Ωραιo νημα για σκεψη και introspection...
Γιατι οταν ψαχνουμε τις ταινιες τρομου, ψαχνουμε στην ψυχη μας τη σχεση της με το υποσυνειδητο και τα συμβολα που το καθοριζουν, αρα και με την εξελιξη μας, την ενηλικιωση μας μεσω αυτου.
Νομιζω οτι ο τρομος σαν θεαση, σαν παρατηρητες ενος τρομερου επισοδειου, χωριζεται σε τρεις δυνητικες περιπτωσεις : τον πονο, τον θανατο, και την δυεισδυση του κακου που μεταλασει το ειναι, δηαλδη αυτο που λεμε γενικα το παραφυσκο. Που δεν το γνωριζουμε που ειναι αορατο.
Εκει βασιζονται οι ταινιες του τρομου. Οσον αφορα τα δυο πρωτα χαρακτιριστικα του τα γνωριζουμε, εμεσα αλλα τα γνωριζουμε. Τα γραφουν και οι εφημεριδες. Σαδιστες, δολοφωνοι, ανωμαλοι κλπ...Αυτο που ρισκαρουμε (ταυτιζομαστε με τους πρωταγονιστες η τους δευτεραγωνιστες) ειναι να "κοπουμε", να πονεσουμε, η να κοπει το νημ της ζωης μας. Το μαρτυριο η ο θανατος. Τρομεροι φοβοι για το συλλογικο υποσυνειδητο καθε ζωου...
Ομως στον ανθρωπο υπαρχει και αυτο το τριτο που δεν υπαχει στα ζωα. Να αφομειοθουμε απο το κακο, να μεταλαχτουμε μεσα σε μια διαδικασια που μετατρεπει το δωρο της ζωης εφιαλτη, και να παραμεινουμε επ αοριστο σε αυτην την κατασταση. Κα κολησουμε (κολ-αση) στη μαυριλα ενω το κακο εχει διυσδεισει και καταληψει το ειναι. Αυτη η αναιπαισθητη παρουσια του κακου, μεσω ενος φιλμ, η αισθηση οτι αυτο διαχεεται, αυτο κανει και την "επιτυχια" ενος φιλμ αυτου του ειδους οπως "ο Εξορκιστης" τοσο φανερη και ξεπερναει τον χρονο και τις μοδες αν κρινω απο τις επιλογες των συμφορουμιτων.
Και πιστευω πως ναι, και για μενα ειναι ο Εξορκιστης. Γιατι το κακο, το Evil που λενε και οι Αμερικανοι, εχεις την εντυπωση οτι παρα την διαφανεια του, εξαπλωνεται, ειναι παρων. Εκει στον χωρο σου τον ιδιο την ωρα που βλεπεις το φιλμ. Σαν να μπορει να διαπερασει την οθωνη και να επιβληθει στον χωρο. Το νιωθεις σαν ανατριχιλα.
Και λεγοντας αυτο και μεσω συνειρμου, το μυαλο μου παει σε ενα αλλο φιλμ τρομου, που αποδιδει πολυ σωστα το κακο και την διαχυση του, και ακριβως στο φιλμ ερχεται διαπερνοντας την οθονη. Εννοω το Poltergeist.
Yπαρχει και ενα αλλο φιλμ για μενα που με τρομαξε πολυ. Περισσοτερο απο το Αμιτυβιλ αλλα στο ιδιο μοτιβο.
Ειναι το ιταλικης παραγωγης " Το σπιτι διπλα στο νεκροταφειο" (Quella villa accanto al cimitero) του Λουτσιο Φυλτσι του 1981.
Βεβαια το κυριο συστατικο του πετυχημενου τρομου, που σε κανει να αναπηδας, ειναι η εκπληξη, ο αιφνιδιασμς το αναπαντεχο, το υπογειο και υποχθνιο που ξαφνικα αναδυεται...ετσι σκεφτομαι και ενα κλασσικο που ειναι αlλου ειδους τρομος, το κακο ειναι το κτηνος, ενα κτηνος "φυσικο", απτο (οσο τιποτ'αλλο) χωρις διαθεσεις και ...ασταματητο. Μια φυσικη υποχθονια (υποθαλασσια στην πραγματικοτητα) μηχανη εξοντωσης και πονου. Ενα πλασμα της αβυσσου που ερχεται να δωσει την γευση της στον αμεριμνο ηλιολουστο κοσμο. Τα Σαγονια του Καρχαρια. Ερχεται απο το βαθος απο το σκοταδι και μεχει ενος σημειου ειναι αγνωστο και αορατο. Οταν το αισθανθεις ειναι ηδη αργα...
Αλλα καταληγω εαν ειναι ενα θα ειναι ο Εξορκιστης.
Ειναι Το αρχετυπο
