Re: Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973 ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ !!!
Κλείσιμο του ρήγματος και επίθεση
Πάνος Θεοδωρίδης | 18.11.2014 | 05:54
Η διοίκηση των δρόμων, η καταστολή ενός πληθους υπό εξέγερση ή ήδη εξεγερμένων, σημαδεύει ένα τεράστιο τμήμα της Αφήγησης των Πόλεων.
Κάθε περίπτωση έχει τα δικά της δεινά. Σπανίως, αλλά ως διαχρονικό δίδαγμα, αναφέρονται η σφαγή των Θεσσαλονικέων επι Θεοδοσίου, η Στάση του Νίκα, και ανάλογες σφαγές πολιτών, σε ολόκληρον τον κόσμο, σφαγές ών ουκ έστι αριθμός.
Απαραίτητη προϋπόθεση: η συμμετοχή στρατού ή πολιτοφυλάκων, εγκάθετων ή οργανωμένων, και η αποτρόπαιη φράση που κάποιος την εκστομίζει ,από φόβο, υπολογισμό κατόπιν σχεδιασμού : βαράτε στο ψαχνό.
Για να περιοριστώ στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα, σημαντικό μέρος αυτής της Καταστολής, είναι να υπάρξει ουδέτερος τίτλος Αφήγησης και επίρριψη ευθυνών τόσο στον θύτη ,όσο και στο θύμα.
Η Απόπειρα κατά του Βενιζέλου, η δολοφονία του Δραγούμη και το Ανάθεμα στο πεδίο του Άρεος, η Πείνα των Αθηναίων και τα Τοπομαχικά των "συμμάχων" στην Ακρόπολη, καλύπτονται απο τον όρο "Διχασμός".
Η αναστάτωση του Λαϊκού κόμματος απο το σύμφωνο Σοφούλη-Σκλαβαινα,η αναζήτηση πολιτικής και μετά αυταρχικής λύσης εκείνες τις "ημέρες του 36" έφεραν απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη και έντονες συγκρούσεις στους δρόμους και το αίμα που χύθηκε, δημιούργησαν την εντύπωση που επιθυμούσε ο Μεταξάς: οι κομμουνισταί διεκδικούν την εξουσία με όλα τα μέσα .Αρα, βαράτε τους.Η Αλήθεια πήγε γιά ύπνο μερικες μέρες και όταν ξύπνησε, δεν ήταν σε θέση, απο την μουργέλα να συνδυάσει μια "καθαίρεση" του Τσαλδάρη απο "αγανακτισμένους" στρατιωτικούς, τον θάνατο μεταξύ 1935/6 όλων σχεδόν των πολιτικών της χώρας, την επιστροφή του Γεωργίου και τον ρόλο του φρακοφορεμένου προσωρινώς Κονδυλη, που τον αντιμετώπισε η Αυλή, ως γραφικό και απόβλητο.
Η Αφήγηση, με κεντρικό Κώδικα το αίμα της Θεσσαλονίκης και την εθελοδουλεία των πολιτικών που ακύρωσε ο Μεταξάς ενώ συνέβαιναν οι Ολυμπιακοί του Βερολίνου ,δεν είχε τίτλο "ηρθε ο βασιλεύς και τα έκανε όλα πουτάνα" ή "Σχέδιο Μεταξά", αλλά η επικολυρικη μεταφορά του σκοτωμένου αυτοκινητιστή, υπό τον αναβιωτικό "επιτάφιο" του Ρίτσου. Όχι "τότε που οι χωροφυλάκοι έτρεμαν περιμένοντας τα στρατά κρυμμένοι σε υπόγες", αλλα "γιε μου ,σπλάχνο των σπλάχνων μου"
Με παρόμοιες όχι πολιτικές ,αλλά σεναριακές αποτιμήσεις, ιδρύθηκε ο όρος "Δεκεμβριανά" και άλλοι πολλοί στην επόμενη δεκαετία, αλλά ας περιοριστούμε στις"μέρες του 73".Στην Αφήγηση "του Πολυτεχνείου".
Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των φοιτητών στο Μεξικό, παραμονές της Ολυμπιάδας του, ο γαλλικός Μάης, οι Ταϋλανδέζοι και οι διαδηλώσεις τους, το αίμα της Χιλής, ήταν το πλαίσιο αυτού του "στρατηγικού".
Στην Ελλάδα, αυτοί που μπήκαν και τιμωρήθηκαν στην Νομική με επιστρατεύσεις και άλλες διώξεις, αυτοί που συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο, τιμήθηκαν με τον γενικευτικόν και απλοποιητικόν τίτλο "τα γεγονότα της Νομικής" και απλώς "το Πολυτεχνείο"
Η Χούντα δεν φοβήθηκε τον ραδιοφωνικό σταθμό και τα συνθήματα, τις εσωτερικές διεργασίες και τον "εγχώριο και διεθνή κομμουνισμόν" αλλά το πληθος που άρχισε να συγκεντρωνεται, την ελευθεριάζουσα ατμόσφαιρα, το χαπάκι "έρχεται η εργατιά να ενωθεί με τα παιδιά", την προσοχή και την συμπάθεια που έδειξε η κοινή γνώμη, στην κατάληψη.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν βγήκαν οι καραβανάδες απο τους στρατώνες( εννοώ τις στρατιωτικές μονάδες, επειδή οι αξιωματικοί όργωναν με πολιτικά την χώρα αρκετά χρονάκια) ακόμη και οι πιό χοντροκέφαλοι δεν είχαν καμιά διάθεση να δουν αργότερα ένα ηρώο, ένα πολυάνδριο θυμάτων μέσα στις σχολες, όπως φαίνεται απο τον χάρτη του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, διαχύθηκαν στις γειτονιές και βάρεσαν στο ψαχνό.
Προσέξτε τον χάρτη. Δεν ήταν ένα σχέδιο "αφρόνων" τανκίστας. Έκλεισαν με ανατριχιαστική "τυχαία " διασπορά σφαιρών, ο νότος και η δύση, απ όπου, άν υπήρχε"κίνδυνος" θα εκδηλωνόταν σύμπραξη, κάθοδος απο τις γειτονιές.Οι περιπολίες "σφράγισαν" τον Λυκαβηττό, που ακόμη και σήμερα τα στενάκια του και παρά τα Κολωνάκια ακόμη και σήμερα δεν είναι εύκολο να κατασταλούν.
Οι δρόμοι ερήμωσαν . Οι έγκλειστοι στο Πολυτεχνείο, ήταν ώριμοι να βγούν απο την κονσέρβα τους. Το δυνητικο στρατηγικό κέντρο μιάς έντονης διαμαρτυρίας, η αθηναϊκή βίλλα Μοσκώφ, χρειαζόταν ένα ανοιχτήρι κονσέρβας γιά να ανοίξει. Ηταν ένα τανκ.
Από τα Δεκεμβριανά και εφεξής, ήταν η δεύτερη επιχειρησιακή ενέργεια του Στρατου στην Αθήνα. Η πρώτη ήταν την 21η Απριλίου, η τελευταία την 23η Νοεμβρίου.
Ο τίτλος "Πολυτεχνείο" μπήκε ως θεμέλιος λιθος. Στην ουσία, ο Στρατός κατέστειλε το ενδεχόμενο σοβαρής πηγής κοινωνικής και πολιτικής αναστάτωσης στο μαλακό υπογάστριο της πρωτεύουσας.
Ασκησε προληπτική τρομοκρατία, κερδίζοντας την διοίκηση των δρόμων.
