Πώς σας φαίνεται η συγκεκριμένη τεχνική και το αποτέλεσμα;
- Thread starter ΒΛΑΣΙΔΗΣ
- Start date
Ενδιαφέρουσα τεχνική άν και -προσωπικά πάντα- δεν με ενθουσιάζει. Εάν την δούμε ώς αφαιρετική τεχνική δημιουργίας fractals, τότε ναί. Αλλιώς εικόνες χωρίς κυρίως θέμα......δεν ξέρω..
IMHO βέβαια
IMHO βέβαια
send
AVClub Fanatic
Δεν είναι πάντα εντελώς αφηρημένο το αποτέλεσμα.
Σε ορισμένες διατηρείται σαφής η φόρμα (πχ αμμόλοφοι, δάσος) αλλά έχει εξαλειφθεί εντελώς η λεπτομέρεια, και φυσικά το χρώμα όχι μόνο παραμένει, αλλά αναδεικνύεται νομίζω πολύ όμορφα.
Δεν ξέρω εάν στέκουν σαν αυτοτελείς "φωτογραφίες" αλλά θα μπορούσαν να έχουν κάλλιστα χρήσεις, όπως να γίνουν εντυπωσιακές, μεγάλες ταπετσαρίες ή να αποτελέσουν εικόνα φόντου σε διαφημίσεις. Για σκέψου τις ως φόντο ενός ενισχυτή λυχνιών... τσ καλά ε?
Σε ορισμένες διατηρείται σαφής η φόρμα (πχ αμμόλοφοι, δάσος) αλλά έχει εξαλειφθεί εντελώς η λεπτομέρεια, και φυσικά το χρώμα όχι μόνο παραμένει, αλλά αναδεικνύεται νομίζω πολύ όμορφα.
Δεν ξέρω εάν στέκουν σαν αυτοτελείς "φωτογραφίες" αλλά θα μπορούσαν να έχουν κάλλιστα χρήσεις, όπως να γίνουν εντυπωσιακές, μεγάλες ταπετσαρίες ή να αποτελέσουν εικόνα φόντου σε διαφημίσεις. Για σκέψου τις ως φόντο ενός ενισχυτή λυχνιών... τσ καλά ε?
simonb
Senior Member
Συμφωνώ λίγο πολύ με τον send - σαν αυτόνομες φωτογραφίες δεν μου λένε πολλά. Δεν μου λένε όμως ούτε πάρα πολλά σαν φόντο. Η ιμπρεσιονιστική εντύπωση (πλεονασμός αλλά τέλος πάντων) είναι πολύ αποτελεσματικότερη με άλλα μέσα έκφρασης. Έχω στο μυαλό μου μια γελοιογραφία ενός μεγάλου ισπανού γελοιογράφου που είχε δυο χοντρές οριζόντιες βουρτσιές σε Α4 (ώχρα και γαλάζιο) και δυο μικροσκοπικές φιγούρες του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα στην μέση. Είχε πετύχει τις αποχρώσεις των δυο χρωμάτων έτσι που η εντύπωση του ερημικού τοπίου της Καστίλλης ήταν αδιαμφισβήτητη. Η πρώτη φωτογραφία στο δείγμα σού κάνει κάτι τέτοιο (χωρίς βέβαια τον Δ.Κ.). Όμως εκεί είναι κατά την γνώμη μου και η διαφορά. Το μάτι και ο αισθητήρας/φίλμ δεν είναι το ίδιο πράγμα - το μάτι είναι το μυαλό και η αντίληψή του από την λεπτομέρεια είναι υποκείμενη σε πολλές διεργασίες και συσχετισμούς (με άλλες ή παρεμφερείς εικόνες ή και καταστάσεις). Ο ζωγράφος μπορεί να πάει και να επηρεάσει κατευθείαν αυτό. Ο φωτογράφος, επίσης μπορεί να το κάνει με μια "ρεαλιστική" εικόνα που θα βάλει το μυαλό να κάνει την διεργασία. Αν όμως ο φωτογράφος προσπαθήσει με "κολπάκια" να μιμηθεί τον ζωγράφο το αποτέλεσμα είναι ρηχό - αφαίρεση χωρίς τους συγκεκριμμένους και προσωπικούς παράγοντες που την προκάλεσαν.
Σημ1: Λέω "ρεαλιστική" μέσα σε εισαγωγικά γιατί μια φωτογραφία δεν είναι ποτέ ρεαλιστική σε σχέση με το μάτι (το μάτι για παράδειγμα καθώς κουνιέται συνεχώς, μπορεί να δει λεπτομέρεια σε μια σκοτεινή περιοχή κόντρα στο φώς που ο αισθητήρας δεν μπορεί).
Σημ2: Ο γελοιογράφος στον οποίο αναφέρθηκα λεγόνταν Chumy Chumez (ψευδόνυμο φυσικά) και ήταν για μένα ίσως ο μεγαλύτερος γελοιογράφος του 20ου αιώνα. (σουρρεαλιστής πολιτικός γελοιογράφος - οπως με ένα πλήθος διαδηλωτών που ζητάει "ίσα δικαιώματα στην διαφθορά" - επίκαιρο; του 1980 περίπου)
Σημ1: Λέω "ρεαλιστική" μέσα σε εισαγωγικά γιατί μια φωτογραφία δεν είναι ποτέ ρεαλιστική σε σχέση με το μάτι (το μάτι για παράδειγμα καθώς κουνιέται συνεχώς, μπορεί να δει λεπτομέρεια σε μια σκοτεινή περιοχή κόντρα στο φώς που ο αισθητήρας δεν μπορεί).
Σημ2: Ο γελοιογράφος στον οποίο αναφέρθηκα λεγόνταν Chumy Chumez (ψευδόνυμο φυσικά) και ήταν για μένα ίσως ο μεγαλύτερος γελοιογράφος του 20ου αιώνα. (σουρρεαλιστής πολιτικός γελοιογράφος - οπως με ένα πλήθος διαδηλωτών που ζητάει "ίσα δικαιώματα στην διαφθορά" - επίκαιρο; του 1980 περίπου)