Δυσκολεύομαι ώρες ώρες να πιστέψω ότι έχουν περάσει 6 χρόνια.
Όπως επίσης δεν μπορεί να χωρέσει το κεφάλι σου ότι τρεις συμμετέχοντες στο νήμα συμπεριλαμβανομένου του αρχικού συντάκτη έχουν ρίξει μαύρη πέτρα ή να το πούμε αλλιώς εξορίστηκαν από τον χώρο εκούσια ή ακούσια.
Το θέμα είναι ότι η βραστή γίδα, επίκαιρη λόγω της προσφοράς γνωστής εφημερίδας έχει εγκατασταθεί στο player του αυτοκινήτου σχεδόν στο repeat.
Και ξεδιπλώνει καθημερινά τις αρετές της.
Όχι δεν θα αλλάξω την βασική της "κατηγοριοθέτηση" στην προσωπική μου λίστα. Ήταν πάντα πιό λίγη από αυτό που ήθελα, δεν μπόρεσε (ή μήπως όχι) να κερδίσει μια θέση στην τότε εφηβική ψυχή μου, δεν τα κατάφερε να εκτοπίσει άλλους μνηστήρες, ακόμα και με το ίδιο ονοματεπώνυμο.
Όμως τα συνεχή ακούσματα σήμερα μου λένε ξεκάθαρα ότι ήταν κάτι παραπάνω από μια αρπαχτή όπως ειπώθηκε εδώ.
Ενας πολύ καλός δίσκος μάλιστα, έστω λιγότερο καλός από το It's only rock n roll, αλλά πλέον έπρεπε τότε να το πάρουμε απόφαση ότι οι Stones δεν θα ξαναβγάζανε ούτε exile ούτε sticky ούτε gimme....
Όπως και έγινε σχεδόν άλλα 20 άλμπουμ μετά από αυτά, μαζί με ένα live σχεδόν ένα παρα ένα καινούργιο...(είπε κανείς τίποτα για αρπαχτές?)
Ο δίσκος για μένα μαρκάρει ανεξίτηλα την περίοδο του ταλαντούχου, νέου τότε, Mick Taylor που θα ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τους κρατήσει ψηλά στην ποιότητα, περισσότερο από όσο προσπάθησαν οι δυό συνέταιροι... Αλλά τον φάγανε λάχανο, τον ρίξανε έναν παρά που λέμε, μη αναγνωρίζοντας τα αυταπόδεικτα.
Τεράστια η συμμετοχή του. Χρειάζεται λίγη μόνο ενασχόληση με το μουσικό είδος της ροκ μουσικής για να καταλάβεις τις προσφορές του μακαρίτη του ξανθού και μετά του μπλουζίστα καλλιτέχνη. Οι άλλοι δυό (ο ένας βασικά γιατί ο άλλος έπιανε την κιθάρα για ντεκόρ) και ο γελαδερός Ρόνι που έσπευσε μετά και (πλάκα πλάκα) κατσικώθηκε 30 χρόνια πιά) είναι απλοί ροκαμπιλάδες:
Πως έλεγε ο μακαρίτης ο Ντέμης....ντριγκι ντριγκι μάνα μου....
Πως λέγανε οι ξανθομπάμπουρες Status Quo....boooooogie....
Βρέθηκε ένας άνθρωπος να τους σουλουπώσει και τον γειώσανε, μιά, δυό, τρεις και ....τους σιχτίρισε.
Και καλά έκανε.
Φαίνεται λοιπόν περισσότερο κάθε φορά, μετά το let it bleed η συνεισφορά του Taylor να μεγαλώνει και να λάμπει δίσκο με δίσκο. Τα κομμάτια του ξεχωρίζουν, άσχετα αν ποτέ σχεδόν δεν πήρε credit.... Όλα τα κομμάτια που είναι 12μετρα, 6μετρα, κλπ είναι των αλλωνών. Δε λέω, μεγάλη μάρκα και μαεστρία ο πειρατής. Οι τονισμοί του κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό όταν έκανε overdubs από την εποχή που πέθανε ο Jones και το δέσιμο (blend) είναι σχεδόν θεϊκό και δεν μπορεί να το κάνει κανείς άλλος.