Απόμενε να καλυφθεί μιά καθαρή στρατιωτική επιχείρηση, απο τις γνωστές μελούρες της "συναισθηματικής αγωγής του πολίτη".Το πολυθέαμα άρχισε απο την επομένη, όταν ο Ζουρνατζής ξενάγησε δημοσιογράφους σε ένα Πολυτεχνείο ρημάδι, παρουσιάζοντας το περίπου ωσάν βομβαρδισμένο αρχηγείο του Μάρκου,και μετά ήρθαν οι μέλισσες: η μόνη ενέργεια που έδειχνε πως οι Αρχές είχαν όντως τρομάξει απο την μετατροπή μιάς εντυπωσιακής κατάληψης σε παναθηναΪκό αντιχουντικό συλλαλητήριο (που θα έφερνε τις κάμερες και τους δημοσιογράφους του κόσμου στην Πατησίων, αφου η άοπλη εξέγερση δεν εκφράζεται αλλοιώς ) μεταφράστηκε παμπόνηρα σε "τι Πολυτεχνείο και κολοκύθια! αφού δεν είχαν νεκρούς". Από την "ηττημένη" (γεωστρατηγικώς, πράγμα αναμενόμενο) πλευρά, αρκέστηκαν στο πνεύμα της θυσίας και στην προσφορά στο Έθνος του ψευδέστατου "εμείς ρίξαμε τη Χούντα".
Ο κώδικας πλέον περιείχε το στερεότυπο της ένδοξης θυσίας (και από την άλλη πλευρά το ότι ο Λαλιώτης, ο Τζουμάκας και η Δαμανάκη μπούρδισαν τις λαϊκές ελπίδες). Το στερεότυπο "η διάψευση των ελπίδων που μας έδωσε η διεφθαρμένη γενιά του Πολυτεχνείου" έρριξε στους ώμους τριών ή πέντε χιλιάδων διαμαρτυρομένων τον προβολεα της διαχρονικής νεοελληνικής κρίσης.
Η συνταγή ήταν τόσο επιτυχημένη, ώστε δεν υπάρχει άτομο, ομάδα ή σύναξη που να σκέφτηκε για την χώρα ή για μια πόλη της κάτι ζωντανό, παραγωγικό ή ευφυές και να μη την έφαγε η μαρμάγκα, η κρυψίνοια, η διαβολή.
Η γενιά της αμάκας, η γενιά των χουνταίων, η γενιά των κοψοχέρηδων, η φυλή των πρακτόρων, οι θαυμαστές του Κονδύλη, τα σμήνη των προθύμων γύρω απο τις πρεσβείες ,μπορούσαν να συνεχίσουν το έργο τους εις τον υπάρχοντα, τον προσιόντα και κάθε μέλλοντα αιώνα.
Αμήν.
http://www.thegreekcloud.com/blogs/blog.php?pg=3&uid=3&id=1151#.VGxd4fnF-Sp
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
“Κοπελιά άκου”: Ένας Χανιώτης οικοδόμος που συμμετείχε στο Πολυτεχνείο απαντά στο μέλος της ΟΝΝΕΔ
November 18th, 2014 | Author: Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"
papaggeliH Έλλη Παπαγγελή είναι μέλος της O.NΝ.E.Δ και υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με τον συνδυασμό της Ν.Δ. στην Αττική και είπε ότι στο Πολυτεχνειο δεν υπήρχαν νεκροί.
“Μας είπαν για ομαδικούς τάφους και εκατοντάδες νεκρούς, χωρίς ποτέ τίποτα να αποδειχθεί… Μας είπαν για δολοφονημένους εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, όπου όμως κανείς δεν έχασε τη ζωή του”, εγραψε η κ. Παπαγγελή στον λογαριασμό της στο facebook και αν και μέσα στις επόμενες ημέρες και μετά την γενικευμένη κατακραυγή κατέβασε το επιμαχο κείμενο, μυαλά δεν άλλαξε.
Ο Ανδρέας Μαλεφάκης είναι ένας λιγοτερο “λαμπερός” άνθρωπος.
Μια ζωή οικοδόμος, “στη βιοπάλη”, όπως λέει, έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μέσα από το Πολυτεχνείο. Κυνηγήθηκε και βασανισθηκε αλλά δεν πρόδωσε τους σύντροφούς του. Δεν άνηκε σε κάποιο κόμμα αλλά πίστευε στην ελευθερία. Δεν καρπώθηκε οφέλη από τη συμμετοχή του στα γεγονότα. Θυμάται και μιλά στη “ματαιοδοξη” κοπελιά που αμφισβήτησε τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Κατακεραυνωνει όσους πουλήσανε τους αγώνες και τα οράματα των αγωνιστών. Για να καταλήξει, ότι η “χούντα δεν τελείωσε το ’73”.
