Re: Ποιά Ταινία Μόλις Είδατε?
πολύ ωραια τα σχόλια σου!
για μένα το sing street ηταν απο τα διαμάντια της χρονιάς.
το θέμα της (πάντα προσωπικά μιλώντας) δεν ειναι ο πρωταγωνιστής αλλα ο αδερφός.
ειναι ολοι αυτοι οι "άφαντοι" ήρωες που στρώνουν το δρόμο και δίνουν σιωπηλές και σταθερές μάχες.
αν δεις και το The Sacred Triangle (θα το βρεις στο youtube) θα διαπιστώσεις μια κοινή συνισταμένη.
ειναι αυτοι που εκμεταλεύτηκαν στον μέγιστο βαθμό όλες τις ευκαιρίες για να αναδειχτούν.
ηταν άριστοι στην κατανόηση των ευκαιριών και εκμεταλεύτηκαν ο ένας τον άλλο..
το sing street αναφέρεται στην απελευθερωτική δύναμη της μουσικής, σε όλες τις μορφές καταπίεσης (κοινωνική, πολιτική, οικογενειακη, και φυσικά απο την ιδια την καταπίεση του ευατού μας)
η οικογένεια, ο κοινωνικός περίγυρος δεν ειναι καθόλου τυχαία στην ταινία.
Η μουσική στην αρχή παρουσιάζεται μόνο κάτι φαινομενικό, όπως και ο χαρακτήρας που ψαχνει το cool και την αποδοχή, την ταυτότητα του.
όλα αυτα γίνονται για να αγαπηθεί, για να ξεφύγει απο την μίζερη πόλη του και την ίδια του την ύπαρξη. ομως για να γίνει το άλμα χρειάζεται μια μεγάλη ώθηση.
χαρακτηριστική η σκηνή που αναφέρεις..
τα γραφω λίγο μπερδεμενα αλλα δυστυχως δεν έχω χρόνο και κάνω άλλα πράγματα παράλληλα..
Sing Street (2016)
Πολυ καλο σκορ στο imdb και στο metacritic, εξαιρετικες κριτικες απο ανθρωπους που εμπιστευομαι και ταιριαζει το γουστου τους με το δικο μου, αλλα..... εμενα και της συζυγου δεν.
Καλογυρισμενη και οι νεαροι ηθοποιοι εξαιρετικοι. Ενα σημειο που χωλαινουν τετοιες ταινιες ειναι το καστ, αλλα εδω δεν υπηρχε τετοιο προβλημα. Μαλιστα, ο μεγαλος αδερφος και ο Eamon ηταν οι αγαπημενοι μου χαρακτηρες. Ο πρωταγωνιστης ηταν λιγο γλυκαναλατος, αλλα την δουλεια του την εκανε μια χαρα. Η αποτυπωση της εποχης μοιαζει να ειναι σωστη. Δεν ημουν στο δουβλινο το '83 και δεν μπορω να πω με σιγουρια. Επισης, ειχε πλακα ο τροπος που αλλαζαν μουσικο στυλ, αλλα και εμφανιση, μετα απο καθε νεο ακουσμα. Αυτο πραγματικα μου θυμισε σχολικα χρονια και τις "φασεις" που περνουν οι πιτσιρικαδες
Δυστυχως η βασικη πλοκη της ταινιας δεν με αγγιξε συναισθηματικα και βαρεθηκα. Ειδαμε με τη συζυγο την μιση, δεν μας αρεσε και με το ζορι ειδαμε την υπολοιπη, με την ελπιδα οτι θα αλλαζε κατι προς το καλυτερο. Δυο σημεια της ταινιας βρηκα εξαιρετικα, αλλα η ταινια επελεξε να μην αφιερωσει πολυ χρονο εκει. α) τη σχεση των γονεων και το επερχομενο διαζυγιο και β) τον εξαιρετικο χαρακτηρα του μεγαλου αδερφου. Ο "μονολογος" του προς το τελος της ταινιας ηταν το μονο σημειο που με συγκινησε.
Εχω ακουσει να το αναφερουν σαν "μοντερνα ταινια John Hughes". Οι ταινιες του, θυμαμαι οτι μου αρεσαν. Βεβαιως οταν της ειχα δει ημουν ακριβως στο ηλικιακο target groupΑντικειμενικα ομως, το Breakfast club, που ειναι η ταινια του που μου εχει "μεινει", αν και διαδραματιζεται εντος ενος σχολειου, διαπραγματευεται θεματα μεγαλυτερου ευρους, οπως η κοινωνικη αποδοχη, η αναγκη ενταξης αλλα και το γεγονος οτι "στο τελος ολοι ειμαστε ιδιοι". Αυτα ειναι θεματα με τα οποια το Sing Street δεν ασχολειται...
Προταση μου, αν πιστευετε οτι το θεμα ειναι ενδιαφερον, δειτε 30'. Μεχρι τοτε θα καταλαβετε αν θα σας αρεσει ή οχι.
