτη, όταν δεν τρέμω στην προοπτική....
μέσα στις τόσες δυστυχίες, ή τις καμουφλαρισμένες επιθυμίες
(που ούτε καν υπάρχουν ; ).
Η μοναξιά μου,
σε αυτό το φως του τρόμου,
ένα νέο φάντασμα είναι, (είτε φαντάσματα παλαιά που κοροϊδευτικά κοιτούν)
δίχως ύλη·
μια απλή περίφραξη είναι,
δίχως καν συρματόπλεγμα
ή καλούπι.
Τα πάντα ένα γκρίζο.
Τίποτα δεν υπάρχει.
Τα μίζερα απομεινάρια
μιας μνήμης θλιβερής που χάνεται
στέκονται μπροστά στη ζωή μου, δίχως παρόν και χειρότερα δίχως μέλλον.
Μια φωνή απόμακρη λέει
και σβήνει, έτσι, το πανόραμα:
«Ποτέ πια. Ποτέ πια.»
αφιερωμένο σε σπιουνοειδείς αξιωματούχους, αυτόκλητους, ως μη έδει, θεματοφύλακες του εγκρατούς και του ψεύτικου ...
τα μεγάλα κενά,
το απέραντο τίποτα ζωγραφισμένο από αναμνήσεις επίμονες,
τα πάντα είναι εδώ
ωσάν τις στάχτες μιας πυρκαγιάς μεγάλης.
Κι εγώ, αμφιβάλλω για τη ζωή μου,
θέλω και γω να γίνω στάχτη, όταν δεν τρέμω στην προοπτική....
μέσα στις τόσες δυστυχίες, ή τις καμουφλαρισμένες επιθυμίες
(που ούτε καν υπάρχουν ; ).
Η μοναξιά μου,
σε αυτό το φως του τρόμου,
ένα νέο φάντασμα είναι, (είτε φαντάσματα παλαιά που κοροϊδευτικά κοιτούν)
δίχως ύλη·
μια απλή περίφραξη είναι,
δίχως καν συρματόπλεγμα
ή καλούπι.
Τα πάντα ένα γκρίζο.
Τίποτα δεν υπάρχει.
Τα μίζερα απομεινάρια
μιας μνήμης θλιβερής που χάνεται
στέκονται μπροστά στη ζωή μου, δίχως παρόν και χειρότερα δίχως μέλλον.
Μια φωνή απόμακρη λέει
και σβήνει, έτσι, το πανόραμα:
«Ποτέ πια. Ποτέ πια.»
αφιερωμένο σε σπιουνοειδείς αξιωματούχους, αυτόκλητους, ως μη έδει, θεματοφύλακες του εγκρατούς και του ψεύτικου ...