Πόσα cd-lp αγοράζετε τη χρονιά?

Εντάξει, δεν τον θάψαμε κιόλας! Μεγάλος είναι! Απλά δεν είναι του γούστου μου τα ''κορδελάκια". Και μάλλον δεν ψάχνω για ομορφιά στη μουσική! Ψάχνω περισσότερο για ''ερμητικούς'' συνθέτες.
Εξ' άλλου, τόσο ξέρω, τόσο λέω.-bye-
 
Σωστός ο Δημοκηδής..

Μια χαρά και παραπάνω είναι ο Βιβάλντις :grinning-smiley-043
Απλά μερικοί λόγω της "Ανοιξης" τον κατέταξαν στους easy listening.
Λάθος.
Το οτι ορισμένα έργα μεγάλων συνθετών χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον και γίναν "σούπες" για καταναλωτές ,δεν αναιρεί τους συνθέτες τους ούτε τα έργα αυτά καθ αυτά.
Το ίδιο μπορούμε να πούμε για την 40η του Μότσαρτ,την 5η του Μπετόβεν,την Τοκάτα του Μπαχ και παέι λέγοντας.

Οσο για το αν η μουσική δεν έχει ομορφιά, τότε δεν είναι τέχνη ούτε συναίσθημα μιας και η ομορφιά από μόνη της σε σκλαβώνει..-bye-
 
Μια προσωπική άποψη εξέφρασα! Δεν το 'δεσα κόμπο!
Απλά δε μου αρέσει ο καλλιτέχνης να απλώνει γέφυρες στον ακροατή. Είναι σαν να λέει: Εδώ είμαι, προσέξτε με! Να τι θέλω να σας δείξω!
Κατά τη γνώμη μου, οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες δε λειτουργούν έτσι και τα πραγματικά μεγάλα έργα είναι πολυδιάστατα και αφήνουν τον αποδέκτη να τ' ανακαλύψει μόνος του. Προσωπικά ψάχνω για συγκίνηση, όχι για συναίσθημα (αν θέλω συναίσθημα βλέπω τη ''λάμψη")
Και πρίν βιαστείς να μου πείς ότι η συγκίνηση είναι συναίσθημα, θα σου απαντήσω ότι όχι δεν είναι απλά ένα συναίσθημα, είναι αυτό που όταν το νιώθουμε, μας ταρακουνάει συθέμελα, μας δίνει χαστούκια και μας ξυπνάει από το βαθύ μας λήθαργο, μας κλείνει το μάτι και μας παίρνει μαζί της, μας συνεπαίρνει δηλαδή. Αυτά και πολλά άλλα είναι η συγκίνηση και δυστυχώς δεν μπορώ να την ''πάρω'' από ένα "όμορφο" έργο.
Τώρα, ο Βιβάλντι, μπορεί να 'χει γράψει και τέτοια έργα, δεν ξέρω!
Αν γνωρίζεις κάποιο, ρίχτο!
Όσον αφορά την ομορφιά->ευμορφία=καλή, ωραία μορφή, το μόνο που έχω να πω είναι ότι όταν εκείνη βαίνει σε βάρος του περιεχομένου, δηλ. υπερβαίνει του περιεχομένου, τότε τις περισσότερες φορές έχουμε μια ωραιότατη σουπίτσα.
Στα μεγάλα έργα αυτά τα δυο, βρίσκονται σε αρμονία και σπάνια όταν έχουν αυτονομηθεί, έχουν δώσει ''μεγάλο έργο''.-bye-
 
Η Νaxos έχει κάνει φοβερή δουλειά με τον Vivaldi.
Και μόνον ότι με την έκδοση πολλών έργων του ,κατέρριψε την θεωρία ότι είναι ο συνθέτης τών 4 εποχών,που κοσμεί κάθε δισκοθήκη με max 30 δίσκους είναι σημαντική προσφορά.
Εχει συνθέσει πολύ όμορφα κοντσέρτα για τσέλλο,αλλά και για διάφορα πνευστά,όπως φλαυτο και όμποε.
Περίοπτη θέση έχει η Stravaganza ένα σέτ 12 κοντσέρτων για βιολί(έγραψε γύρο στα 200),όπως και αντιστοίχως η L'Estro armonico,που επηρέασε ιδιαίτερα τον Βach.
Aξίζει επίσης κάποιος να ακούσει το κονσέρτο για τον Πρίγκηπα τής Πολωνίας,Φρειδερίκο Χριστιανό,που παρέθεσε ο Vivaldi σε ηλικία 61 ετών,κατα την επίσκεψη τού υψηλού προσκεκλημένου στην Βενετία.
Υπάρχει και η πανέμορφη Gloria ,έργο θρησκευτικό,αλλά και τρία μικρά κομψοτεχνήματα,που αφορούν σε κοντσέρτα για μαντολίνο-α και ορχήστρα.
Πολυ μεγάλη προσωπικότητα του Μπαρόκ ο Vivaldi.
 
Εχω κάπου σε βινύλιο μια διπλή κασσετίνα της EMI μετα κονσέρτα για βιολί,καταπληκτική εκτέλεση πλην όμως βρίσκεται κάπου στο παλιό μου σπίτι ακόμα..:grandpa::slapface:

Οσι για τον φίλο Demol : φυσικά και είναι σεβαστή η άποψή σου.Ολοι χωράμε εδώ μέσα.:ernaehrung004:
Απλά δεν την καταλαβαίνω και δεν την ασπάζωμαι (ίσως ο Σπύρος ο Σούρλας να βοηθούσε λίγο με τις γνώσεις του)
 
Δημοκηδής said:
Φίλε προσπάθησε να αποκτήσεις αυτό και το ξανασυζητάμε:
http://www.amazon.com/Vivaldi-Stabat-Scholl-Ensemble-Banchini/dp/B0000007AM
Click to expand...

