Με αφορμή ένα νήμα που (καλώς) σβήστηκε από την Εκτός για ένα παιδί που στα 5 του χρόνια ήταν αφύσικα προπονημένο σε ό,τι έχει να κάνει με γυμναστική, ξαναγύρισε στο μυαλό μου ο προβληματισμός που είχα ανέκαθεν για τα διάφορα παιδιά -θαύματα στη μουσική.
Προσωπικά κάθε φορά που κάποιος φίλος μου στέλνει video στο youtube για τον τάδε 4χρονο που παίζει τη φαντασία του Chopin ή για τον 8χρονο που ερμήνευσε με ορχήστρα Rachmanninov, νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, όχι από θαυμασμό, αλλά από απέχθεια. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς (γιατί κακά τα ψέμματα, από κει ξεκινάει όλο αυτό) που να υποχρεώνουν τα παιδιά τους να προπονούνται αφύσικα εντατικά, πιθανότατα δε όχι με τις καλύτερες μεθόδους, και όλα αυτά για να καταλήξουν να ερμηνεύουν ένα έργο 10 χρόνια νωρίτερα από ότι θα επέλεγε η φύση γι'αυτούς. Όπως και η λογική λέει πως δεν υπάρχουν παιδιά που στα 3 ή 4 χρόνια τους θα ζητήσουν από τον πατέρα τους την παρτιτούρα του Αυτοκρατορικού επειδή το άκουσαν στο ραδιόφωνο και θέλουν να το παίξουν.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι οι περισσότερες ερμηνείες τέτοιων παιδιών πάσχουν τόσο τεχνικά (όσο κι αν τα αφήσουν νηστικά μέχρι να μάθουν το κομμάτι, τα χέρια τους δεν πρόκειται να μεγαλώσουν τόσο ώστε να φτάνουν όλα τα πλήκτρα της... 12φωνης συγχορδίας του Rachmanninov
), όσο και αισθητικά, καθώς ένα έργο δεν είναι απλά μια αλληλουχία από νότες, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός, η καλύτερα ένας οργανισμός που πρέπει να ζωντανέψει για όσο διαρκεί η ερμηνεία.
Τελικά λοιπόν, προς τι όλη αυτή η εμμονή, να κάνουμε το παιδί μας να ξεχωρίσει απ'τα 3 του...???? ΠΡΟΣΟΧΗ, Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε ταλαντούχα παιδιά που φαίνεται η κλίση τους στη μουσική από μικρά, αναφέρομαι στις υπερβολές. Το να παίξει ένα παιδί κονσέρτο με ορχήστρα στα 13 του είναι αξιοθαύμαστο, στα 3 του όμως είναι παράλογο, και κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνο για την ψυχική υγεία του παιδιού.
Ο αντίλογος μάλλον θα ξεκινούσε με το παράδειγμα του Mozart, και το ότι αν δεν ξεκινούσε να δραστηριοποιείται μουσικά σε προσχολική ηλικία, ίσως τη μέρα που πέθανε να μην είχε προλάβει να ολοκληρώσει όσα μας χάρισε...
Ακούω τις γνώμες σας!
Προσωπικά κάθε φορά που κάποιος φίλος μου στέλνει video στο youtube για τον τάδε 4χρονο που παίζει τη φαντασία του Chopin ή για τον 8χρονο που ερμήνευσε με ορχήστρα Rachmanninov, νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, όχι από θαυμασμό, αλλά από απέχθεια. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς (γιατί κακά τα ψέμματα, από κει ξεκινάει όλο αυτό) που να υποχρεώνουν τα παιδιά τους να προπονούνται αφύσικα εντατικά, πιθανότατα δε όχι με τις καλύτερες μεθόδους, και όλα αυτά για να καταλήξουν να ερμηνεύουν ένα έργο 10 χρόνια νωρίτερα από ότι θα επέλεγε η φύση γι'αυτούς. Όπως και η λογική λέει πως δεν υπάρχουν παιδιά που στα 3 ή 4 χρόνια τους θα ζητήσουν από τον πατέρα τους την παρτιτούρα του Αυτοκρατορικού επειδή το άκουσαν στο ραδιόφωνο και θέλουν να το παίξουν.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι οι περισσότερες ερμηνείες τέτοιων παιδιών πάσχουν τόσο τεχνικά (όσο κι αν τα αφήσουν νηστικά μέχρι να μάθουν το κομμάτι, τα χέρια τους δεν πρόκειται να μεγαλώσουν τόσο ώστε να φτάνουν όλα τα πλήκτρα της... 12φωνης συγχορδίας του Rachmanninov
), όσο και αισθητικά, καθώς ένα έργο δεν είναι απλά μια αλληλουχία από νότες, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός, η καλύτερα ένας οργανισμός που πρέπει να ζωντανέψει για όσο διαρκεί η ερμηνεία.Τελικά λοιπόν, προς τι όλη αυτή η εμμονή, να κάνουμε το παιδί μας να ξεχωρίσει απ'τα 3 του...???? ΠΡΟΣΟΧΗ, Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε ταλαντούχα παιδιά που φαίνεται η κλίση τους στη μουσική από μικρά, αναφέρομαι στις υπερβολές. Το να παίξει ένα παιδί κονσέρτο με ορχήστρα στα 13 του είναι αξιοθαύμαστο, στα 3 του όμως είναι παράλογο, και κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνο για την ψυχική υγεία του παιδιού.
Ο αντίλογος μάλλον θα ξεκινούσε με το παράδειγμα του Mozart, και το ότι αν δεν ξεκινούσε να δραστηριοποιείται μουσικά σε προσχολική ηλικία, ίσως τη μέρα που πέθανε να μην είχε προλάβει να ολοκληρώσει όσα μας χάρισε...
Ακούω τις γνώμες σας!
Last edited:
fftopic: 1
