Πόσα χρήματα έχετε δώσει για ένα σπάνιο cd-lp?

Ετος 1996 τοτε που τα χιλιαρικα ειχαν αξια.
Ειχα δωσει 13000δρχ για ενα bootleg διπλο cd των pearl jam !
Το οτι το βρισκει τωρα κανεις εντελως "δωρεαν" ειναι μια αλλη υποθεση.
Αλλο το feeling ομως τοτε... Ειχες οντως την αισθηση οτι κρατουσες κατι στα χερια σου που λιγοι στην Ελλαδα το ειχαν (παιζει να ημουν και ο μονος).
Το ιντερνετ τοτε πρεπει να ηταν ακομα modem...
 
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ said:
Το μεγαλύτερο ποσό που έχω δώσει γιά μονό μεταχειρισμένο δίσκο είναι 40 ευρώ για την Symphonie Phantastique του Berlioz στην ηχογράφηση της Mercury με τον Paul Paray να διευθύνει τη Detroit Symphony Orchestra. Αργότερα το μετάνιωσα γιατί είδα ότι τα αμερικάνικα βινύλια έχουν χάσει πολύ σε αξία και σήμερα θα μπορούσα να το αγοράσω σε κλάσμα της τιμής που πλήρωσα τότε. Γενικά αν δω ότι ένας δίσκος κάνει πάνω από 20 ευρώ αγοράζω το CD.Πάντως δε μπορώ να επιβεβαιώσω αυτό που λέει ο Λουκάς, ότι οι πρώτες εκδόσεις είναι πάντα και οι καλύτερες. Στην Κλασσική Μουσική τουλάχιστον, κάποιες επανεκδόσεις είναι ανώτερες ή το ίδιο καλές με τα original.
Click to expand...
Όντως είναι καλύτερες οι πρώτες εκδόσεις. Ολα αυτά τα γράφω στο βιβλίο που ετοιμάζω.
Όσο για τις επανεκδόσεις υπάρχουν εξαιρετικότατες από αυθεντικές ταινίες ηχογράφησης που παίζονται σε λαμπάτο μπομπινόφωνο και περνάν σε επίσης λαμπάτο κοπτικό. Η δουλιά γίνεται από κάποιον π.χ. Bernie Grundman ή τον φίλο μου τον Steve Hoffman. οι οποίοι ακούν ένα αυθεντικό παλιό δίσκο για να δουν τί ήθελαν οι παλιοί να πετύχουν [σεβασμός στην παράδοση]. Αρχίζει η διαδικασία χάραξης, τυπώνονται τα πρώτα δείγματα [σε 200γρ] και ακολουθεί κόντρα με τον παλιό δίσκο και με την αυθεντική ταινία ηχογράφησης. Τότε βγαίνει αριστούργημα.

Υπάρχει και η άλλη όψη: ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.
Χοντρό βινύλιο φτιαγμένο ακόμη και από CD παρακαλώ. Αυτοί έχουν χαλάσει την πιάτσα. Λ.Σ.
 
Η αξία των συλλεκτικών δίσκων ανεβαίνει όσο όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την υπεροχή του βινυλίου και μάλιστα των αυθεντικών εκτυπώσεων. Αυτό το τονίζω ως συλλέκτης.
Η δισκοθήκη είναι μια πραγματική επένδυση που όμοιά της ίσως δεν υπάρχει. Η πολλαπλότητα της ομορφιάς που δίνει η ακρόαση ενός μουσικού έργου είναι, θα έλεγα, μοναδική, σεβόμενος κάθε άλλλο χόμπυ ή προτιμήσεις. Λ.Σ.
 
Lucas Stephanides - Anakrousis said:
Όντως είναι καλύτερες οι πρώτες εκδόσεις. Ολα αυτά τα γράφω στο βιβλίο που ετοιμάζω.
Όσο για τις επανεκδόσεις υπάρχουν εξαιρετικότατες από αυθεντικές ταινίες ηχογράφησης που παίζονται σε λαμπάτο μπομπινόφωνο και περνάν σε επίσης λαμπάτο κοπτικό. Η δουλιά γίνεται από κάποιον π.χ. Bernie Grundman ή τον φίλο μου τον Steve Hoffman. οι οποίοι ακούν ένα αυθεντικό παλιό δίσκο για να δουν τί ήθελαν οι παλιοί να πετύχουν [σεβασμός στην παράδοση]. Αρχίζει η διαδικασία χάραξης, τυπώνονται τα πρώτα δείγματα [σε 200γρ] και ακολουθεί κόντρα με τον παλιό δίσκο και με την αυθεντική ταινία ηχογράφησης. Τότε βγαίνει αριστούργημα.

Υπάρχει και η άλλη όψη: ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.
Χοντρό βινύλιο φτιαγμένο ακόμη και από CD παρακαλώ. Αυτοί έχουν χαλάσει την πιάτσα. Λ.Σ.
Click to expand...

όταν λέω "επανέκδοση" δεν αναφέρομαι στις καινούριες των 180/200γρ. Αναφέρομαι σε "αυθεντικές" επανεκδόσεις, όπως ήταν ας πούμε οι δεύτερες κοπές των Decca SXL, οι γερμανικές και ιταλικές ΕΜΙ, RCA no dog Red Seal κλπ.
 
Lucas Stephanides - Anakrousis said:
Η αξία των συλλεκτικών δίσκων ανεβαίνει όσο όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την υπεροχή του βινυλίου και μάλιστα των αυθεντικών εκτυπώσεων. Αυτό το τονίζω ως συλλέκτης.
Η δισκοθήκη είναι μια πραγματική επένδυση που όμοιά της ίσως δεν υπάρχει. Η πολλαπλότητα της ομορφιάς που δίνει η ακρόαση ενός μουσικού έργου είναι, θα έλεγα, μοναδική, σεβόμενος κάθε άλλλο χόμπυ ή προτιμήσεις. Λ.Σ.
Click to expand...

