Ποίηση....γιατί όχι;

Ἡ ἀπόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Μανώλης Αναγνωστάκης..

.......................................

p.s.οχι τίποτα άλλο,αλλά οι ψευτοϋποκειμενισμοί τής ''ουδετερότητας'' κατάντησαν εφιάλτες..
 
ΠΟΙΗΤΙΚΗ(Μανώλης Αναγνωστάκης)...:grinning-smiley-043

Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις

Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

-bye--bye-
 
Ἐπιτάφιο

Ἐδῶ ἀναπαύεται
Ἡ μόνη ἀνάπαυση τῆς ζωῆς του
Ἡ μόνη του στερνὴ ἱκανοποίηση
Νὰ κείτεται μαζὶ μὲ τοὺς ἀφέντες του
Στὴν ἴδια κρύα γῆ, στὸν ἴδιο τόπο.



Μανώλης Αναγνωστάκης.

Επειδή πέρα από τήν ''ενδοσκόπηση'' υπάρχει και η ''Μεγάλη Εικόνα''.
 

Pablo Neruda - Μοναξιά

Αυτό που δεν εγινε σταθηκε τοσο ξαφνικο
που με καθηλωσε εδώ για παντα,
διχως να ξερω χωρις να μαθουν την παρουσια μου,
σαν ναμουν κρυμενος κατω από πολυθρονα
η χαμενος μεσα στη νυχτα:
Τετοιο υπηρξε αυτό που δεν υπηρξε
κι ετσι με καθηλωσε για παντα.
Ρωτησα αργοτερα τους αλλους,
τις γυναικες,τους αντρες,
τι εκαναν με τοση βεβαιοτητα
και πως εβλεπαν τη ζωη:
Ακομα περιμενω την απαντηση τους,
συνεχισαν να ζουν,να χορευουν.
Είναι αυτό που δεν συμβαινει ς'έναν
που καθοριζει τη σιωπη,
δεν θελω να συνεχισω να μιλω
γιατι εμεινα εδώ περιμενοντας:
Σ'αυτή την περιοχη, εκεινη την μερα,
δεν ξερω τι μου συνεβη
μα δεν ειμαι ο ιδιος.
----------------------------------------------------

ΥΓ: Για να είσαι ευτυχισμένος δεν αρκεί να βρεθεί η καλή η ώρα. Πρέπει να ξέρεις τέλεια να ξεχνάς και το χτες της και το αύριό της.
 
Τρομερος ο Λιγκετι. Αλλοι λενε οτι ειναι το χειροκροτημα. Αλλοι λενε οτι ειναι αφηρημενο ποιημα. Αλλοι οτι μας δουλευει. Αλλοι οτι θελουν. Ειναι Ποιηση κατα Λιγκετι.
 
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής".
Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.

Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλιωσε για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν.

Κατερίνα Γώγου

http://www.youtube.com/watch?v=zKg3Wb-1kD8&feature=related
 
Tο υπόγειο - Λειβαδίτης Tάσος

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω — α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας.

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.


line.jpg
(από την Ποίηση. Tόμος Πρώτος 1950-1966, Kέδρος 1985)
 
o-Zone said:
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής".
Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.

Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλιωσε για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν.

Κατερίνα Γώγου

http://www.youtube.com/watch?v=zKg3Wb-1kD8&feature=related
Click to expand...


:worshippy:
 
Μπήκε η Άνοιξη
Τα λουλούδια ανθίζουν
τα φώτα της γιορτής
διασχίζουν την ερημιά μου
που δεν είναι βρεγμένο ρούχο
ούτε σχισμένο πέπλο
Είναι η σάρκα μου
Έρπει στον αιχμηρό πλανήτη
Με όραση χαώδη
Με ήχο
Αλύχτισμα πεινασμένης αγέλης
-Πού πηγαίνεις ;
Ρώτησε ο Θεός
Ενώ ήξερε.

Στίχοι: Λένα Πλάτωνος
Μουσική: Λένα Πλάτωνος
Πρώτη εκτέλεση: Λένα Πλάτωνος

http://www.youtube.com/watch?v=c_qLZB0E3ys
 
Σε Παλιό Συμφοιτητή

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να γέρασε
Τελειώσε η ζωή μου της Αθήνας,
Που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε,
Και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου
Τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης
Παρά περαστικός με την ελπίδα μου,
Με τ' όνειρο που εσβήστει, ταξιδιώτης.

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
Και θα μου πουν δεν ξέρουνε τι εγίνεις.
Μ' άλλον μαζί θα ειδώ την Αφροδίτη σου
Κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.

Θα πάω προς στην ταβέρνα, το Σαμιώτικο
Που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα ´ναι αλλιώτικο,
Όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

Θ´ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
Στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα,
Τριγύρω θα ´ναι ωραία, πλατύς ορίζοντας
Και θα ´ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Λένα Πλάτωνος - Σαββίνα Γιαννάτου
 
Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε - Σβήσε τα μάτια μου (μτφρ. Κωστής Παλαμάς)
 
Κι άλλο ένα, τελευταίο για σήμερα.

ΛΩΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΚΕΤΤΙ - Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΤΕ

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος
για να γεννηθείτε
αν δεν σας νοιάζει που η ευτυχία
δεν είναι πάντα
και τόσο διασκεδαστική
αν δεν σας νοιάζει μια δόση κόλασης
που και που
όταν όλα πάνε καλά
γιατί ακόμα και στον παράδεισο
δεν τραγουδούν
όλη την ώρα

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος
για να γεννηθείτε
αν δεν σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν
όλη την ώρα
ή έστω απλώς λιμοκτονούν
κάποιες ώρες
στο κάτω κάτω δεν πειράζει
αφού δεν είστε εσείς

Α, ο κόσμος είναι ωραίο μέρος
για να γεννηθείτε
αν δεν σας πολυνοιάζουν
λίγα ψόφια μυαλά
στις ψηλότερες θέσεις
ή μια δυο βόμβες
που και που
στα ανεστραμμένα σας πρόσωπα
ή άλλες τέτοιες απρέπειες
απ’ τις οποίες μαστίζεται η κοινωνία μας
με τους διακεκριμένους άνδρες της
και τους κληρικούς της
και τους λοιπούς αστυφύλακες
και τις διάφορες φυλετικές διακρίσεις της
και τις κοινοβουλευτικές ανακρίσεις της
και τις άλλες δυσκοιλιότητες
που η τρελή μας σάρκα
θα κληρονομήσει

Ναι ο κόσμος είναι το καλύτερο μέρος
για ένα σωρό πράγματα όπως το να κάνεις κουταμάρες
και να κάνεις έρωτα
και να είσαι λυπημένος
και να τραγουδάς φτηνά τραγούδια και να έχεις εμπνεύσεις

μετάφραση: Ρούμπη Θεοφανοπούλου
 
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Τις λέξεις, όταν παλιώνουν,
να τις ρίχνετε στα ποιήματα.
Μέσα σ’ αυτά θα ξαναβρούν την αλήθεια
και τη λάμψη τους.
Αν όμως σας πέφτει μακριά η ποίηση,
να τις κρατάτε σε βαθιά σιωπή
και σε υγρασία σώματος.
Να προσέχετε να βρίσκονται διαρκώς
κοντά σε παιδιά, σε φωτιά και σε έρωτα.
Προπάντων να τις συντηρείτε σε κατάσταση γραφής.


ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ
 
Winter Evening - Alexander Pushkin

The storm wind covers the sky
Whirling the fleecy snow drifts,
Now it howls like a wolf,
Now it is crying, like a lost child,
Now rustling the decayed thatch
On our tumbledown roof,
Now, like a delayed traveller,
Knocking on our window pane.

Our wretched little cottage
Is gloomy and dark.
Why do you sit all silent
Hugging the window, old gran?
Has the howling of the storm
Wearied you, at last, dear friend?
Or are you dozing fitfully
Under the spinning wheel's humming?

Let us drink, dearest friend
To my poor wasted youth.
Let us drink from grief - Where's the glass?
Our hearts at least will be lightened.
Sing me a song of how the bluetit
Quietly lives across the sea.
Sing me a song of how the young girl
Went to fetch water in the morning.

The storm wind covers the sky
Whirling the fleecy snow drifts
Now it howls like a wolf,
Now it is crying, like a lost child.
Let us drink, dearest friend
To my poor wasted youth.
Let us drink from grief - Where's the glass?
Our hearts at least will be lightened.
 
Δεν ξέρω για ποιο λόγο, ίσως να φταίει η ομίχλη έξω, αλλά τις τελευταίες μέρες στριφογυρίζω συνεχώς γύρω απ' αυτόν τον "καταραμένο" ποιητή. Παραθέτω εδώ την αγαπημένη μου από τις διαθέσιμες μεταφράσεις του "Spleen".

SPLEEN - CHARLES BAUDELAIRE

Είμαι σαν ένας βασιλιάς σε βροχερό ένα μέρος,
πλούσιος μα χωρίς δύναμη, νιός κι όμως πολύ γέρος,
που στους σοφούς του αδιάφορος που σκύφτουνε μπροστά του,
πλήττει με τα γεράκια του, τ' άλογα, τα σκυλιά του.
Κυνήγι, ζώα, τίποτα πια αυτόν δεν τον φαιδρύνει,
ούτε ο λαός του που μπροστά στ' ανάκτορα του φθίνει.

Μα και τ' αστεία που ο τρελός παλιάτσος κάνει εμπρός του,
δε διώχνουν τη βαρυθυμιά του άκαρδου αυτού αρρώστου·
τάφο την κλίνη του θαρρεί, που 'χει κρινένιαν άρμα
κ' οι αυλικές που βασιλιά σαν δουν τον βρίσκουν χάρμα,
δεν ξέρουν πια με τι άσεμνες στολές να φιγουράρουν,
ίσως απ’ το κουφάρι αυτό χαμόγελο ένα πάρουν.

Κι ο αλχημιστής όπου μπορεί χρυσάφι να του κάνει,
δεν μπόρεσε από μέσα του το μαρασμό να βγάνει,
κι ούτε μες τα αιμάτινα ρωμαϊκά λουτρά,
που τα θυμούνται οι άρχοντες πάνω στα γερατιά,
δεν μπόρεσε το πτώμα αυτό το ηλίθιο ν' αναστήσει,
που αντίς για αίμα μέσα του, της Λήθης τρέχει η βρύση.

Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.
 
Ο ΣΤΟΧΟΣ

Το θέμα είναι τ ώ ρ α τί λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε στη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τ ώ ρ α τί λες.


Μανόλης Αναγνωστάκης
 
Aδικημένος ο Σαραντάρης...Ευτυχώς πού ο άλλος μεγάλος ''άγνωστος'' Ζήσιμος Λορεντζάτος τόν είχε ανασύρει από τήν λήθη μέ ένα εξαίρετο δοκίμιό του γι´αυτόν.
 
Top Bottom