Την τελευταία του πνοή άφησε στο Λονδίνο, σε ηλικία 82 ετών ο Βρετανός σκηνοθέτης . Αποφοιτώντας από τη βασιλική Ακαδημία θεατρικών σπουδών της Αγγλίας, ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες όπως «Τα Κανόνια του Ναβαρόνε» του Τζ. Λι Τόμπσον και το «A Taste of Honay» του Τόνι Ρίτσαρντσον.
Κατά τη δεκαετία του ’60 εργάστηκε παράλληλα στην τηλεόραση σκηνοθετώντας επεισόδια του «Αγίου» και του «Danger Man», αλλά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη έγινε με το μιούζικαλ Summer Holiday, με το λονδρέζικο λεωφορείο του Κλιφ Ρίτσαρντ να ανεβάζει τη διάθεση.
Ένα χρόνο μετά ακολούθησε το "One Way Pendulum" με τον Έρικ Σάικς και λίγο αργότερα το "Robbery" (με θέμα τη μεγάλη ληστεία του τρένου) πριν το «Βullit» με το Στιβ ΜακΚουίν και τη Ζακλίν Μπισέ κατοχυρώσει τη θέση του στο χολιγουντιανό οικοδόμημα. Η περίφημη δεκάλεπτη σκηνή καταδίωξης με το Ford Mustang μπορεί να μη μοιάζει σε τίποτα με τις σημερινές ανάλογες σεκάνς των ταινιών δράσης, αλλά για την εποχή της έγραψε ιστορία - με τα γυρίσματα να διαρκούν πάνω από δύο εβδομάδες και τον Γέιτς - ραλίστα στα νεανικά του χρόνια και μάνατζερ της Στέρλινγκ Μος- να ... βασανίζει αλύπητα τo συλλεκτικό αυτοκίνητο - το μούγκρισμά του ακόμα χαϊδεύει τα αυτιά των εραστών της ρετρό τεχνολογίας - για να του βγάλει το πλάνο που ζητούσε.
Αλλάζοντας σελίδα, υπέγραψε το ρομαντικό δράμα «Τζον και Μέρι» με τους Ντάστιν Χόφμαν και Μία Φάροου, ενώ πολλές ακόμα φορές μεταπήδησε από το ένα είδος στο άλλο με το βιογραφικό του να καλύπτει μια γκάμα από πολεμικά φιλμ ("Murphy’s War"), στιλάτα αστυνομικά ("The Hot Rock", "Mother, Jugs & Speed"), γκανγκστερικά ("The Friends of Eddie Coyle"), περιπέτειες ("The Deep"), αλλά και ταινίες φαντασίας ("Κrull"). Προτάθηκε για Όσκαρ το 1979 για το δραματικό «Breaking Away», αλλά και το ’83 για το βασισμένο στο θεατρικό του Ρόναλντ Χάργουντ «Ο Αμπιγιέρ», όπου πρωταγωνιστούσε ο Άλμπερτ Φίνεϊ και ο καρατερίστας Τομ Κούρτνεϊ. Τελευταία του αναγνωρίσιμη δουλειά το ρομάντζο "Courtain Call" πριν από μια δεκαετία.
cinemag
Κατά τη δεκαετία του ’60 εργάστηκε παράλληλα στην τηλεόραση σκηνοθετώντας επεισόδια του «Αγίου» και του «Danger Man», αλλά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη έγινε με το μιούζικαλ Summer Holiday, με το λονδρέζικο λεωφορείο του Κλιφ Ρίτσαρντ να ανεβάζει τη διάθεση.
Ένα χρόνο μετά ακολούθησε το "One Way Pendulum" με τον Έρικ Σάικς και λίγο αργότερα το "Robbery" (με θέμα τη μεγάλη ληστεία του τρένου) πριν το «Βullit» με το Στιβ ΜακΚουίν και τη Ζακλίν Μπισέ κατοχυρώσει τη θέση του στο χολιγουντιανό οικοδόμημα. Η περίφημη δεκάλεπτη σκηνή καταδίωξης με το Ford Mustang μπορεί να μη μοιάζει σε τίποτα με τις σημερινές ανάλογες σεκάνς των ταινιών δράσης, αλλά για την εποχή της έγραψε ιστορία - με τα γυρίσματα να διαρκούν πάνω από δύο εβδομάδες και τον Γέιτς - ραλίστα στα νεανικά του χρόνια και μάνατζερ της Στέρλινγκ Μος- να ... βασανίζει αλύπητα τo συλλεκτικό αυτοκίνητο - το μούγκρισμά του ακόμα χαϊδεύει τα αυτιά των εραστών της ρετρό τεχνολογίας - για να του βγάλει το πλάνο που ζητούσε.
Αλλάζοντας σελίδα, υπέγραψε το ρομαντικό δράμα «Τζον και Μέρι» με τους Ντάστιν Χόφμαν και Μία Φάροου, ενώ πολλές ακόμα φορές μεταπήδησε από το ένα είδος στο άλλο με το βιογραφικό του να καλύπτει μια γκάμα από πολεμικά φιλμ ("Murphy’s War"), στιλάτα αστυνομικά ("The Hot Rock", "Mother, Jugs & Speed"), γκανγκστερικά ("The Friends of Eddie Coyle"), περιπέτειες ("The Deep"), αλλά και ταινίες φαντασίας ("Κrull"). Προτάθηκε για Όσκαρ το 1979 για το δραματικό «Breaking Away», αλλά και το ’83 για το βασισμένο στο θεατρικό του Ρόναλντ Χάργουντ «Ο Αμπιγιέρ», όπου πρωταγωνιστούσε ο Άλμπερτ Φίνεϊ και ο καρατερίστας Τομ Κούρτνεϊ. Τελευταία του αναγνωρίσιμη δουλειά το ρομάντζο "Courtain Call" πριν από μια δεκαετία.
cinemag