Αυτό δεν νομίζω ότι ισχύει για όλους τους δίσκους. Οι LIVING STEREO ας πούμε, έχουν χάσει αρκετά σε αξία, μετά τις απανωτές επανεκδόσεις σε βαρύ βινύλιο και SACD. Αντίθετα έχει ανεβεί η αξία κάποιων άλλων εταιρειών όπως (περιέργως) η Deutsche Grammophon. όλα αυτά τα γράφω σαν απλός αγοραστής/συλλέκτης που παρατηρεί την αγορά. Η γνώμη του επαγγελματία ΛΣ έχει προφανώς μεγαλύτερη βαρύτητα.
 
Η επανέκδοση των Living Stereo έκανε μεγάλη ζημιά στα συμφέροντα των πωλητών μεταχειρισμένων. Η επανέκδοση αυτή για εντελώς πρώτη φορά είχε χρησιμοποιήσει τα πιο πρώτα, τα λεγόμενα session tapes από τα οποία η RCA Victor έβγαζε τα master tapes με κάποιες αναγκαίες για την τότε εποχή επεμβάσεις [συμπίεση δυναμικών, μονοφωνικά μπάσα κλπ] για να μπορεί να κόβει τις μήτρες με τα δεδομένα της εποχής εκείνης. Παρά ταύτα οι δίσκοι εκείνοι ήταν θρύλος. Λ.Σ.
 
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ said:
όταν λέω "επανέκδοση" δεν αναφέρομαι στις καινούριες των 180/200γρ. Αναφέρομαι σε "αυθεντικές" επανεκδόσεις, όπως ήταν ας πούμε οι δεύτερες κοπές των Decca SXL, οι γερμανικές και ιταλικές ΕΜΙ, RCA no dog Red Seal κλπ.
Click to expand...
Οι καλύτερες εκδόσεις της παλιάς καλής εποχής ήταν οι Βρετανικές που κανείς δεν μπορούσε να φτάσει. Οι δεύτερες ανατυπώσεις των Βρετανικών εταιρειών υστερούν από τις πρώτες ιδίως όταν αλλάζει η τεχνολογία και η ανατύπωση προκύπτει από νέα χάραξη μήτρας η οποία γίνεται με τρανζιστορικά μηχανήματα, ενώ οι πρώτες εκδόσεις είχαν γίνει με λαμπάτα και μάλιστα από την πρώτη αυθεντική ταινία ηχογράφησης. Φαντάσου τι έγινε με τα digitaly remastered ή τις ψηφιακές ηχογραφήσεις.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις και ευκαιρίες για αγορά με λιγότερα χρήματα όταν πχ ένας δίσκος επανεκδίδεται από την ίδια την εταιρεία σε φτηνότερη σειρά στη μισή ή ενα τρίτο της κανονικής τιμής και οι δίσκοι τυπώνονται από εκτυπωτές σε καλή κατάσταση από την πρώτη έκδοση. Έχω βρει δίσκο που ακούγεται καλύτερα από τον πολύ ακριβό αυθεντικό. Σύνήθως όμως γίνεται νέα χάραξη με νεώτερη [χειρότερη] μετέπειτα τεχνολογία. Δυστυχώς δεν έχω ποτέ μου βρει μεταχρονισμένο αντίτυπο δίσκου που να ακούγεται καλύτερα από το παλιό.
Οι RCA VICTOR Αμερικής είναι οι καλύτεροι από τους Γερμανικούς ή Ιταλικούς. Οι Βρετανικοί της Decca είναι καλοί. Λ.Σ.
 
ετη 1983 -84 που τα χιλιαρικα ηταν σαν τα πενηνταευρα
ή μηπως και πιο ισχυρα
εδινα 1200- 1500 γαι να αγοραζω ενα ενα τα lp
των steely dan και των roxy σε αμερικανικες κοπιες
oι ελληνικες απλα απαραδεκτες οταν υπηρχαν...
 
Νικόλα, ελπίζω να πήγαν όλα καλά, ενημέρωσε όταν μπορέσεις...
Μας έβαλες στην πρίζα για τα καλά χθές βράδυ! (με την καλή έννοια) :flipout:
Χάθηκα μες τα... ευρήματα ! :firstprize:
 


Fillmore West 1969 Complete recordings 10-cd box + 1 bonus cd (το είχε προπαραγγείλει). 10000 αριθμημένα αντίτυπα.
Δυστυχώς μας έφαγαν λάχανο.
Ξέφυγε πολύ το ποσό , στις 310 λίρες Αγγλίας και δεν διέθετα τόσα για να χτυπήσω...:frown:
Αυτός ο τύπος που το έδωσε είναι για :violent-smiley-030: και αυτός που το πήρε ομοίως :violent-smiley-030:
 
Last edited:
Θα το βλέπουμε για πολλά χρόνια...
Αυτός τελικά που κέρδισε μπιντάρισε στα τελευταία 10" και με πέταξε έξω.
 
Πριν από μια εβδομάδα μου ήρθε από ΝΥ το box-set.
Χωρίς το bonus cd.
Θα φροντίσω να ανοίξω post σχετικά.

Θείε Γιάννη (μένει στην Ουάσινγκτον) ευχαριστώ για την βοήθεια....
Για όσους δεν το γνωρίζουν το Live/Dead είναι επιλογή από αυτές τις ημέρες...
 
Top Bottom