Kαλα λοιπον...
Μια ταινια που θα εχει παντα ξεχωριστη θεση για μενα.
Το τελος του κοσμου οπως δεν το ειδε κανεις αλλος. Του δικου μας κοσμου.
Μια γυναικα μεσα στα συντριμμια, παλευει να ζησει, με το μονο τροπο που
εχει μαθει. Ο θανατος των αλλων αντι για το δικο της και το μεγαλο ταξιδι προς τη θαλασσα.
Τη θαλασσα που κανεις δεν την ειδε και γυρισε πισω για να το πει.
Ο δρομος της θα διασταυρωθει με εναν αντρα και θα γινει κοινος με τον δικο του.
Τις επιδιωξεις, τους φοβους και τα αισθηματα του καθενος θα τα μαθουμε κυριως
μεσα απο τους μονολογους τους.
Οχι απο μια ιδιοτροπια του σκηνοθετη (βλεπε Μαλικ), αλλα γιατι δεν μπορουν αλλιως.
Στους διαλογους τους ο φοβος, η καχυποψια,
η παντελης αδυναμια επικοινωνιας, παρολο που και οι δυο την αποζητουν.
Μεσα τους η αποδοχη του επερχομενου τελους αλλα και μια μικρη σπιθα που τους
κραταει ζωντανους. Η ελπιδα να βρουν αυτο που τους λειπει.
Η ελπιδα της θαλασσας. Η ελπιδα της επικοινωνιας.
Και γυρω τους ο κοσμος αδειος και απειλητικος. Σε καθε γωνια του να παραμονευουν
οι "αλλοι", για να τους σκοτωσουν και να ζησουν αυτοι... η "Πρωινη Περιπολος".