Μετά από κάποια χρόνια το έμαθε και ο Woody....αλλά....how blue can you get?
πόσο πιά boogie και πόσο πιά Berry και Bo....
Το χορτάσαμε. Όχι άλλο κάρβουνο...
Εκεί λοιπόν που θα φτιάχνανε κάτι διαφορετικό και πραγματικά καλό, το παληκάρι έφυγε.
Και αυτό φαίνεται κύρια στο goat's και στο It's only... Και φαίνεται πολύ....
Τώρα το καταλαβαίνω. Και δεν με πειράζει να το παραδεχτώ. Το ήξερα από τον καιρό που άκουγα 10 φορές τη μέρα το Time waits for noone (ΤΟΥ Taylor - μη δίνετε σημασία τι γράφει) και το ξανακαταλαβαίνω τώρα.
Η μετριότητα του Goat's head soup μετατρέπεται σε λαμπρές στιγμές μόλις αφήνεται ο Taylor να ξεδιπλώσει το ταλέντο του.
Είναι σαν τη μύγα μεσα στο γάλα....
Ο δίσκος τότε με είχε ξενίσει με το χλιαρό Angie, όλοι αυτό άκουγαν και εγώ το μισούσα. Ακόμα δεν μου αρέσει. Όμως αυτή η απόρριψη του Angie δεν μ άφηνε να δώ τις καλες στιγμές του Dancing with Mr D το εξαιρετικό 100 years ago, την μπαλάντα coming down again, το heartbreaker, το silver train, το hide your love, το winter, το βαρετό can you hear the music και το επιτηδευμένα αθυρόστομο και αδιάφορο star.... Δύσκολα βρίσκεις δίσκο που να κακαλογήσεις 3 στα 10.
Και το 73-74 στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου κάθε Σάββατο στις τότε προσφερόμενες εκπομπές των εταιρειών ο δίσκος ήταν στην Η.Δ. Εντάξει, βασικά μόνο το Angie ήταν. Και εκείνη την εποχή που η αγορά δίσκου ήταν γεγονός της χρονιάς είχαμε βαρεθεί να ακούμε το Angie παρά τα άλλα.
Το ελάχιστο, παρ όλα αυτά, airplay κομματιών όπως Dancing with Mr D, Star star, Heartbreaker ήταν αξιοπρόσεκτο και κατάφερε να χαράξει βαθειά μνήμες.
Σήμερα σαν τόσοι άλλοι δίσκοι της εποχής ακούγεται όχι απλώς νοσταλγικά. Είναι καλός.
Και το ενδιαφέρον είναι ότι όπως κάθε δίσκος της εφηβείας που αγάπησες θα δεθεί μαζί σου, έτσι δέθηκε και αυτός, κι ας ήταν πάντα στα αζήτητα και τα σνομπαρισμένα και παρεξηγημένα...
Γιατί?
Διότι, απλώς και αυτός παρά την περιθωριοποίήσή του κουβαλάει μαζί του μνήμες, που βγήκαν στην επιφάνεια σκονισμένες την περασμένη εβδομάδα που αγόρασα την Real News.
Διότι ήταν ΑΛΛΕΣ μνήμες.
Ήταν οι ατέρμονες συζητήσεις του Σαββατόβραδου με την παρέα για το πού θα πάμε, ήταν οι τρεις τόμοι φυσικής του Μάζη που δεν βγαίνανε με τίποτα, οι ατελείωτοι τόμοι του Τόγκα -μπας και περάσουμε την γεωμετρία, ήταν ο φίλος μου ο Λάκης που το αγόρασε επειδή προσπαθούσε να μάθει στην κιθάρα το Angie, ήταν ακόμα τι ακολουθούσε το Heartbreaker αμέσως μετά στις εκπομπές και τι ήταν μπροστά....άτιμη μνήμη....που τα χώνει όλα σε διάφορα μικρά συρταράκια και τα κλείνει μετά, μέχρι να έρθει κάτι 40 χρόνια μετά να τα μισανοίξει και να ρίξει μέσα ματιές......
Αφιερωμένο στο φιλαράκι μου....που το είχε και το έχει τοτέμ και που δεν του καίγεται πια καρφί για τον χώρο και δεν θα το διαβάσει....
(εγώ πάντως τα είπα !)
