Στην πραγματικότητα γίνεται το εξής: Όταν συμβαίνει το φαινόμενο, ο ενισχυτής "βλέπει" ένα έντονα μιγαδικό φορτίο. Αυτό προκαλεί μεγάλη κατανάλωση ρεύματος. Αν έχει αρκετό κέρδος και αντίστοιχα ανάδραση, θα προσαρμόσει την οδήγηση του τελικού σταδίου έτσι ώστε να 'ακολουθήσει' την έξοδο.
Εικονικά δηλαδή συμπεριφέρεται σαν να έχει πολύ μικρή εμπέδηση εξόδου, αφού κρατάει την τάση ακόμα και όταν το φορτίο πέφτει στα τάρταρα.
Το τι θα πάθουν οι λάμπες εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το αν μπορούν να δώσουν το -αυξημένο- ζητούμενο ρεύμα, που όπως σωστά είπες είναι θέμα τύπου και αριθμού.
Αν δεν έχεις ανάδραση -άρα έχεις σταθερό κέρδος- , απλά δεν θα είναι ανάλογη η τάση εξόδου με το χαμηλό φορτίο, δηλ. θα έχεις μπόλικη παραμόρφωση.
Είναι κοινό το φαινόμενο π.χ. στους solid state ενισχυτές: Ακόμα και ένας των 300 ευρώ έχει εμπέδηση εξόδου μερικές δεκάδες μιλιώμ. Αν τον βάλεις στα 2 ωμ ή σε κανένα ηλεκτροστατικό που είναι σκέτος πυκνωτής και πας να σηκώσεις στάθμες, πήρες τα -συνήθως μόνο 2- τραζίστορ εξόδου στο χέρι.