Διαβάστε τη συγκλονιστική μαρτυρία και απάντησή του στη δεσποινίς Ελλη Παπαγγελή:
“Δεσποινίς Έλλη Παπαγγελή.
Διαβάζοντας αυτά που γράψατε για τους αγωνιστές του πολυτεχνείου σηκώθηκε η τρίχα μου κάγκελο που λέμε στην Κρήτη.
Λοιπόν κοπελιά,το ονομα μου είναι Ανδρέας Μαλεφάκης και τα παιδιά μου είναι στην ηλικία σου.
Επομένως, αυτά που έγραψες από κάπου τα διάβασες η κάποιοι σου τα υπαγόρευσαν.
Εγώ δεν ξέρω τα γράμματα που ξέρεις αλλά κρίμας αυτά που έμαθες γιατί πήγανε χαμένα.
Έχω να σου πω τούτο, ότι είσαι και απολίτικη ,ανιστόρητη, αγράμματη: Επιπόλαια.
Λοιπόν, άκου για να μαθαίνεις γιατί είσαι πολύ μικρή ακόμη και έχεις πολλά να μάθεις.
Ήμουν εργάτης στην οικοδομή στην Αθήνα, σε ηλικία δέκα επτά χρόνων, διότι κοπελιά μου έπρεπε να δουλέψω για να βοηθήσω την οικογένεια μου και τον εαυτό μου να επιβιώσουμε.
Για σχολειό δεν υπήρχε χρόνος .Το σχολειό μας ήταν το πεζοδρόμιο και η καθημερινή βιοπάλη. Δεν τα βρήκα όλα έτοιμα σαν και την πάρτη σου.
Οι οικοδόμοι ήταν ένας από τους πρώτους κλάδους εργαζομένων που βρεθήκαμε διπλά στους φοιτητές.
Από εκείνη τη μέρα έχουν περάσει σαράντα ένα χρόνια, ποτέ άλλοτε στην ζωή μου δεν τα έχω διηγηθεί η παινευτεί.
Αν τα λέω τώρα, κοπελιά, είναι γιατί αυτοί που υπηρετείς είναι οι καινούργιοι Δικτάτορες της Ελλάδος. Ξανά χούντα.
Οι περισσότεροι που ήμασταν μέσα στο πολυτεχνείο, ήμασταν χωρίς κομματικές ταυτότητες. Πιστεύαμε, μόνο στην ιδεα της ελευθερίας και τίποτα άλλο. Για ένα καλύτερο αύριο.
Εγώ, μαζί άλλους μπήκαμε μέσα στο Πολυτεχνείο την Τετάρτη.
Μέσα και έξω ήταν γεμάτο από φοιτητές, οικοδόμους, απλούς πολίτες που όλοι είχαμε ένα στόχο.
Την ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ. ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
63947_557653551002456_3585343433601690152_n
Ο κόσμος απ’ εξω ήταν αλληλέγγυος προς εμάς.
Τα βράδυ μας έφερναν τρόφιμα και φάρμακα. Οι αστυνομικοί που ήταν ακροβολισμένοι στα γύρω τετράγωνα τους πυροβολούσαν στο ψαχνό.
Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν τον κόσμο να έλθει..
Έξω γινόταν μάχες, άκουγες πυροβολισμούς συνέχεια μα ειδικά τοις απογευματινές ώρες όπου ανέβαινε πολύς κόσμος.
Παρόλα αυτά ο κόσμος όλο και αυξανόταν.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την Πέμπτη ο βραδύ ένα άτομο να πεφτει από πυροβολισμούς στο απέναντι τετράγωνο, έξω από την είσοδο του πολυτεχνείου.
Ποτέ δεν μάθαμε αν επέζησε η πέθανε.
