Γρηγορη μου εχω δει αρκετες απο αυτες. Σε ολες διακρινω τα ιδια πραγματα που σε εσας αρεσουν, αλλα σε εμενα οχι. Πρωταγωνιστες και μη ανθρωπακια και αθλια υποκειμενα μπλεκονται με δολοφονους(No Country for Old Men), ή πασης φυσεως αλλα αποβρασματα, ή γινονται οι ιδιοι τετοια (Fargo). To κοινο πρωταγωνιστων
και περιφερειακων χαρακτηρων ειναι η εξαιρετικη τους ικανοτητα να καθιστουν αδυνατη την σε οποιοδηποτε
επιπεδο ταυτιση του θεατη μαζι τους και το συναγομενο εξ αυτης ενδιαφερον του θεατη για τα προσωπα που βλεπει. Αυτο προσπαθουν να το καλυψουν εξυπνα με ιστοριες που ποτε δεν ξερεις που θα οδηγηθουν
σεναριακα, με πολλα twists. (Η αληθεια ειναι, ευτυχως οχι με τα συνηθη γελοια twists του Χολιγουντ.)
Στο Βlood simple που οπως προανεφερα το θεωρω εξαιρετικη ταινια καταφεραν να με κανουν να νοιαστω
για τους πρωταγωνιστες τους. Ηταν η πρωτη και τελευταια φορα. Αντιλαμβανομαι οτι ο σκοπος τους ειναι
η αποδομηση, ομως enough is enough. Θα μπορουσα να το δω σε μια ταινια αυτο το πραγμα, αλλα μετα τις
10 υπαρχει θεμα. Γενικα δεν εχω θεμα με δημιουργους που εχουν εμμονες και ειναι συνεπεις σε αυτες.
Δικαιωμα τους. Αλλα αυτο το βαθυ μισανθρωπισμο που βγαζουν οι ταινιες τους, αυτη την πληρη
αδιαφορια για τον ανθρωπο, τη θεωρω αποκρουστικη.
Απο κει και περα ακριβως εξαιτιας των σεναριων τους εχουν καταφερει να τους λατρεψει μια μεγαλη μεριδα
κριτικων κινηματογραφου που τους θεωρουν εξαιρετικα ιντελεκτσουαλ (μαλλον γιατι οι ιδιοι ειναι
μετριας, to say the least, ευφυιας). Φυσικα ολοι αυτοι δεν εχουν να πουν κατι για τη ρηχοτατη δραματουργια
του συνολου του εργου τους και την εσωτερικη διαμαχη των χαρακτηρων τους που αναλωνεται συνηθως στο:
"να παρω τα λεφτα και να τρεξω ή οχι? ας τα παρω μωρε".
Εν γενει και για να σας δωσω μια εντυπωση του ποσο υπερεκτιμημενους τους θεωρω σε σχεση με την αξια τους θα σας πω οτι για μενα ειναι οι Νταλαρες του κινηματογραφου.
Αυτα απο μενα, ελπιζω να μην σας στεναχωρησα, μαζευω τα μπογαλακια μου σιγα σιγα, γιατι κατω απο τριμηνο
δεν βλεπω να μου ριχνει ο opsim.
Α...
Μιας και μιλησα για εμμονες να πω επισης οτι μου φαινεται περιεργο που ο Στελιος εχει αναφερθει παλιοτερα
στις εμμονες του Νικολαιδη, αλλα στους συγκεκριμενους δεν δειχνει να τον απασχολουν εξισου.
