Δ. Παναγιωτίδης said:
Ας τοποθετηθώ κι εγώ γιατί ανοίξανε αρκετά μετωπα:
1. Trick of the tail. ΑΡιστουργηματικός δίσκος, γενικώς, period.**** ΣΥΜΦΩΝΩ
Ο Collins έβαλε τα δυνατά του να αποδείξει ότι μπορεί, το ίδιο και οι υπόλοιποι. Ο χαμένος? ίσως ο Gabriel.
2. Wind and wuthering. Καλός δίσκος, αλλά έδειχνε το δρόμο της καταστροφής. Είχε μερικά ξεσπάσματα, υψηλού επιπέδου **3/4
(ελπίζω να μη διαβάζει ο Λύμπε.... χε χε) ΣΧΕΔΟΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ***1/2
3. unorthodox behaviour. Έκπληξη γιά την εποχή του. Καλό σύνολο αν και σήμερα μου φαντάζει εξαιρετικά φτιαχτό. Απεχθάνομαι τον Goodsall, ως κιθαρίστα, εξαιρετικά φανταιζί και ακριβώς αυτό που λέει ο Λύμπε " look 'ma no hands", χωρίς καμία ουσία, μέτριο ήχο, ανέμπνευστος και μόνο όταν έπαιζε αργά έλεγε... - ευτυχώς οι υπόλοιποι και ιδίως ο Percy Jones που ήταν γιά την εποχή του Ο ΜΠΑΣΙΣΤΑΣ αναπληρώνουν το κενό. Πάντως σαν δίσκος, γιά όποιον δεν τον πήρε σήμερα αξίζει. Συνολικά ***1/2 ΣΥΜΦΩΝΩ
4. Το morrocan roll (με τον εξυπναδίστικο τίτλο του ... more rock 'n roll" είναι η δεύτερη απόπειρά τους. Ανισος σαν δίσκος, αποτυχία στο ότι ο Collins είχε την έμπνευση να τραγουδήσει, και μάλιστα αν δεν κάνω λάθος στα ...σανσκριτικά. Λίγες καλές έως πολύ καλές στιγμές (κι αυτές φτιαχτές). Η ίδια απέχθεια γιά τον Goodsall ο ίδιος θαυμασμός γιά Collins, Jones, απίστευτα "λεπτός" ο ήχος του Lumley.... Μόνο γιά τις καλές στιγμές του ***, αλλιώς **1/2. Απο τα δύο παρτε το πρώτο. ΣΧΕΔΟΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ***
5. Για το θέμα της αντιγραφής του εαυτού του στο another green world από τον Jones, θα έλεγα ότι ποτέ δεν συμφωνώ με την ιδέα "αντιγράφω τον εαυτό μου", ιδίως όταν τον αντιγράφω τόσο ξεδιάντροπα. Όπως και νάχει άκουσα πρώτα το unorthodox και μετά το green οπότε, γιά μένα ισχύει το ότι ο eno συμπερασματικά αντέγραψε τους brand x...
