το "Unity", ίσως να δείχνει mainstream τώρα, 46 χρόνια μετά την κυκλοφορία του (1965).
από την άλλη ο "Lawrence..." μου φαίνεται να αλληθωρίζει προς πολλές κατευθύνσεις ταυτόχρονα χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
ο Ulmer είναι εδώ γεμάτος σεβασμό και δέος απέναντι στον μεγάλο δάσκαλο και μοιάζει να φοράει χαλινάρι: δεν στέκει σύγκριση με τον McLaughlin και την ελευθερία που του είχει δώσει ο Miles - και σπεύδω να δηλώσω πως θεωρώ τον Βρετανό ελαφρώς ...ασυμμάζευτο στο "Bitches Brew", πράγμα απωθητικό αρχικά αλλά αν ακούσεις προσεκτικά θα καταλάβεις ότι το άλμπουμ σε καμία περίπτωση (δεν) θα ήταν αυτό που είναι χωρίς τον McLaughlin.
o "Lawrence...", για μένα, ανήκει στην κατηγορία εκείνων των δίσκων που μοιάζουν φτιαγμένοι για ...'τουρίστες': σαν το "My Spanish Heart" του Corea ή τα άλμπουμ του Tony Kofi. Ασφαλώς και έχει τις στιγμές του, μερικές μάλιστα πολύ καλές, αλλά το σύνολο είναι φλουταρισμένο. Μάλλον το καρύκευμα χαλάει με τις πινελιές soul-jazz, εδώ κι εκεί, στην προσπάθειά του να κλείσει πονηρά το ματάκι σε μεγαλύτερο φάσμα ακροατών.
το Unity, Αρχηγέ, είναι μία θαυμάσια σύνοψη της avant-garde: κοντά 50 χρόνια πριν, ήταν στην αιχμή της πρωτοπορίας και κανείς δεν το άκουγε.
Αλλά, τελικά, είναι φοβερό το Πόσο η ...περιφέρεια, επηρρεάζει το mainstream - το πόσο καθοριστική γίνεται με το χρόνο.
Οταν αξίζει πραγματικά τον κόπο (η περιφέρεια) εννοείται.