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
A Hijacking (2012)
Το ειχα στα "προς θεαση" εδω και καιρο, αλλα αυτο το ΣΚ βρεθηκαν οι ιδανικες συνθηκες. Ειχα δει οτι ειχε παρει καλες κριτικες, ειχα δει και προσφατα το εξαιρειτικο A War (2015) του ιδιου σκηνοθετη-σεναριογραφου και ημουν προετοιμασμενος για αριστουργημα.... Η ταινια ειναι καλη, απλα την περιμενα ακομα καλυτερη. Ο τροπος που εχει γυριστει παραπεμπει πιο πολυ σε ντοκυμαντερ, παρα σε "κλασσικη" ταινια, και αυτο πιστευω οτι ειναι ηθελημενο (αν και θελω να δω και καμμια ακομη του ταινια πρωτα για να ειμαι σιγουρος). Απο την ταινια λειπει παντελως η δραση και οι φανφαρες. Υπαρχουν ολες και ολες 3-4 σκηνες αυξημενης εντασης και αυτο τους προσδιδει ακομα μεγαλυτερη σημασια, επειδη αν και δεν γινεται "χαμος", ο θεατης καταλαβαινει τι διακυβεβευεται. Οι σκηνες βιας ειναι επισης ελαχιστες, αλλα η απειλη της υπαρχει καθολη την διαρκεια της πειρατειας.
Θεωρω οτι το προβλημα της ταινιας ειναι οτι ειναι τοσο "στεγνη" που δυσκολα μπορει να την αγαπησει καποιος. Πραγματικα χαρηκα που την ειδα και σε κανενα σημειο δεν ενιωσα οτι βαριεμαι. Ο (κλασσικος πλεον) πιλου ασμπαεκ ειναι καλος, αλλα ολα τα λεφτα ο Soren Malling. Δυστυχως, απο τους πειρατες δεν ξεχωρισε κανεις. Νομιζω οτι αυτη ηταν η μεγαλη αδυναμια της ταινιας σε αντιθεση με το, "πιο hollywood", Captain Phillips που πατησε πανω στην εξαιρετικη ερμηνεια του Barkhad Abdi για να απογειωθει.
Ο σκηνοθετης παντως εχει δειξει καλα σημαδια γραφης και σεβομαι απολυτα το γεγονος οτι συχνα γραφει και το σεναριο. Επισης, προσεγγιζει τα θεματα με τα οποια καταπιανεται απο μια σκοπια που (τουλαχιστον σε εναν ξενο παρατηρητη, δεν εχω ζησει εκει) μοιαζει πολυ "ντοπια δανεζικη" και καθιστα τις ταινιες του πρωτοτυπες. Το A War παντως, πιστευω οτι ειναι σκαλες ανωτερο.
πολύ ωραια τα σχόλια σου!
για μένα το sing street ηταν απο τα διαμάντια της χρονιάς.
το θέμα της (πάντα προσωπικά μιλώντας) δεν ειναι ο πρωταγωνιστής αλλα ο αδερφός.
ειναι ολοι αυτοι οι "άφαντοι" ήρωες που στρώνουν το δρόμο και δίνουν σιωπηλές και σταθερές μάχες.
αν δεις και το The Sacred Triangle (θα το βρεις στο youtube) θα διαπιστώσεις μια κοινή συνισταμένη.
ειναι αυτοι που εκμεταλεύτηκαν στον μέγιστο βαθμό όλες τις ευκαιρίες για να αναδειχτούν.
ηταν άριστοι στην κατανόηση των ευκαιριών και εκμεταλεύτηκαν ο ένας τον άλλο..
το sing street αναφέρεται στην απελευθερωτική δύναμη της μουσικής, σε όλες τις μορφές καταπίεσης (κοινωνική, πολιτική, οικογενειακη, και φυσικά απο την ιδια την καταπίεση του ευατού μας)
η οικογένεια, ο κοινωνικός περίγυρος δεν ειναι καθόλου τυχαία στην ταινία.
Η μουσική στην αρχή παρουσιάζεται μόνο κάτι φαινομενικό, όπως και ο χαρακτήρας που ψαχνει το cool και την αποδοχή, την ταυτότητα του.
όλα αυτα γίνονται για να αγαπηθεί, για να ξεφύγει απο την μίζερη πόλη του και την ίδια του την ύπαρξη. ομως για να γίνει το άλμα χρειάζεται μια μεγάλη ώθηση.
χαρακτηριστική η σκηνή που αναφέρεις..
τα γραφω λίγο μπερδεμενα αλλα δυστυχως δεν έχω χρόνο και κάνω άλλα πράγματα παράλληλα..
O Ραϊαν πιο λεπτεπιλεπτος ντεκανταντ αλλα πονηρος σαν αλεπου. Επισης ενα πολυ θετικο ειναι το artistic design, που θα βυθισει τους πιο νοσταλγικους σε γλυκες αναμνησεις της νιοτης τους η αυτης των γονιων του μεσα στα τελη 70ς. Ακομα και το πορνο ειχαι μια...class... Βεβαια το σεναριο θα μπορουσε να ειναι λιγο πιο δουλεμενο, θα ελεγα θα μπορουσαν να μουν δυο ιστοριες μεσα στον χωρο. Αλλα ενταξει αυτο ειναι περναει η ωρα ευχαριστα και τε επαναλαμβανω...νοσταλγικα.
