Eιδα και τον Δρακουλα...
αυτουνου
Ας πουμε τα πραγματα με το ονομα τους.
Η ταινια δεν ειναι ο Δρακουλας που γνωριζουμε του Στοκερ.
Λεει στο τελος οτι ειναι εμπνευσμενη βαση του Δρακουλα του Στοκερ. Στην πραγματικοτητα δεν ειναι αληθεια. Ειναι εμπνευσμενη απο τον Δρακουλα του Κοπολα.
Πειραζει που δεν ειναι ακριβης αποδωση του λογοτεχνικου εργου ;
Απολυτα οχι. Εμενα δεν με πειραζει καθολου εξ αλλου εχουμε δει τοσους και τοσους Δρακουλες, που αμφιβαλω αν 1-2 ειναι απολυτα βασισμενοι στο βιβλιο.
Απλα να προσδιδουν φαντασια, θεαμα, να επθβαλουν δεος η αγωνια η βαθυτερες ρομαντικες σκεψεις και σκοτεινα συναισθηματα για ενα υπερπεραν.
Τωρα για το συγγεκριμενο φιλμ, ο Μπεσσον βαζει ενα δικο του στοιχημα, μεταφερει τον μυθο στο Παρισι αντι για Λονδινο (η Γερμανια για τα Νοσφερατου) και ξετυλιγει ολη την πολιτισμικη οπτικη της Μπελλ-Εποκ, αντοιστηχα χρονικη εκεινης της Βικτοριανης.
Ενα σπουδαιο και θετικο του Μπεσσον. Εριξε πολλα λεφτα (και δικα του) και εγγυηθηκε ενα σπουδαιο θεαμα. Με μεγαλη προσοχη στα τεχνικα κινηματογραφικα θεματα ως συνηθως. Και ενα ακομα πιο θετικο ... Θεε μου ποση δουλεια εδωσε σε ποσους ανθρωπους. Τεραστεια δουλεια των κουστουμιων για παραδειγμα. Μεγαλος πληθος ανθρωπων βρηκε μια καλη εργασια και απεδωσε με αξιολογο αποτελεσμα. Οι κουστουμιστριες και ντηζαηνερς που δουλεψαν ειναι το κατι αλλο. Και αυτο ειναι πολυ σημαντικο για τον κινηματογραφο, να μην το ξεχναμε. ο κοσμος που δουλευει, που συνεχιζει να βρισκει δουλεια για να μενει στο επαγγελμα και να μπορουν να γυριζονται ταινιες.
Ενα μπραβο λοιπον στον Μπεσσον γιατι χρηματοδωτησε κυρια αυτος την παραγωγη του και πηρε ρισκο, και δεν ηταν φειδωλος στα μεσα για να πραγματοποιησει τπ εργο του. Του ευχομαι να μπορεσει να ανακτησει την επενδυση του και με κερδος για να συνεχισει να παραγει και να συνεχισει να υπαρχει σινεμα και ολη η βιομηχανια που απαιτειται για να παραγεται φιλμογραφια. Και εβαλε μπρος και σαν εικονογραφια την Γαλλια.
Επισης ο πρωταγωνιστης ειναι εξαιρετικος, αν και δεν μοιαζει με τους συνηθεις χαρακτηρες, και ο Βαλτς ως συνηθως, ο εαυτος του και αρκει για να δωσει αξιοπιστια σε οποιονδηποτε χαρακτηρα.
Τωρα το θεμα.... αν μου αρεσε ; Σαν Δρακουλας ; Σαν εργο Δρακουλα ;
Θα ελεγα οχι.
Δεν μου αρεσε ολη η θεματολογια που διαλεξε ( το ερωτικο, το σχημα του βρυκολακισμου οπως το αποδιδει και η σχεση του με το κακο η οχι, το βρυκολακικο modus operendi, συν ολος αυτος ο συλογισμος περι μετανοιας και η εικονα της "θυσιας" σαν Χριστικη αντιπαραθεση... ), και καποια αστεια στοιχεια που τα βρηκα καπως γελοια, κατι χοροι, κατι Γκαργκουγι, κατι σαγηνευσεις που δεν ειναι του γουστουμου περι βαμπιρισμου.
Δεν μου καθεται σαν εργο Δρακουλα.
Αλλα σαν θεαμα ενα Σαββατο βραδυ, να βλεπω φαντασμαγορικες δεξιωσεις στις Αυλες της Ευρωπης, αυτο ναι. 100%. Ουτε εκλεισα ουτε σταματησα το εργο μεχρι τελους.
Και με διασκεδασε ; Ναι. Αλλα δεν με κατεκτησε και δεν με επεισε οπως ενα βρυκολακιασμενο σκοτεινο εργο θα το εκανε.
Πολυ λαμπερο και πολυ φαντασμαγορικο για τα σκοτεινα μου γουστα επι του θεματος.
Δεν μοιαζει με κανενα αλλο Δρακουλα και αυτο ειναι στα υπερ του... αλλα ταυτοχρονα δεν με εκανε να νοιωσω την ανασα του Δρακουλα στην ατμοσφαιρα. Μονο την διαχητη ερωτοπαθεια του για μια συγκεκριμενη γυναικα. Οπου και ενα ταξιδι στον χρονο και στον πολιτισμο της Ευρωπης μεσω της ευκαιριας.
Οποτε ελπιζω να εγινα σαφης... Οχι δεν μου αρεσε σαν Δρακουλας. Ναι σαν ταινια αξιζει να την δει κανεις για την εικονικη της(και μουσικη της θα προσθετα, αλλο ενα θετικο) αριστοτεχνια.