Εικόνες φρίκης, αλλά και αγώνα όπου δεν περιγράφονται…
Σαράντα ένα χρόνια, τα κράτησα σαν ιερό κειμήλιο,μεσα μου.
(Που να το φανταστώ οτι θα ξανά ζήσω χούντα και κατοχή)
49-æÿ-02.50
Φτάσαμε το βραδύ της Παρασκευής όπου, αργά είδαμε το αρμα, να έρχεται και καταλάβαμε ότι θα γινόταν εισβολή.
Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σκαρφαλωμένοι πάνω στα κάγκελα.
Από νωρίς είχαμε τοποθετήσει μπροστά από την καγκελόπορτα τρία αμάξια πλευρικά, το ένα διπλά στο άλλο.
Δεν μας φόβιζε τίποτα. Το αίμα μας χόχλαζε. Φωνάζαμε να γνωστά συνθήματα: “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία”.
Μιλούσαμε απευθείας στα αδέλφια μας τους φαντάρους.
Προσπαθούσαμε να τους πείσουμε να μην εκτελέσουν την διαταγή.
Τραγουδούσαμε τον εθνικό ύμνο.
(Ακούτε κοπέλια δεν είμαστε φασίστες ,είμαστε αγωνιστές, σαν και σας τώρα αλλά τραγουδούσαμε τον εθνικό μας ύμνο.)
Τελικά τα ξημερώματα πριν φέξει μπήκε το άρμα. Όλοι τραβηχτήκαμε πίσω. Παντού χαμός, πανδαιμόνιο.Τραυματίες, αίματα παντού.
Τα καπνογόνα μας έπνιγαν.
(Σαν και τώρα τους ΜΑΤΑΤΣΙΔΕΣ που πνίγουν κάθε μέρα τα παιδιά στους δρόμους το ιδιο αδίστακτοι, βασανιστές είσαστε σαν και αυτούς, τότε )
Τρέχαμε να σωθούμε από τους αφηνιασμένους αστυνομικούς
Μπήκαμε σε μια αίθουσα διδασκαλίας όπου κοπέλες έκλαιγαν σοκαρισμένες.
Σπάσαμε ένα τζάμι και τις βοηθήσαμε να φύγουν από τα πλαϊνά παράθυρα και μετά πηδήξαμε και εμείς.
Πλέον το πολυτεχνείο ήταν γεμάτο αστυνομικούς, πράκτορες. Ολα τα καλά τα παιδιά,ήταν μέσα.
Στούς δρόμους οι αστυνομικοί, έριχναν φωτοβολίδες και οποίον έβλεπαν να κινείται τον πυροβολούσαν, αμέσως .
Μπροστά μας έπεσε ένα παλικάρι, στο απέναντι τετράγωνο.
Αστυνομικοί με πολιτικά ή με στολές ήταν παντού. Χτυπούσαν αλύπητα και χωρίς εξαίρεση .
Ήταν χειρότεροι από τα Γερμανικά SS.
46-öªá½×½Ô¬-®½ÿ-íßÜí£óÿ
Τρέχαμε όλοι να σωθούμε
Βρεθήκαμε σε μια πολυκατοικία, όπου περίπου σαράντα άτομα, ανεβήκαμε την σκάλα και ζητούσαμε βοήθεια από τους πολίτες.
Οι άνθρωποι τρομοκρατημένοι δε μας άνοιγαν.
Ανεβήκαμε στο κλιμακοστάσιο.
Σε λίγο μια χαραμάδα φωτός βγαίνει από μια πόρτα. Eμφανίστηκε ένας μεσήλικας άνδρας και μας κάλεσε μέσα.
Μας ταΐσε ότι είχε, έστρωσε χάμω στα πατώματα κουβέρτες, χαλιά, για να ξαπλώσουμε .
Σε λίγο χτύπησε η πόρτα όπου την άνοιξε ο κύριος (Δεν θυμάμαι το όνομα του μετά από τόσα χρόνια. Ας είναι καλά αν είναι ακόμα εν ζωή ) Είχε βάλει της πιτζάμες του και έκανε τον κοιμισμένο .
