Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο
Του Δημήτρη Κανέλλη
Από τις πιο ανθρωποκεντρικές ταινίες της χρονιάς. Η ολόθερμη –παρά τον ψυχρό της τίτλο – επαφή των ανθρώπων μέσα από τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις τους. Ανατροπές, καυστικό χιούμορ, συναίσθημα, θαυμάσιες ρεαλιστικές ερμηνείες και ρεσιτάλ ισορροπημένης σκηνοθεσίας. Μην την χάσετε.
Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκετιγκιάν.
Πρωταγωνιστούν: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν - Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν.
Ο Μισέλ και η γυναίκα του ζουν μια ήρεμη και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, που στηρίζεται και στις δυνατές και ειλικρινείς φιλικές σχέσεις που έχουν αναπτύξει σχεδόν τριάντα χρόνια. Το ζευγάρι είναι αριστερών πεποιθήσεων και ο Μισέλ είναι σχεδόν «ερωτευμένος» με τον πρόεδρο του Κ.Κ. Γαλλίας Ζαν Ζορές. Μια ημέρα όμως το ζευγάρι και οι φίλοι του δέχονται επίθεση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και οι ληστές τούς παίρνουν ό,τι χρήματα βρίσκουν. Με το πέρασμα του χρόνου οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν τους ληστές, που δεν είναι άλλοι από κάποιους νεότερους συναδέλφους του Μισέλ. Μάλιστα ο ένας από αυτούς διέπραξε τη ληστεία για να βρει χρήματα και να ταΐσει τα πεινασμένα και εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους μικρότερα αδέλφια του. Το ζευγάρι σοκάρεται και όταν συνέρχεται ψυχολογικά, αποφασίζει να πάρει υπό την προστασία του τα δυο μικρά παιδιά. Μια από τις αξιολογότερες και πιο ευαισθητοποιημένες κοινωνικοπολιτικά ταινίες των τελευταίων χρόνων. Η ηθική της εργατικής τάξης και αλληλεγγύης μπαίνει στο μικροσκόπιο του Γκετιγκιάν, ο οποίος μας προσφέρει μια έντονα πολιτική αλλά και βαθιά ανθρώπινη ιστορία, που φέρνει σε αντιπαράθεση και τελικά σε συμφιλίωση δυο εντελώς διαφορετικές γενιές εργαζομένων. Έτσι από την ψύχρα των χιονισμένων βουνών του Κιλιμάντζαρο – που σχεδίαζε να επισκεφτεί το ζευγάρι – καταλήγουμε στη ζεστή και γεμάτη κατανόηση επαφή των ανθρώπων, που η ταξική και η κοινωνική τους συνείδηση αποδεικνύεται λυτρωτική και αυθεντικά επαναστατική. Για σκεφτείτε το: τα θύματα παίρνουν υπό την προστασία τους τούς συγγενείς του ανθρώπου που τους λήστεψε και τους κακοποίησε και που δικαίως καταλήγει στη φυλακή, έχοντας όμως και αυτός πλήρη συνείδηση της κυνικής και παράνομης συμπεριφοράς του, αλλά και της έλλειψης νοήματος που διέπει τη μέχρι τώρα ζωή του. Η παλιά γενιά δείχνει τον δρόμο, μοιάζει να λέει ο Γκετιγκιάν, που καταφέρνει να μη φορτώσει την αφήγησή του με το παραμικρότερο ίχνος μελοδραματισμού και κυρίως δημαγωγίας. Απολαύστε την. Ο θρίαμβος του ταξικού ανθρωποκεντρισμού.
http://topontiki.gr/article/31618/
)