Ωραία, σ' ευχαριστώ πολύ φίλε!
Θα το αποκτήσω οπωσδήποτε αν και η γυναίκα μου είπε πως το 'χει κάπου χωμένο
moskingqa5.gif
:slapface:
 
Ας μην ξεχνούμε οτι ο Vivaldi έζησε στην εποχή του baroque. Η μουσική αυτής της εποχής είναι κυρίως "μουσική για τη μουσική", και, ακόμα περισσότερο, μουσική που ακολουθεί αυστηρά θεωρητικά συστήματα(αντίστιξη και αρμονία).
Επομένως, δεν θα προκαλέσει συγκινήσεις ανάλογες των ρομαντικών συνθετών. Επίσης, η εποχή του Vivaldi ήταν όχι πολλά χρόνια αφότου η μουσική απελευθερώθηκε από την εκκλησία, οπότε και οι κανόνες της έγιναν λίγο πιο ελεύθεροι. Αν ακούσει κανείς τους αναγεννησιακούς(πχ Buxtehude, Monteverdi, Palestrina) θα καταλάβει τι εννοώ.

Έπειτα, ο Vivaldi είναι Ιταλός. Το ιταλικό baroque είναι πολύ πιο πρόσχαρο, ανάλαφρο, ακόμα και "αστείο" σε σχέση με το "βαρύ" γερμανικό baroque του Bach. Αυτό δεν το κάνει "κορδέλες" όμως :grandpa: Ο μέγας Johann Sebastian Βach μετέγραψε 18, αν θυμάμαι καλά, κοντσέρτα του Vivaldi σε πληκτροφόρο για να εντρυφήσει στην τέχνη του ιταλικού baroque και να γράψει το, δικό του πλέον και πασίγνωστο, Ιταλικό Κοντσέρτο. Μάλιστα ο Vivaldi έχαιρε μεγάλης εκτίμησης του Bach.

Φίλε Demol, αν θέλεις κάτι πιο εσωτερικό, ακου κάτι από το θρησκευτικό έργο του Vivaldi, πχ το Stabat Mater όπως πρότεινε ο φίλος Δημοκηδής.
 
Αγαπητέ Demol μαζί σου σε όσα έγραψες για το τι ζητάς στη μουσική. Στη μουσική του Βιβάλντι -για την οποία ο Μπουζόνι και οι φίλτατοι Σπύροι τοποθετήθηκαν πολύ σωστά- υπάρχουν έργα που -εμένα τουλάχιστον- κατορθώνουν και με συγκινούν με τον τρόπο που τόσο ωραία περιγράφεις.

Ένα απ' αυτά είναι το Κονσέρτο για φαγκότο και έγχορδα σε μι μινόρε, το πρώτο μέρος του οποίου μπορείς να δεις σ' αυτό το βιντεάκι από το YouTube.

Ένα άλλο είναι ο κύκλος κονσέρτων 'Ο αρμονικός οίστρος' για τον οποίο έγραψε ήδη ο Σπύρος Σούρλας.
 
Πολύ ωραία, ευχαριστώ παιδιά!
Το Stabat Mater το βρήκα και το ακούω.Κακώς δεν του είχα δώσει τη σημασία που του πρέπει. Πράγματι πρόκειται περί ''εσωτερικού'' έργου. Και πάντως, δεν αποκαλύπτεται με την πρώτη ακρόαση (καλό σημάδι). Χρειάζεται χρόνο, θα επανέλθω εν καιρώ.

Φίλτατε Busoni. Η αντίστηξη (αντίθεση μεταξύ δύο ή περισσοτέρων πόλων μέσα στο έργο) δημιουργεί την ένταση και η ένταση τη συγκίνηση. Δεν είναι καθόλου θεωρητικό αυτό και καθόλου τυχαίο.
Μη την μπερδεύουμε με τη ρομαντική φλυαρία και με τη συγκινησιακή φόρτιση που προκαλεί το γεγονός (που ενδεχομένως να περικλείει μέσα του ένα έργο) , αλλά το ίδιο το έργο στο σύνολό του.
Τελος πάντων, έχει ζουμί αυτή η συζήτηση και καλό θα ήταν να συνεχιστεί αλλού
γιατί είμαστε off topic. -bye-
 
Demol said:
Πολύ ωραία, ευχαριστώ παιδιά!
Το Stabat Mater το βρήκα και το ακούω.Κακώς δεν του είχα δώσει τη σημασία που του πρέπει. Πράγματι πρόκειται περί ''εσωτερικού'' έργου. Και πάντως, δεν αποκαλύπτεται με την πρώτη ακρόαση (καλό σημάδι). Χρειάζεται χρόνο, θα επανέλθω εν καιρώ.

Φίλτατε Busoni. Η αντίστηξη (αντίθεση μεταξύ δύο ή περισσοτέρων πόλων μέσα στο έργο) δημιουργεί την ένταση και η ένταση τη συγκίνηση. Δεν είναι καθόλου θεωρητικό αυτό και καθόλου τυχαίο.
Μη την μπερδεύουμε με τη ρομαντική φλυαρία και με τη συγκινησιακή φόρτιση που προκαλεί το γεγονός (που ενδεχομένως να περικλείει μέσα του ένα έργο) , αλλά το ίδιο το έργο στο σύνολό του.
Τελος πάντων, έχει ζουμί αυτή η συζήτηση και καλό θα ήταν να συνεχιστεί αλλού
γιατί είμαστε off topic. -bye-
Click to expand...

Σαφως!...Ανοιξε καινούριο thread κι έφτασα :guitarist:
 
Top Bottom