Για καλή μας τύχη έπιασαν οι εκλήσεις του να μην ξυπνήσουν τα μωρά του. Έφυγαν αφού τους διαβεβαίωσε ότι δεν έπεσε στην αντίληψη του σπείρα αναρχικών”.
Το ξημέρωμα ένας – ένας , με την βοήθεια και την κάλυψη του ΚΥΡΙΟΥ αυτού , φύγαμε από την πολυκατοικία.
Στην πλατεία Κάνικος, μετά από λίγη ώρα, με συνέλαβαν τρεις άνδρες με πολιτικά. Με ανέκριναν. Μετά με οδήγησαν στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας όπου είχε μετατραπεί σε κελί βασανιστηρίων. Με κάθισαν σε μια καρέκλα με καρφιά, με μαστίγωναν μ’ ένα αυτοσχέδιο γκλομπ όπου ήταν γεμάτο άμμο.
Για πολλές ώρες προσπαθούσαν να μου αποσπάσουν ονόματα παιδιών που ήμασταν μέσα.
Σαν απελπίστηκαν για να με ξεφτιλίσουν και να με ταπεινώσουν μου κούρεψαν το μισό μου κεφάλι με ξιφολόγχη…
Κοπελιά, άκου.
Οι απλοί αγωνιστές ποτέ δεν καπηλευτήκαμε τον αγώνα που δώσαμε για λευτεριά και Δημοκρατία.
Συνεχίσαμε τον αγώνα της επιβίωσης χωρίς ποτέ να ζητήσουμε ανταλλάγματα, η αναγνωρισιμότητα.
Ποτε δεν πήγαμε στα κομματικά τους μαγαζιά, να ζητήσουμε το ελάχιστο. Γιατί μάθαμε με την δική μας δύναμη να προσχωρούμε μπροστά, στην ζωη.
Ναι, κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν.
Δαμανάκη, Παπουτσής (Ποιος; Ο Παπουτσής! Που με εντολή του το 2011 επνιξε χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα με χημικά και ξύλο… Τρομάρα του, του αγωνιστή…), Λαλιώτης, Τζουμακας και τόσοι άλλοι που μετά ξέχασαν τα οραματα του αγώνα και το μόνο που ξέρανε και ξέρουν είναι να γεμίζουν τοις τσέπες τους με κλεμμένα χρήματα από τον κόπο και τον ιδρώτα του απλού λαού.
Τώρα, οι άλλοτε άσπονδοι φιλοι είναι συνεταιρακια, στην μίζα, στην λαμογιά, στην προδοσία.
Μαζί υπογράφουν το ξεπούλημα μιας περήφανης και πάμπλουτης χώρας, μόνο και μόνο για να αρπάξουν περισσότερα και να γλυτώσουν τα τομάρια τους.
Και εμείς, οι απλοί πολίτες κοιμόμαστε ακόμη και σήμερα είμαστε χωρισμένοι σε χίλια κομμάτια.
Κοπελιά,
Αυτοί που υπηρετείς μαζί με τους συνεταίρους τους τα Πασοκια μας προδώσαν και μας ξεπούλησαν.
Ξυπνάτε! Σταματήστε να σπέρνετε διχόνοια και μίσος! Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες!
Τελειώνοντας, για να μην σου στερώ τον πολύτιμο χρόνο σου, γιατί θα θες να πας να ποστάρεις την κάλπικη ομορφιά σου, να μαζέψεις μερικά like να κολακεύσεις την ματαιοδοξία σου θα σου πω μόνο τούτο:
«Οι υψηλές θέσεις είναι σαν τα ψηλά βουνά που σε αυτά ανεβαίνουν οι αετοί και τα ερπετά»
Εσύ, από ότι κατάλαβα έχεις επιλέξει να ανεβαίνεις έρποντας και γλύφοντας..
“Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία η Χούντα δεν τέλειωσε το ’73”
Ανδρέας Μαλεφάκης
πηγή:candianews.gr
http://www.kar.org.gr/2014/11/18/κοπελιά-άκου-ένας-χανιώτης-οικοδό/
